
Ένα καρτούν και μια σκέψη για το ατέρμονο κυνήγι της ευτυχίας
Γνωρίζοντας Εμάς
Το νέο lockdown με βρίσκει στο σπίτι, να κάνω μερεμέτια. Πόσο με χαλαρώνει, να κάνω η ίδια πράγματα για το σπίτι. Η τρέχουσα συνθήκη – αυτή του lockdown, γνώριμη, από την άνοιξη. Με μια μικρή αλλαγή. Οι προβληματισμοί του τότε να γίνονται εντονότεροι τώρα. Και το ερώτημα για την έννοια της ευτυχίας να ακούγεται με δύναμη από το διαδίκτυο. Όπως στην περίπτωση του καρτούν με θέμα το ατέρμονο κυνήγι της ευτυχίας. Ένα παλιό αλλά πάντα επίκαιρο καρτούν.
Για το θέμα του καρτούν
Ο δημιουργός του, Steve Cutts, υφαίνει μια ταινία μικρού μήκους με τον τίτλο Happiness στην βάση της έκφρασης rat race. Του αγώνα χωρίς νόημα και χωρίς τέλος για την επικράτηση έναντι των άλλων και την κατάκτηση της ευτυχίας. Για την απόκτηση και επίδειξη αγαθών που επιβεβαιώνουν μια επιτυχημένη και ευτυχισμένη θέση στην κοινωνία. Ενός αγώνα που θυμίζει το κυνήγι του ποντικού μέσα στο κλουβί του – όσο κι αν τρέξει, παραμένει στο ίδιο σημείο. Ενδιαφέρον θέμα για καρτούν, το ατέρμονο κυνήγι της ευτυχίας στην βάση μιας ανάγκης (;) για επικράτηση και συνακόλουθη συντριβή των άλλων.
Στη θέση των ανθρώπων στον αγώνα και στην καθημερινότητα της πόλης βλέπουμε ποντικούς. Να προσπαθούν να ανταποκριθούν στους ρυθμούς της πόλης και στους κανόνες του αγώνα. Να φεύγουν από το σπίτι παραπατώντας, να μπαίνουν στο αυτοκίνητο βιαστικά, να οδηγούν με φόρα κάνοντας περίεργες προσπεράσεις και στο τέλος, να εγκλωβίζονται στο χάος της κυκλοφορίας. Αδιέξοδο.. Ένας ήχος βασιλεύει στο χάος, αυτός του κορναρίσματος. Παρόμοιες σκηνές στην πλατφόρμα του μετρό. Ένα χάος σε χρώμα γκρι με φόντο αφίσες με πρόσωπα χαμογελαστά. Αυτό που διαφημίζουν υπόσχεται ευτυχία. Μια ασφυκτική εικόνα για μια ασφυκτική αλήθεια.
Την ημέρα των μεγάλων εκπτώσεων – βλέπε Black Friday, οι ποντικοί τρέχουν να μπουν σε ουρές χιλιομέτρων με την ελπίδα να προλάβουν να μπουν στο κατάστημα-στόχο και να αγοράσουν ό,τι πιο φθηνό υπάρχει. Μόλις τα καταφέρουν, πλέον μέσα στο κατάστημα, δεν διστάζουν να δαγκώσουν το χέρι των διπλανών τους για να πετύχουν τον στόχο τους. Τι κι αν δεν χρειάζονται αυτό που κουβαλούν στα χέρια τους. Τι κι αν σπάσει και αχρηστευτεί στον αγώνα για την επικράτηση. Στο βάθος, ο ιδιοκτήτης, σαν να αναρωτιέται αν αξίζει να αφήνει να τον πατούν – κυριολεκτικά και μεταφορικά, στην προοπτική της απόκτησης περισσότερων χρημάτων.
Χάος
Το χάος της κυκλοφορίας καλά κρατεί. Ένας οδηγός ποντικός που ταλαιπωρείται ιδιαίτερα κοιτά ψηλά, προς τη μεριά των μεγάλων αφισών. Και αυτές υπόσχονται μια δόση ευτυχίας. Βασική προϋπόθεση, η δοκιμή των προϊόντων – διαφορετικών οινοπνευματωδών ποτών. Ο ποντικός ενθουσιάζεται με την υπόσχεση, σκαρφαλώνει στις αφίσες, ανοίγει όλα τα μπουκάλια, αδειάζει όλο το περιεχόμενο. Δείχνει ευτυχισμένος. Χαμογελά, ζαλίζεται και πέφτει κάτω. Κανείς δεν δίνει σημασία.
