Το χιόνι της θαλπωρής

Γνωρίζοντας Εμάς

Για τον μικρό μας φίλο, της σημερινής μας ιστορίας, η διαδρομή προς το σχολείο φάνταζε με ταξίδι. Είχε μια μεγάλη απόσταση να διανύσει, με τα πόδια. Περνούσε μέσα από τα σπίτια των γειτόνων. Αρχικά, για να κόψει δρόμο. Στη συνέχεια, για να νιώσει τη θαλπωρή της μεγάλης οικογένειας. Με τους γονείς του να δουλεύουν ώρες πολλές στη μεγάλη πόλη, ένιωθε τη γειτονιά σαν μια μεγάλη οικογένεια.

Έμενε σε ένα μικρό μέρος, εκεί που ο χειμώνας άραζε για τα καλά και δεν έλεγε να φύγει. Και η άνοιξη περίμενε καρτερικά να έρθει η σειρά της. Με τόσο βαρύ χειμώνα, ο μικρός μας φίλος φρόντιζε να ντύνεται καλά. Να φορά μια πανοπλία σαν αυτή του Δον Κιχώτη, του αγαπημένου του ήρωα, όπως συνήθιζε να λέει. Μάλλον σαν μπαγιάτικο κρεμμύδι, έλεγαν οι συμμαθητές του περιπαιχτικά.

Έμενε στη γειτονιά των ξένων. Το μόνο παιδί εκεί. Στο διπλανό σπίτι, με το μεγάλο κήπο, υπήρχε ένα ζευγάρι καλλιτεχνών από τη Μεσόγειο. Τους άρεσε να ζωγραφίζουν στο κάτω δωμάτιο, που έβλεπε στον κήπο. Παραδίπλα, εκεί με τον μεγάλο αχυρώνα, ζούσε ένα ζευγάρι αγροτών από την κεντρική Ευρώπη. Πίσω από τον αχυρώνα, πρόβαλε δειλά ένα μικρό σπίτι με θέα στο ρυάκι. Εκεί έμενε ένας γέροντας από την Βόρεια Ευρώπη. «Ο παππούς μου», όπως του άρεσε να λέει. Αυτός που ήθελε να είναι ο παππούς του και που είχε πάντα μια καλή κουβέντα να του πει.   

Κάθε μέρα, τα αποτυπώματα του μικρού μας φίλου έδιναν ζωή στη γειτονιά. Σαν άνοιγε την πίσω πόρτα του σπιτιού για το ταξίδι προς το σχολείο, τον καλημέριζε το αχνιστό άρωμα της φροντίδας. Πόσο του άρεσε να λέει πως στη Μεσόγειο τον περίμεναν φρούτα εποχής, στην κεντρική Ευρώπη ζεστή σοκολάτα με σαντιγί, και στην Βόρεια Ευρώπη κολατσιό για το μεσημέρι, για λίγο πριν το κουδούνι της επιστροφής. Τι περίεργος, έλεγαν και ξανάλεγαν οι συμμαθητές του.  

Σήμερα δεν υπήρχαν αποτυπώματα στο χιόνι. Σήμερα δεν θα πήγαινε στο σχολείο. Οι γονείς του είχαν ήδη φύγει για την πόλη και ο μικρός μας φίλος είχε αποφασίσει να μείνει σπίτι. Εδώ και δύο μέρες του έκανε παρέα η στεναχώρια. Είχε στεναχωρηθεί με κάτι που είχε γίνει στο σχολείο. Κάτι που τον έκανε να νιώθει πως οι άλλοι, δεν τον ήθελαν στην παρέα τους.

– Θέλεις να μου πεις τι συνέβη; ρώτησε με ενδιαφέρον ο παππούς όταν έφθασε η ώρα για το κολατσιό.

– Όχι, παππού, δεν θέλω, απάντησε λυπημένα ο μικρός μας φίλος.

– Σεβαστό. Πάρε το πιάτο και πάμε να καθίσουμε δίπλα στο παράθυρο.

Από το παράθυρο μπορούσαν να δουν τον μεγάλο κήπο, τον μεγάλο αχυρώνα και ένα ίχνος του μικρού σπιτιού με τη μεγάλη καρδιά.

– Δες τι όμορφα που δείχνουν όλα στα λευκά. Τόσο ήρεμα, τόσο γαλήνια. Και τώρα που βγήκε ο ήλιος, τόσο φωτεινά.

– Θα λιώσει το χιόνι, παππού, και θα γίνει λάσπη.

