Οτιδήποτε μας απασχολεί στο παρόν μπορεί να γίνει ένας χάρτης για το μέλλον

Γνωρίζοντας Εμάς

Καλησπέρα!! Πώς είμαστε!! Πώς παν τα κέφια!! Η πρωινή βροχούλα συνεχίζει να χτυπά διακριτικά στο παράθυρο. Θέλει να μου πει πως το καλοκαίρι τέλειωσε. Οι ανέμελες βουτιές στη θάλασσα, οι ζεστές βόλτες στην παραλία, το δροσερό καφεδάκι στα βραχάκια, μια γλυκιά ανάμνηση. Επιστροφή στην βάση – στη δουλειά, στο σχολείο, στις υποχρεώσεις της καθημερινότητας του φθινοπώρου.

Για μένα, η επιστροφή στην βάση συνοδεύεται με μια μικρή στεναχώρια – ένα εργασιακό θέμα που νόμιζα πως είχε επιλυθεί. Φαίνεται πως έκανα λάθος. Πολλά τα γιατί, πολλές οι σκέψεις. Με την αίσθηση πως τώρα περνώ τα πρωινά μου περισσότερο μέσα στις σκέψεις και λιγότερο με δράση, ξεκινώ να θυμηθώ ποια αίσθηση, ποια πεποίθηση με οδήγησε πριν λίγα χρόνια σε μια σημαντική απόφαση. Να επιστρέψω στην παλιά μου βάση, μια από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου (άμα δεν παινέψουμε το σπίτι μας..?). Να ασχοληθώ με το blogging. Και να κρεμάσω στην είσοδο του e-σπιτιού μου την πινακίδα In The Pastel Bag. Μα βέβαια, η πεποίθηση πως οτιδήποτε μας απασχολεί στο παρόν μπορεί να γίνει ένας χάρτης για το μέλλον.

Η αρχή της ιστορίας: Στα χρόνια της Αγγλίας

Είμαι στην Αγγλία και συνεργάζομαι με μια κοινωνική οργάνωση από γυναίκες για γυναίκες. Τα προγράμματα που υλοποιούμε απευθύνονται σε κάθε γυναίκα που θέλει κάτι να αλλάξει στη ζωή της, σε έναν ή περισσότερους τομείς. Και θέλει να λάβει στήριξη και γνώση που θα την οδηγήσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα.

Ένα από τα προγράμματα της οργάνωσης είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας μας με τη διεθνή οργάνωση εθελοντών Alternatives to Violence Project, γνωστή ως AVP. Ο σκοπός της AVP, η εκπαίδευση στην επίλυση συγκρούσεων και στην βελτίωση των σχέσεων με τους άλλους στην βάση της αμοιβαίας εμπιστοσύνης και κατανόησης. Το επιθυμητό αποτέλεσμα, ο περιορισμός της βίας και η υιοθέτηση εναλλακτικών στάσεων και συμπεριφορών.

Η φίλη μου κι εγώ στηρίζουμε την κοινή δράση ως συντονίστριες – επιμορφώτριες. Ξεκινά η εκπαίδευση μας με τη συμμετοχή σε εργαστήρια της AVP. Με ευχάριστο τρόπο, μέσα από ειδικές δραστηριότητες και παιχνίδια, βλέπουμε στην πράξη πώς μπορούμε να αξιοποιούμε προσωπικές εμπειρίες ως πηγή μάθησης και ανάπτυξης.

Επιμορφωτές και εκπαιδευόμενοι, διδάσκουμε και διδασκόμαστε, μοιραζόμαστε και εμπιστευόμαστε, παίζουμε και δημιουργούμε. Μαθαίνουμε από τους άλλους και μαζί με τους άλλους. Κάτι που μας κάνει να νιώθουμε πως είμαστε ενεργά μέλη μιας δεμένης κοινότητας. Τι εννοώ όταν λέω ‘δεμένη’; Νιώθουμε πως όλοι έχουμε έναν ρόλο κι έναν σκοπό εκεί, κάτι που μας τιμά και μας υπενθυμίζει την αξία μας ως άτομα.