Το κυνήγι μιας δόσης ευτυχίας οδηγεί σε φαρμακείο. Αν δεν μπορούν τα αγαθά και το αλκοόλ να χαρίσουν ευτυχία, τότε ίσως να μπορούν τα χάπια για την ευτυχία. Ο ποντικός βουτά στο μπουκάλι με τα χάπια. Βγαίνει ευτυχισμένος. Νιώθει πως βρίσκεται στην ύπαιθρο, παραδομένος στην αγκαλιά του πράσινου γρασιδιού και του γαλάζιου ουρανού. Χαμογελά, για λίγο ακόμη. Κάτι συμβαίνει και ξυπνά στην πόλη, με άγχος.
Και που πηγαίνουν όλοι αυτοί οι ποντικοί που είναι εγκλωβισμένοι στο χάος; Ποιος είναι ο προορισμός τους; Αξίζει να δείτε την τελευταία σκηνή – χωρίς λόγια. Όταν την είδα, θυμήθηκα την φράση «πιάστηκε στην φάκα».
Για τη σκέψη που συνοδεύει το καρτούν
Βλέποντας το καρτούν αναρωτιόμουν πώς ορίζεται η ευτυχία σήμερα, στο κατώφλι της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης. Όταν φαινομενικά έχει βρεθεί λύση στα προβλήματα που μάστιζαν τις κοινωνίες των αιώνων που προηγήθηκαν. Όταν οποιοδήποτε νέο προϊόν κυκλοφορεί στην αγορά ή οποιαδήποτε νέα υπηρεσία δημιουργείται, υπόσχεται να ενισχύσει το συναίσθημα της ευτυχίας και την αξία της καθημερινότητας.
Ο αγώνας για την απόκτηση αγαθών που υπόσχονται να μας βοηθήσουν να νιώσουμε την ευτυχία να ρέει μέσα μας ίσως να κρύβει ένα παράδοξο. Η αίσθηση που έχω είναι πως αγωνιζόμαστε για την επιβεβαίωση πως είμαστε – ακουγόμαστε – δείχνουμε – νιώθουμε ευτυχισμένοι την ίδια στιγμή που βάζουμε νεκρή ταχύτητα για άλλα συναισθήματα. Αγωνιζόμαστε να νιώσουμε κάτι σημαντικό την ίδια στιγμή που μέσα μας μουδιάζει κάτι εξίσου σημαντικό αν και διαφορετικό. Τι εννοώ;
Ας τονίσω πρώτα πως δεν έχω κάτι εναντίον των προϊόντων ή των υπηρεσιών που προσφέρονται σε εμάς τους καταναλωτές. Βλέπω πως όλα έχουν τον δικό τους λόγο ύπαρξης και τη δική τους θέση στην αγορά. Ιδίως τώρα που κάνω μερεμέτια και έχω στο μυαλό ένα ερώτημα για οδηγό: ποια πράγματα χρειάζομαι για να κάνω τον χώρο μου πιο ζεστό. Αυτό που με προβληματίζει είναι η δύναμη που φαίνεται πως έχουν αποκτήσει τα αγαθά. Σαν άλλες σειρήνες, μας μαγεύουν και μας κάνουν να εναποθέτουμε ελπίδες και προσδοκίες σε αυτά. Κοινός παρονομαστής, η ευτυχία.
Πάγος
Το κυνήγι της ευτυχίας έχει τους κανόνες του όπως κάθε παιχνίδι. Ένας από αυτούς μας ζητά να βάλουμε κάποια (αν όχι πολλά) συναισθήματα στον πάγο. Έτσι γνωρίζουμε πως είμαστε ευτυχισμένοι όταν δεν νιώθουμε κάποιο σφίξιμο στο στομάχι – από αγωνία. Όταν δεν βλέπουμε δάκρυα να κυλούν στα μάγουλά μας – από θλίψη. Ή τα μάγουλά μας να κοκκινίζουν – από θυμό. Είναι λες και έχει μπει ένα μεγάλο κόκκινο Χ σε συναισθήματα όπως η αγωνία, η θλίψη, ο θυμός. Αν όλα τα αγαθά έχουν λόγο ύπαρξης, τότε και όλα τα συναισθήματα υπάρχουν για κάποιον λόγο. Πώς τα βλέπω; Σαν μια μορφή ανθρώπινης δημιουργίας, «προϊόντα» εσωτερικής διαδικασίας. Έχουν λοιπόν λόγο ύπαρξης.