– Αυτή την εντύπωση έχεις; ρώτησε ο παππούς σηκώνοντας το φρύδι.

– Έτσι είναι, παππού. Το χιόνι όταν λιώνει γίνεται λάσπη, επέμενε λυπημένα ο μικρός μας φίλος.

– OK, όμως δεν έχει λιώσει ακόμη. Απλώνεται μπροστά μας. Για δες το τοπίο. Δες το καλά. Τι βλέπεις; Τι σου ψιθυρίζει στο αυτί;

Του άρεσε πώς του μιλούσε ο παππούς. Ποιητικά! Τον θαύμαζε και ήθελε να του μοιάζει. Και ο παππούς πάντα τον ενθάρρυνε να λέει την άποψη του. Κάθε φορά που βρισκόντουσαν και τα λέγανε οι δυο τους. Τι του ψιθύριζε λοιπόν το χιόνι στο αυτί;

Μια βαθιά ανάσα έδωσε χρώμα στη σιωπή. Σηκώθηκε όρθιος και κόλλησε τη μύτη του στο παράθυρο, να βλέπει καλύτερα. Έτσι πως το χιόνι είχε στρώσει για τα καλά ήταν λες και τα σπίτια είχαν ντυθεί στα λευκά. Οι ρυθμοί γύρω από τα σπίτια ήταν πιο αργοί. Πιο απαλοί. Ναι, πιο απαλοί. Καμιά βιασύνη. Επικρατούσε μια ηρεμία στην φύση. Αυτή που θα ήθελε στο σχολείο.

Μα πώς του είχε διαφύγει η ηρεμία της φύσης, ρωτούσε με περιέργεια τον εαυτό του. Πόσο ήρεμη έδειχνε τώρα η φύση. Ο μικρός μας φίλος είχε πλέον την εντύπωση πως το χιόνι προστάτευε τους πάντες και τα πάντα από προβλήματα και στεναχώριες. Ήταν σαν να βοηθούσε τους πάντες και τα πάντα να κάνουν ένα διάλειμμα. Να ξεκουραστούν από προβλήματα και στεναχώριες. Αυτό που ο ίδιος ήθελε για τη σημερινή μέρα.

– Μικρέ μου φίλε, τα λες πολύ όμορφα, αναφώνησε με περηφάνια ο παππούς.

Ο ήλιος γίνονταν πιο φωτεινός και η αντανάκλαση στο χιόνι έφθανε μέχρι το ύψος της καρδιάς του μικρού μας φίλου. Μια αντανάκλαση και μια ζεστασιά. Και ήταν αυτή η ζεστασιά που τον έκανε να δηλώνει πως το χιόνι δίνει στην άνοιξη χρόνο, να προετοιμάσει την άφιξη της. Να διαλέξει χρώματα και αρώματα για την εμφάνιση της.

Ο παππούς χαμογέλασε και πρότεινε στον μικρό μας φίλο να πάνε επίσκεψη στους ζωγράφους δίπλα – ένα ταξίδι στη Μεσόγειο. Να τους πούνε τι φρούτα θα ήθελε να πάρει μαζί του, όταν θα αποφάσιζε να πάει στο σχολείο ξανά.

– Και ζεστή σοκολάτα, παππού. Μην ξεχνάς τη σοκολάτα!

Και ο παππούς χαμογέλασε ζεστά. Και κάπως έτσι, οι δυο τους ντύθηκαν ζεστά, να βγουν στο χιόνι, να πάνε επίσκεψη. Να οργανώσουν μαζί την επιστροφή στο σχολείο.

Η ιστορία πίσω από την ιστορία

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στην Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #4 που διοργανώνει η Μαίρη από τη Γήινη Ματιά (κλικ). Πηγή έμπνευσης της ιστορίας, η φωτογραφία που διάλεξε η Ρούλα από το Σμαραγδάκι (κλικ), έργο του αγαπημένου μου Κλοντ Μονέ, μαζί με τη λέξη: χειμώνας.

Και αυτή είναι η φωτογραφία που έχω διαλέξει για την Μαριάνα από το Onirokosmos (κλικ), μαζί με τη λέξη: συντροφικότητα. Μαριάνα, πιστεύω πως η φωτογραφία αυτή έχει κάτι το ονειρικό.

Πρώτη συμμετοχή σε φωτογραφική σκυτάλη, με πολλές ευχαριστίες στην Μαίρη και στην Ρούλα για την ευκαιρία να μοιραστώ σκέψεις και συναισθήματα με άλλους bloggers γύρω από τον χειμώνα.

Καλές γιορτές να έχουμε