Γιατί το νιώθω δύσκολο; Να ανοίξω το κουτί. Να αντικρίσω τα κομμάτια. Να τα κρατήσω στα χέρια μου. Θα μπορέσω να τους δώσω το χρώμα που θέλω να έχουν;

Το βλέμμα της χάιδευε την εικόνα απαλά. Σαν να άνοιγε ένα παράθυρο στην ψυχή της. Στο κέντρο έβλεπε να απεικονίζεται η Παναγία με το θείο βρέφος. Στα δεξιά αγγέλους με τη μορφή χαμογελαστού και λαμπερού παιδιού. Στα αριστερά τους μάγους με επιβλητική και διακριτική μορφή. Ήταν εκεί για ένα χαρμόσυνο γεγονός.

Υποδέχομαι το 2021, και εσάς βεβαίως, με μια μικρή ιστορία 121 λέξεων. Τόσο όσο χρειάζεται να ξετυλιχθεί το νήμα των λέξεων, να υφανθεί μια σκέψη – ένας προβληματισμός – ένα συναίσθημα – μια προσδοκία. Καλή Χρονιά!

Καλημερίζω τον Δεκέμβριο με ένα τραγούδι που αν και δεν είναι Χριστουγεννιάτικο, μας θυμίζει το νόημα των εορτών. Την ομορφιά της αγάπης και της ψυχής. Σε σύνθεση του Τσάρλι Τσάπλιν, για την ταινία Μοντέρνοι Καιροί. Να χαμογελάμε ό,τι κι αν περνάμε.

Ο αγώνας για την απόκτηση αγαθών που υπόσχονται να μας βοηθήσουν να νιώσουμε την ευτυχία να ρέει μέσα μας ίσως να κρύβει ένα παράδοξο… Αγωνιζόμαστε να νιώσουμε κάτι σημαντικό την ίδια στιγμή που μέσα μας μουδιάζει κάτι εξίσου σημαντικό αν και διαφορετικό. Τι εννοώ;

Με την αίσθηση πως τώρα περνώ τα πρωινά μου περισσότερο μέσα στις σκέψεις και λιγότερο με δράση, ξεκινώ να θυμηθώ ποια πεποίθηση με οδήγησε πριν λίγα χρόνια σε μια σημαντική απόφαση. Να επιστρέψω στην παλιά μου βάση. Και να κρεμάσω στην είσοδο του e-σπιτιού μου την πινακίδα In The Pastel Bag.

Το πάρτυ γενεθλίων συνεχίζεται και σήμερα, ο dj μας προτείνει να αφεθούμε στον ιδιαίτερο ήχο της μελωδίας των Led Zeppelin: Down by the Seaside. Αγαπημένο τραγούδι για έναν ιδιαίτερο λόγο. Για την αίσθηση πως κάποιος, κάτι με άκουσε να το τραγουδώ και έκανε μια ευχή πραγματικότητα.

Δεύτερο κεράκι γενεθλίων για το blog μου, δεύτερη δημοσίευση του μήνα. Σήμερα θα δούμε μαζί κάποιους πίνακες ζωγραφικής που συνοδεύουν κείμενα μου και αντιπροσωπεύουν το καλοκαίρι. Θα κάνουμε μια σύντομη βόλτα σε μια προσωπική γκαλερί, Bag Pastel, και ένα ερώτημα που ακολουθεί.

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο συλλογικό έργο με θέμα «Μια ιστορία από στιχάκια», όπως το οργάνωσε η Κατερίνα του Pause Blog. Δεκατρείς blogger εμπνεόμαστε από στίχους τραγουδιών και γράφουμε μια ιστορία γεμάτη μυστήριο και συναίσθημα.

Η Μίνα κάθεται στον υπολογιστή παρέα με τον αγαπημένο της καφέ, να ξορκίσει τον πόνο. Έχει σχέδιο. Με τίτλο. «Επιχείρηση Τάσος». Η συνέχεια της ιστορίας για μια αγάπη και ένα μίσος, όπως εξελίσσεται την περίοδο του COVID-19, με ένα κλικ.

Αν βλέπαμε το 2020 σαν έναν νέο φίλο που δεν γνωρίζουμε καλά, τι θα του λέγαμε για εμάς; Όταν θα πίναμε καφεδάκι παρέα. Με άλλα λόγια, πώς θα θέλαμε να μας βλέπει;