Αναρωτιέμαι, τι αποκλείει το ένα από το άλλο; Το να νιώθουμε ευτυχισμένοι ακόμη και όταν την πόρτα μας χτυπούν η αγωνία, η θλίψη ή ο θυμός. Τι θα χάσουμε αν ανοίξουμε την πόρτα και ακούσουμε τι έχουν να μας πουν; Και μετά τις/τον ξεπροβοδίσουμε, με χαμόγελο, για όσα μάθαμε. Πόσο σημαντικό, να μπορούμε να νιώθουμε το εύρος των συναισθημάτων, όποια ετικέτα κι αν φέρουν. Τίποτα νεκρό, τίποτα παγωμένο μέσα μας. Τι ευτυχία, να νιώθουμε το μέσα μας ζωντανό! Ένα «σπίτι» με αγαθά που εξυπηρετούν σκοπούς ελεύθερους από το ατέρμονο κυνήγι της ευτυχίας.
Στους ήχους της Κάρμεν του Μπιζέ
Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας. Αν το κείμενο είναι το κτίσμα του μπλογκοσπιτιού μου, τα σχόλια είναι η αυλή. Εδώ καθόμαστε στη σκιά, αναπαυτικά, και τα λέμε χαλαρά. Σας περιμένω λοιπόν στην αυλή.
Comments (12)
ΣΜΑΡΑΓΔΕΝΙΑ ΡΟΥΛΑ
17 Νοεμβρίου 2020 at 14:38
Εχθες σου εγραψα σχόλιο και σημερα ΄δεν το βρισκω τζοάννα μου σιφφφφ…
Επ ουδενί νομίζω δεν θα θέλαμε να είμασταν σαν τα ποντικάκια του βίντεο ε;
Αυτή η αναγκη για όλο και περισσότερα ,είναι τελικά χάσιμου πολύτιμου χρόνου
Και όσο πιο σύντομα το συνηδειτοποιήσουμε ΄τόσο το καλύτερο…
Σαν άνθρωποι θελουμε να έχουμε συναισθήματα πόνου χαράς θλίψης,
Ακούμα και η συνεχιζόμενη ευτυχία είναι κατι που ο ανθρωπος θα βαριόταν .
Μέσα από την πορεία της ζωής μας μαθένουμε να εκτιμούμε τις στιγμές που
μας κάνουν να χαμογελάμε περισσότερο…το έχουμε ανάγκη..
Ευχομαι να συμβαίνει συχνά σε σένα Τζοάννα μου ..
Χαιρομαι που πήρες την πάλ τσαντούλα σου και επανήλθες …
By Joanna IK
17 Νοεμβρίου 2020 at 22:29
…ξεχάστηκα. Διάβαζα τα σχόλια στο email, στις ειδοποιήσεις, ξεχάστηκα και δεν βγήκα στην αυλή να πω την καλησπέρα μου. Ε, η δεύτερη καραντίνα με επηρεάζει. Λίγο το θέμα που με απασχολεί από Σεπτέμβρη μήνα, λίγο οι περιορισμοί και η θολή προοπτική, το χαμόγελό μου έχει τα πάνω και τα κάτω του.
Συμφωνώ, το να θέλουμε όλο και περισσότερα, είναι όπως λες χάσιμο χρόνου. Μεγάλη ευτυχία να το συνειδητοποιείς σε νεαρή ηλικία ή όταν δεν έχεις ζόρια. Νομίζω πως αρκετοί το συνειδητοποιούμε όταν περνάμε κάποια μεγάλη δυσκολία και πληγωνόμαστε και ελπίζουμε κάτι να αλλάξει στη ζωή μας – με όμορφο τρόπο.
Χάρηκα πολύ όταν είδα τις φωτογραφίες από τον γάμο της εγγονής σου. Πόσα αναπάντεχα συνάντησε την ημέρα του γάμου. Δεν σταμάτησε να το διασκεδάζει, μαζί με τον άντρα της και την οικογένεια όλη.
Τώρα που είμαι στo μπλογκοσπιτάκι μου, να κάνω μια βόλτα, να περάσω από το σπιτικό σου 🙂
ΣΜΑΡΑΓΔΕΝΙΑ ΡΟΥΛΑ
17 Νοεμβρίου 2020 at 01:14
Το να είσαι συνέχεια ευτυχισμένος ανθρωπος δεν είναι εφικτό και είναι ουτοπία να το προσπαθεί κάποιος Τζοάνα μου.
