Με την αίσθηση πως τώρα περνώ τα πρωινά μου περισσότερο μέσα στις σκέψεις και λιγότερο με δράση, ξεκινώ να θυμηθώ ποια πεποίθηση με οδήγησε πριν λίγα χρόνια σε μια σημαντική απόφαση. Να επιστρέψω στην παλιά μου βάση. Και να κρεμάσω στην είσοδο του e-σπιτιού μου την πινακίδα In The Pastel Bag.

Διαβάζοντας απόσπασμα από Το Σαλπάρισμα Του Καραβιού του Ν. Βρεττάκου, υπό τους ήχους της Θάλασσας του Σ. Σπανουδάκη, κλείνει ο μήνας γενεθλίων. Και ανοίγει ο κύκλος των διακοπών. Καλό καλοκαίρι! Ραντεβού τον Σεπτέμβρη..

Το πάρτυ γενεθλίων συνεχίζεται και σήμερα, ο dj μας προτείνει να αφεθούμε στον ιδιαίτερο ήχο της μελωδίας των Led Zeppelin: Down by the Seaside. Αγαπημένο τραγούδι για έναν ιδιαίτερο λόγο. Για την αίσθηση πως κάποιος, κάτι με άκουσε να το τραγουδώ και έκανε μια ευχή πραγματικότητα.

Δεύτερο κεράκι γενεθλίων για το blog μου, δεύτερη δημοσίευση του μήνα. Σήμερα θα δούμε μαζί κάποιους πίνακες ζωγραφικής που συνοδεύουν κείμενα μου και αντιπροσωπεύουν το καλοκαίρι. Θα κάνουμε μια σύντομη βόλτα σε μια προσωπική γκαλερί, Bag Pastel, και ένα ερώτημα που ακολουθεί.

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο συλλογικό έργο με θέμα «Μια ιστορία από στιχάκια», όπως το οργάνωσε η Κατερίνα του Pause Blog. Δεκατρείς blogger εμπνεόμαστε από στίχους τραγουδιών και γράφουμε μια ιστορία γεμάτη μυστήριο και συναίσθημα.

Η Μίνα κάθεται στον υπολογιστή παρέα με τον αγαπημένο της καφέ, να ξορκίσει τον πόνο. Έχει σχέδιο. Με τίτλο. «Επιχείρηση Τάσος». Η συνέχεια της ιστορίας για μια αγάπη και ένα μίσος, όπως εξελίσσεται την περίοδο του COVID-19, με ένα κλικ.

Αν βλέπαμε το 2020 σαν έναν νέο φίλο που δεν γνωρίζουμε καλά, τι θα του λέγαμε για εμάς; Όταν θα πίναμε καφεδάκι παρέα. Με άλλα λόγια, πώς θα θέλαμε να μας βλέπει;

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στην Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #4 που διοργανώνει η Μαίρη από τη Γήινη Ματιά. Πηγή έμπνευσης της ιστορίας, η φωτογραφία που διάλεξε η Ρούλα από το Σμαραγδάκι.

Μια μικρή ιστορία για ένα μικρό Χριστουγεννιάτικο θαύμα. Όπως αυτά που συμβαίνουν όταν η σκέψη και το συναίσθημα είναι σε αρμονία με τον λόγο και την πράξη.

Στέκομαι στο παράθυρο του γραφείου μου. Βλέπω δύο ανθρώπινες μορφές να κάθονται στο γκρι σύννεφο. Σαν να κουτσομπολεύουν. Δεν μπορώ να δω τα πρόσωπά τους, όμως μπορώ να δω τα πολλά πρόσωπα του κουτσομπολιού. Και να διακρίνω το συναίσθημα που μοιράζονται.