Μπροστά σε μια άδεια τσάντα

Ένα από τα εργαστήρια ξεκινά με τη δραστηριότητα της τσάντας (the bag). Η βασική επιμορφώτρια εμφανίζεται με μια άδεια τσάντα. Για ποιον λόγο; Σκεφτείτε γιατί χρησιμοποιούμε μία οποιαδήποτε τσάντα. Κάτι θέλουμε να βάλουμε μέσα. Σκεφτείτε τώρα πώς μπορούμε να αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε άτομα που μόλις έχουμε γνωρίσει. Κάτι χρειάζεται να αφήσουμε στην άκρη, όπως φόβος και διστακτικότητα. Βάλτε τα δύο κομμάτια μαζί κι έχετε την απάντηση.

Στην άδεια τσάντα, θα αφήσουμε μέσα οτιδήποτε μας απασχολεί και μπορεί να σταθεί εμπόδιο στη δημιουργία μιας κοινότητας. Σε ένα κομμάτι χαρτί, σημειώνουμε τυχόν προβλήματα της καθημερινότητας, δύσκολα συναισθήματα, φόβους και φοβίες, ανασφάλειες και ανησυχίες, και το βάζουμε μέσα. Η τσάντα κλείνει και μεταφέρεται σε άλλον χώρο, μακριά από τον χώρο συνάντησης. Με συμβολικό τρόπο, τώρα είμαστε σε θέση να ακούσουμε και να γνωρίσουμε τους άλλους, ανεπηρέαστοι από απαιτητικές καταστάσεις του παρόντος και σκιές του παρελθόντος.

Η τσάντα ανοίγει στο τέλος της συνάντησης, για όσους θελήσουν να πάρουν πίσω το χαρτί τους. Πώς θα το χρησιμοποιήσουν; Η επιλογή είναι δική τους.

Επιστροφή στην βάση με γεμάτη τσάντα

Έρχεται η στιγμή που αφήνω πίσω μου την Αγγλία για να επιστρέψω στην Ελλάδα. Συμβολικά, σε μια τσάντα βάζω προβληματισμούς, ανησυχίες και αγωνίες, αυτή την φορά, για το μέλλον. Πίσω στην Ελλάδα, ανοίγω την τσάντα και διαπιστώνω πως υπάρχει ένας χάρτης για το μέλλον. Βλέπετε, οι προβληματισμοί έκρυβαν μέσα τους όσα έμαθα για τη ζωή κοντά σε γυναίκες και άντρες που μετέτρεψαν την αποτυχία σε έμπνευση, την απογοήτευση σε κατανόηση, τον φόβο σε εμπιστοσύνη.

Το όνομα του blog, λοιπόν, είναι για μένα μια υπενθύμιση πως αυτά που κουβαλάμε στην τσάντα μας μπορεί να είναι ένα βάρος, μπορεί να είναι ένας προορισμός στη ζωή.

Η τσάντα είναι σε παστέλ χρώματα. Είναι τα χρώματα του ουρανού που σαν αρχίζει να δύει ο ήλιος, μας ζητά να κοιτάξουμε ψηλά και μέσα από τα σύννεφα, να δούμε τα όνειρα μας. Να μην τα φοβηθούμε. Και βλέπουμε πως υπάρχει θέση για τα όνειρα όλων και χαμογελάμε. Στην παστέλ τσάντα υπάρχει θέση για σκέψεις, ιστορίες και δράσεις που μας κάνουν να χαμογελάμε στη ζωή.

Με λίγα λόγια

Νιώθω την ανάγκη να επαναλάβω, μέχρι να μου γίνει βίωμα, πως οτιδήποτε μας απασχολεί στο παρόν μπορεί να γίνει ένας χάρτης για το μέλλον. Για το πώς θέλουμε να είμαστε και να συστηνόμαστε στη ζωή. Διατηρώντας μια όμορφη ισορροπία μεταξύ σκέψης και δράσης. Και θαυμάζοντας την πρώτη εντύπωση του Claude Monet για τον ήλιο και την ανατολή!

Καλό φθινόπωρο, δημιουργικό και μελωδικό

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας. Αν το κείμενο είναι το κτίσμα του μπλογκοσπιτιού μου, τα σχόλια είναι η αυλή. Εδώ καθόμαστε στη σκιά, αναπαυτικά, και τα λέμε χαλαρά. Σας περιμένω λοιπόν στην αυλή.