Το να θέλεις όλο και περισσότερα πραγματα όσο είσαι νέος το κάνεις , είναι κατα κάποιο τρόπο φυσιολογικό..
Οσο όμως περνουν τα χρόνια , βλέπεις αλλιως τα πραγματα και επαναπροσδιορίζεις τις αναγκες σου!!
Μέσα από τις δύσκολες καταστάσεις της ζωής μαθαίνεις να εκτιμάς τις λίγες στιγμές που σε κάνουν να χαμογελάς, και προσπαθείς αυτες όσο περνά από το χέρι σου να τις κάνεις περισσότερες…αυτό είναι ευτυχία..!!
Ο ανθρωπος και να θέλει δεν μπορεί να ζήσει χωρις συναίσθημα …
Παράδειγμα προς αποφυγή το βιντεο με τα ποντικάκια.
Να είσαι καλά Τζοάννα μου και χαίρομαι που πήρες την παλ τσαντούλα σου και ήρθες …
Να κάνεις ότι αγαπας και σε κανει χαρούμενη.. καλό σου ξημερωμα.. !!?
By Joanna IK
17 Νοεμβρίου 2020 at 22:15
Αυτή είναι υποδοχή, με δύο γεμάτα συναίσθημα σχόλια. Χαίρομαι που είμαι πίσω στο μπλογκοσπιτάκι μου και στη δροσιά της αυλής.
Μεγάλες αλήθειες τα όσα μοιράζεσαι μαζί μας. Πρέπει και θέλω να το παραδεχθώ. Πως μικρή, όταν πήγαινα κάπου για το Σ/Κ, έσερνα μαζί μου μια μεγάλη βαλίτσα. Ούτε θυμάμαι τι έπαιρνα μαζί μου. Μεγαλώνοντας έμαθα να ταξιδεύω αλλιώς. Για μια εβδομάδα χρειάζομαι ένα μικρό σακίδιο. Να μπορώ να ταξιδεύω ανάλαφρα και να γεμίζω την παστέλ τσάντα μου με εμπειρίες.
Για να προχωρήσω στο επόμενο σχόλιο…
Μαίρη
14 Νοεμβρίου 2020 at 21:08
Μια μακάβρια μα πέρα για πέρα αληθινή αυτή η ανάρτηση σου! Φοβερή παρομοίωση του ανθρώπου με ποντίκι.
Στην ουσία αυτό είμαστε. Μια ματαιότητα κυνηγάμε, και συνεχή τροφή για τη ματαιοδοξία μας και το εγώ μας που είναι υπέρμετρο. Εμείς και η απλή λογική έχουμε πάρει εδώ και πάρα πολλά χρόνια διαφορετικές κατευθύνσεις και έχουμε μετατραπεί σε έναν όχλο με εύκολη και γνωστή ψυχολογία για όσους κινούν τα νήματα.
Ωστόσο υπάρχει και ένα ποσοστό που είναι πιο ισορροπημένο, που γνωρίζει τον εαυτό του και που ξέρει πως τα απλά είναι και τα πιο αξιόλογα! Γι’ αυτό και κατά διαστήματα γνωρίζουμε και κάποιες ομορφιές από ανθρώπινες πράξεις. Μόνο που είναι τόσο αραιές έως σπάνιες! Τελικά δεν είναι μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι!
Τα φιλιά μου!
By Joanna IK
14 Νοεμβρίου 2020 at 21:28
Μαίρη, καλησπέρα σε real time χρόνο – μόλις έλαβα το σχόλιο σου και το διαβάζω με προσοχή
Πολύ σημαντική η επισήμανση που κάνεις. Πώς το καταλαβαίνω: Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ενδίδουν στις προσταγές, στις απαιτήσεις ενός υπέρμετρου εγώ. Που δεν φοβούνται να συζητούν με τον εαυτό τους, να τον ακούν και να νιώθουν την ευτυχία μέσα τους. Και αυτοί οι άνθρωποι είναι ένα ωραίο πρότυπο, ένα παράδειγμα προς μίμηση. Σημαντικό να γνωρίζουμε πως υπάρχουν.
Να έχεις ένα όμορφο -μακρυά από το γκρι των ημερών- Σ/Κ
Αννα
14 Νοεμβρίου 2020 at 18:19
Καλησπέρα σου
Η ζωή του ανθρώπου ειδικά στις ΗΠΑ, είναι το βίντεο όλο. Και το κυνήγι της ευτυχίας συναγωνίζεται με το κυνήγι του χρήματος. Και φυσικά η φάκα περιμένει.
