Μία ιστορία για την αγάπη μετά

Γνωρίζοντας Εμάς

Τι είναι λοιπόν αγάπη; Ένα επίκαιρο ερώτημα με πολλές και διαφορετικές απαντήσεις. Η δική μου απάντηση έχει τη μορφή μίας ιστορίας. Αληθινή ή φανταστική, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το συναίσθημα. Αυτό δεν μας ζητά η Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου να θυμηθούμε; Σε πρώτο πρόσωπο, η ιστορία μίας γυναίκας 50+. Για την αγάπη μετά τον πρώτο κύκλο ζωής.

Η αγάπη μετά 

Είμαι γυναίκα. Γύρω στα 55. Έχω μία δουλειά που με εμπνέει και ενδιαφέροντα που με γεμίζουν. Έχω μία ρουτίνα και μία καθημερινότητα. Τρίτη απόγευμα, συναντιέμαι με τις φίλες μου, να τα πούμε, στο γνωστό το στέκι, σταθερά οι 5. Χαίρομαι. Όπως χαίρομαι που Τετάρτη και Παρασκευή απόγευμα πηγαίνω στο γυμναστήριο της γειτονιάς. Κάνω χορό και το απολαμβάνω. Φαίνεται στο πρόσωπό μου!

Τότε

Η ζωή μου δεν είχε πάντα τον ρυθμό που έχει τώρα. Ξεκίνησε με δυσκολίες. Κάτι έλειπε από τα παιδικά μου χρόνια. Η ανεμελιά ήταν μία λέξη άγνωστη για μένα. Όσα με δυσκόλεψαν τότε άφησαν το σημάδι τους στην ψυχή μου. Μπήκα στον κόσμο των ενηλίκων με πληγές. Και με μία απορία, αν οι πληγές αυτές θα μπορούσαν να κλείσουν.

Γύρω στα 30 γνώρισα την αγάπη. Έτσι πίστευα τότε. Στο πρόσωπο εκείνου που αγαπούσα έβλεπα όλα όσα έλειπαν από τη ζωή μου. Ήταν ένα εντυπωσιακό πρόσωπο με ένα εξίσου εντυπωσιακό βιογραφικό. Αυτό μου έλεγαν γνωστοί και φίλοι. Έλειπε κάτι βασικό από τη σχέση. Ή καλύτερα, υπήρχε μία λέξη άγνωστη για εκείνον – το συναίσθημα. Η ζωή μου θύμιζε μία παράσταση. Μία κακή παράσταση με πρωταγωνίστρια επί σκηνής, εμένα.

Κάποια στιγμή, το παίρνω απόφαση, να πω την αλήθεια στον εαυτό μου. Πως δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο έτσι, να κάνω παρέα με τη σκιά του εαυτού μου. Πως θέλω να νιώσω πράγματα, να μοιραστώ και να χαρώ. Και να καταλάβω πως η πορεία στη ζωή εξαρτάται από μένα την ίδια. Ναι, το σημάδι από τις δυσκολίες του παρελθόντος δεν μπορεί να σβηστεί. Όμως μπορεί να μου δείξει τις επιλογές που έχω στη ζωή. Μπορώ να συνεχίσω να ζω στη σκιά ή να κάνω ένα βήμα μπροστά, να βγω από τη σκιά…

Τώρα

Σάββατο πρωί και περπατώ στην αγορά. Όσοι περνάνε από μπροστά μου, μου χαμογελάνε. Όχι επειδή με αναγνώρισαν από κάπου. Ή επειδή φοράω εντυπωσιακά ρούχα ή κάποιο ιδιαίτερο μακιγιάζ. Λάμπω από χαρά και η χαρά είναι μεταδοτική. Είμαι χαρούμενη επειδή κρατώ το χέρι εκείνου που με αγαπά και τον αγαπώ. Κρατώ το χέρι του σφιχτά. Κάποτε ίσως να ντρεπόμουν, μπροστά σε κόσμο. Τώρα όμως είναι αλλιώς.

Ήταν πριν λίγα χρόνια όταν γνωριστήκαμε. Τυχαία. Το πώς γνωριστήκαμε, το κρατήσαμε για τον εαυτό μας. Ήταν κάτι που το θέλαμε και οι δύο, κάτι σαν το δικό μας μυστικό.  Ήταν όταν και οι δύο γνωρίζαμε καλά τι θέλαμε και τι δεν θέλαμε από τη ζωή μας. Και αναρωτιόμασταν αν υπάρχει αγάπη μετά τα 50. Αν μπορούμε να νιώθουμε πεταλούδες στο στομάχι μας. Και να ακούμε την καρδιά μας να σκιρτά κάθε φορά που βλέπουμε ‘εκείνον’ ή ‘εκείνη’. Και να ξέρουμε πως όχι απλά υπάρχουμε αλλά νιώθουμε και ζούμε.

Τόσο απλά

Όχι, η αγάπη μας δεν θυμίζει μυθιστόρημα. Και δεν θέλουμε να θυμίζει μυθιστόρημα. Δεν υπάρχουν εκρήξεις, σκοτεινά πάθη ή ανατροπές. Υπάρχει ηρεμία και ασφάλεια. Ξέρουμε πως μπορούμε να βασιζόμαστε ο ένας στον άλλον. Θέλουμε κάποιον να μας ακούει; Να μας ενθαρρύνει να κάνουμε βήματα μπροστά, πιο κοντά σε προσωπικά όνειρα; Να πάρουμε την απόφαση να αντιμετωπίσουμε φοβίες ετών; Είμαστε εκεί, ο ένας για τον άλλον.

Και όχι, δεν συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον. Δεν προσπαθεί ο ένας να κλείσει τις πληγές του άλλου. Πορευόμαστε μαζί. Μοιραζόμαστε μία κοινή πορεία στη ζωή. Αυτό θέλουμε και οι δύο. Μία πορεία που βασίζεται πάνω σε κοινά ενδιαφέροντα, κοινά πιστεύω, κοινές αξίες. Και οι δύο πιστεύουμε στην αξία της ψυχής. Και φροντίζουμε να το δείχνουμε ο ένας στον άλλον. Όπως όταν πάμε σινεμά, να δούμε κάποια αγαπημένη ταινία και να μοιραστούμε ποπ κορν – γλυκό εκείνος, αλμυρό εγώ. Όταν πηγαίνουμε στο πάρκο της γειτονιάς μας για περπάτημα. Όπως στην φωτογραφία. Μαζί, πιασμένοι χέρι-χέρι…

Blog challenge

Η πηγή έμπνευσης για τη μικρή αυτή ιστορία αγάπης, για την αγάπη μετά, η συμμετοχή μου στο blog challenge της Άλκηστης, μίας co-blogger που περιγραφεί τη διαδρομή προς τη συναισθηματική ενηλικίωση. Μέσα από το προσωπικό blog της, μας προτρέπει να σκεφτούμε και να απαντήσουμε δημιουργικά στο ερώτημα: Τι είναι τελικά η αγάπη;

Τι είναι λοιπόν αγάπη; Εσείς τι πιστεύετε;

Να έχετε μία δημιουργική εβδομάδα

Η ενδιαφέρουσα φωτογραφία, AshwaniAyurved