Η ζωή χωρίς συναισθήματα δεν είναι ζωή. Είναι απλά λειτουργίες οργανικές που δείχνουν ότι ζει ο άνθρωπος.
Μόνο τα συναισθήματα δείχνουν την αληθινή ζωή. Και φυσικά υπάρχουν και τα άσχημα αλλά τίποτε ωραίο δεν υφίσταται αν πάψει να υπάρχει ο αντίποδας.
Δεν ξέρω αν όλα τα αγαθά έχουν λόγο ύπαρξης. Ένα λόγο βρίσκω εγώ, να αποπροσανατολίζουν τον άνθρωπο από αυτό που τον κάνει να ζει αληθινά. Και να τον κάνουν κυνηγό αυτών των αγαθών .
Η ευτυχία πάλι δεν μπορεί να υπάρχει συνεχώς. Και θα νιώσουμε δάκρυα και θυμό και στενοχώρια, ηζωή επιτάσσει κάτι τέτοιο συνεχώς. Αλλά μόνον έτσι αναγνωρίζουμε την ευτυχία. Αυτό πιστεύω.
Πάντως, όσο και να κυνηγήσει κάποιος την ευτυχία αν δεν την έχει μέσα του δεν θα τη βρει ποτέ
Καλησπέρα γλυκιά μου ύπαρξη
Χαίρομαι που σε βλέπω εδώ και μαθαίνω ότι ασχολείσαι με μερεμέτια.
Καλή επιτυχία σε ό,τι κάνεις
Φιλιά πολλά
By Joanna IK
14 Νοεμβρίου 2020 at 21:14
Άννα, μια μεγάλη καλησπέρα από το σπιτικό μου
Τα μερεμέτια συνεχίζονται και με βοηθούν να γνωρίσω το offline σπίτι μου καλύτερα. Έχει και αυτό ανάγκη από προσοχή και φροντίδα. Ευτυχώς ο καιρός είναι ακόμη ζεστός.
Σημαντικά τα μηνύματα που μοιράζεσαι μαζί μας. Χμ, κυνηγάμε το χρήμα για να.. εφοδιαστούμε με εργαλεία για το κυνήγι τηε ευτυχίας. Και σπαταλάμε χρόνο και ενέργεια σε κάτι που μας οδηγεί στο πουθενά.
Με την πληθώρα των αγαθών διαθέσιμων για κυνήγι, δεν είναι δύσκολο να στρέψουμε το βλέμμα μας μακρυά από τον πλούτο που υπάρχει μέσα μας. Και να το εναποθέσουμε, μαζί με την προσδοκία της ευτυχίας, πάνω τους. Πώς θα ήταν άραγε αν τα βλέπαμε ως υπενθύμιση της ευτυχίας μέσα μας; Για να κάνουμε επιλογή συνειδητά, και να προχωρήσουμε, να πάμε εκεί που θέλουμε να είμαστε. Κάπως έτσι το βλέπω.
Ευχές για ένα όμορφο Σ/Κ – οι συζητήσεις στην μπλογκογειτονιά μας το κάνουν πολύ όμορφο
ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΙΤΑΡΟΚΟΙΛΗΣ
14 Νοεμβρίου 2020 at 17:40
Τζοάννα μου καλησπέρα σου,
χάρηκα που σε βλέπω εδώ αγαπητή φίλη. Οι καιροί που περνάμε, απαιτούν την παρουσία μας στα δικτυακά μας σπιτικά, καθώς με λύπη, βλέπω πολλούς φίλους να τα θέτουν σε δεύτερη μοίρα παραδίνοντας τη δράση τους στα social media. (Μεγάλο θέμα αυτό, να το συζητήσουμε διεξοδικότερα)
Χαίρομαι για τα μερεμέτια του προσωπικού σου χώρου. Κάθε τι που βελτιώνει, αλλάζει τον προσωπικό μας χώρο σημαίνει ότι νοιαζόμαστε για αυτόν και επιδρούμε θετικά πάνω του.
Απαντώντας στη σκέψη σου για την ευτυχία σήμερα θα θέσω τον εξής προβληματισμό Τζοάννα.
Σήμερα, η τεχνολογία έχει κάνει άλματα. Έχει βελτιώσει τις συνθήκες παραγωγής και την επιστήμη. Το αμείλικτο ερώτημα είναι: «Γιατί εμείς αυτό δεν το εισπράττουμε στην καθημερινή μας ζωή»
Γίνομαι πιο διεξοδικός:
Η Επιστήμη και η τεχνολογία βελτίωσε στο μέγιστο την ασφάλεια του αυτοκινήτου μας. Μάλιστα. Τις ώρες όμως που έχουμε ελεύθερες, όχι για δουλειά, για να απολαύσουμε αυτό το αυτοκίνητο όχι μόνο τις έχουμε αλλά εξαφανίζονται ριζικά!
Τι να την κάνω εγώ την τεχνολογία Τζοάννα αν ο εργάσιμος χρόνος του ανθρώπου αυξάνεται αλματωδώς οδηγώντας με σε αφανισμό; Ποιος καρπούται σε τελική ανάλυση την επιστημονική πρόοδο; Εγώ; Εσύ; Πόσες ώρες έχεις να διαβάσεις, να παίξεις, να γελάσεις, να κάνεις έρωτα, να τεμπελιάσεις ρε αδελφέ, να ταξιδέψεις;
Πάνω εκεί οφείλουμε, νομίζω, να ακουμπήσουμε τον προβληματισμό μας αγαπητή μου φίλη.
Σε ευχαριστούμε που μοιράζεσαι σκέψεις κοντά μας.
Την καλησπέρα μου.
By Joanna IK
14 Νοεμβρίου 2020 at 20:50
Γιάννη, πολύ καλησπέρα
Χαίρομαι κ’ εγώ που τα λέμε ξανά στο διαδικτυακό μου σπιτικό. Η σχέση μου με τα social media βασίζεται στο «από μακριά και αγαπημένοι», οπότε δεν μπορώ να προσθέσω κάτι.
Ήθελα τον χρόνο μου για το δεύτερο κείμενο για το ‘season 3’ της παρουσίας μου στην μπλογκογειτονιά. Με το που άρχισα να γράφω, δεν έλεγα να σταματήσω. Βοηθά που ξέρω πως θα ακολουθήσει όμορφη κουβεντούλα με καλούς φίλους.
Θέτεις ένα καλό ερώτημα: Γιατί εμείς δεν εισπράττουμε στην καθημερινή μας ζωή αυτά για τα οποία καυχιέται η τεχνολογία. Ενδιαφέρον θέμα που ζητά το δικό του post 🙂 Θυμήθηκα παλαιότερη συζήτηση με γνωστές μου και τη διαπίστωση πως χρειαζόμαστε ελεύθερο χρόνο = χρόνο ελεύθερο από τη δουλειά, για να κάνουμε πράγματα – καθήκοντα – εργασίες. Χρόνος ελεύθερος και αφιερωμένος σε άλλες εργασίες. Να τεμπελιάζουμε.. σαν να θεωρείται πολυτέλεια.
Καλό υπόλοιπο του Σ/Κ
ainafets
14 Νοεμβρίου 2020 at 13:37
Στον ήλιο-φως θα κάτσω να σχολιάσω Joanna μου, γιατί ο ήλιος όπως και η ευτυχία είναι μέσα στον καθένα, αλλά φαίνεται πως παίρνει πολύ καιρό-κόπο-πόνο να το ανακαλύψει κανείς! 🙂 <3
Δεν είχα δει το εκπληκτικό video με τους αρουραίους που σκιαγραφεί άψογα την χρόνια κατάσταση της ανθρωπότητας! 😛
Σ' ευχαριστώ για αυτό, γιατί είμαι σίγουρη πως μπορεί να διδάξει πιο εύκολα από τα λόγια μας, αν και για μένα ο καλύτερος Δάσκαλος είναι ο τρόπος που ζει ο καθένας! 😉
ΑΦιλάκια χαμογελαστά με ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ για το κείμενο σου! 🙂
By Joanna IK
14 Νοεμβρίου 2020 at 20:25
Διαβάζω το σχόλιο με το φως του ήλιου να έχει χαμηλώσει. Συνεχίζει να προσφέρει μια ζεστασιά, όπως ο μαγικός σου λόγος.
Συμφωνώ μαζί σου. Φαίνεται πως παίρνει καιρό, να βρούμε την ευτυχία μέσα μας. Κάποιες φορές, αν όχι πολλές, χρειάζεται ένα γεγονός δύσκολο, που μας αναγκάζει να σταματήσουμε να τρέχουμε, να κυνηγάμε χωρίς λόγο, για να δούμε τι γίνεται μέσα μας.
Φιλιά διαδικτυακά και ασφαλή – μια ευχή με τη σημασία της
Comments are closed.