Τις ημέρες των γιορτών θέλουμε ανθρώπους που μας δημιουργούν ζεστά συναισθήματα και μας θυμίζουν πατρίδα

Γνωρίζοντας τους Άλλους

Καλημέρα! Πώς πάνε τα κέφια!! Άργησα αλλά τα κατάφερα, να μπω στο πνεύμα των εορτών. Και ακολουθώντας το παράδειγμα των τηλεοπτικών σταθμών (που αποφεύγω να βλέπω για να διατηρώ την ηρεμία μου), σας καλημερίζω με την «επανάληψη» ενός αγαπημένου μου κειμένου. Ακριβώς πριν έναν χρόνο, ανταλλάξαμε ευχές μέσα από το κείμενο αυτό. Όσοι/όσες δεν θα προλάβετε να σχολιάσετε φέτος, χωρίς στεναχώρια, να είμαστε καλά, θα το κάνετε του χρόνου!

Πώς ξεκινά το αγαπημένο μου κείμενο. Από καρδιάς…

Τις ημέρες των γιορτών το σπίτι φορά τα καλά του, να υποδεχθεί τη ζεστασιά, τη χαρά, την ανεμελιά. Την επιθυμία να νιώσουμε ξανά παιδιά. Την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, για όλους και για όλα.

Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά θα βρουν αρκετούς από εμάς να γιορτάζουμε στην πόλη μας, στο σπίτι μας, με συγγενείς και φίλους. Άλλοι μπορεί να οργανώσουμε μία εκδρομή, μία απόδραση από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Και κάποιοι μπορεί να γιορτάσουμε μόνοι, μακριά από την οικογένεια, μακριά από την πατρίδα. Η ιστορία που ακολουθεί, αφιερωμένη σε όσους βρίσκονται ή θα βρεθούν μακριά από τη θαλπωρή του σπιτιού, της οικογένειας, της πατρίδας.

Ιστορίες μπροστά στο τζάκι

Θυμάμαι την πρώτη φορά που γιόρτασα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά στο εξωτερικό. Λίγο η δουλειά, λίγο οι σπουδές, λίγο οι υποχρεώσεις, θα με κρατούσαν εκεί. Εκεί, θα καταλάβαινα πως τις ημέρες των γιορτών, η ανάγκη να είμαστε με άτομα ή και πράγματα που μας θυμίζουν πατρίδα γίνεται έντονη.

Ημέρες των γιορτών: Χριστούγεννα

Είναι Χριστούγεννα και μπαίνω σε ένα κατάστημα να χαζέψω τα είδη σπιτιού. Βλέπω μία πωλήτρια να μου χαμογελά από απόσταση. Είναι μία νέα γυναίκα με ένα φωτεινό χαμόγελο που δεν θυμίζει εκείνο το τυπικό χαμόγελο που συνοδεύει την ερώτηση: «Μπορώ να βοηθήσω»; Αναρωτιέμαι αν κάπου έχουμε συναντηθεί και μιλήσει, και με θυμήθηκε. Κάτι θυμήθηκε, όμως όχι εμένα.

Με πλησιάζει, με χαιρετά και καταλαβαίνω μόνο μία λέξη από την ερώτηση που μου κάνει σε μία γλώσσα διαφορετική από την τοπική. Κατάγεται από μία χώρα της Μεσογείου και για κάποιον λόγο,  πίστεψε πως κατάγομαι από την ίδια χώρα. Μου λέει λίγα πράγματα για τη ζωή μακριά από την πατρίδα, την οικογένεια, το σπίτι. Χαίρεται την καθημερινότητά της, όμως της λείπει η επικοινωνία στη μητρική της γλώσσα. Τώρα στις γιορτές, ακόμη περισσότερο. Όταν με είδε, πίστεψε πως θα επικοινωνούσε στη γλώσσα της.

Μπορώ να καταλάβω πόσο μεγάλη χαρά θα της έδινε αυτή η επικοινωνία. Μπορώ να ακούσω πως όταν με είδε, θυμήθηκε κάτι από πατρίδα.

Ημέρες των γιορτών: Πρωτοχρονιά

Είναι Πρωτοχρονιά και είμαι προσκεκλημένη στη γιορτή της Ρωσόφωνης κοινότητας. Είναι μία δραστήρια κοινότητα που τιμά τις παραδόσεις και διατηρεί τη θαλπωρή της οικογένειας. Πολύς κόσμος, πολύ φαγητό, πολύς χορός. Από τις 10μμ και πάνω στην ώρα ανταλλάσσουμε ευχές για μία καλή και δημιουργική χρονιά. Σημασία έχει η ώρα στην πατρίδα και την βραδιά εκείνη, υπάρχουν πολλές πατρίδες να τιμήσουμε.

Κάποια στιγμή, μία γυναίκα μεγαλύτερης ηλικίας με πλησιάζει με μία πιατέλα γεμάτη γλυκά. Τα έχει φτιάξει η ίδια και κουβαλάνε το άρωμα της χώρας καταγωγής της. Μου λέει ποια είναι η πατρίδα της και με ρωτά αν κατάγομαι από μία γειτονική χώρα. Μου εξηγεί για ποιον λόγο πίστεψε πως είμαι από τη συγκεκριμένη χώρα. Όση ώρα συζητάμε, μπορώ να ακούσω την ανάγκη της να επικοινωνήσει με ένα άτομο που της θυμίζει κάτι από πατρίδα.

Η γλυκιά γεύση των γιορτών

Τις ημέρες των γιορτών θέλουμε να είμαστε με ανθρώπους που μας δημιουργούν ζεστά συναισθήματα και μας θυμίζουν πατρίδα. Όταν επικοινωνούμε στη μητρική μας γλώσσα είναι σαν να λέμε πως κάπου στον πλανήτη γη, έχουμε τον δικό μας χώρο. Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά, γεμάτος λάμψη και στολίδια. Και όταν μοιραζόμαστε ένα παραδοσιακό γλυκό της πατρίδας μας είναι σαν να μοιραζόμαστε ένα κομμάτι της καθημερινότητάς μας εκεί.

Αυτό που ο καθένας μας θεωρεί πατρίδα πρέπει να αποτελεί κομμάτι της ύπαρξής μας. Όπου και να βρεθούμε, το κομμάτι αυτό το κουβαλάμε μαζί μας. Μπορεί να μην το βλέπουμε, όμως είναι εκεί και το νιώθουμε.

Μαζί με εικόνες από την πατρίδα τους, οι δύο κυρίες ίσως να έβλεπαν κάτι ακόμη στα μάτια μου: τη δική μου ανάγκη να έχω μία αίσθηση του σπιτιού, της οικογένειας, της πατρίδας. Εκεί, τις ημέρες των γιορτών. Όταν μου πρόσφεραν γλυκά, ζήτησα να μάθω λεπτομέρειες, να μάθω πώς τα φτιάχνουν. Σαν να ήμουν στην κουζίνα του σπιτιού μου, έτοιμη να φτιάξω κάτι παραδοσιακό. Σαν να είχα τη συνταγή μπροστά μου, έτοιμη να τη μεταφράσω στα Ελληνικά, στη μητρική μου γλώσσα.

Όπου και να βρίσκομαι, αυτό νιώθω κάθε φορά που τσιμπώ ένα μελομακάρονο από την πιατέλα, πριν εμφανιστούν οι καλεσμένοι. Ή όταν κόβω την βασιλόπιτα σε μεγάλα κομμάτια, να έχω περισσότερες πιθανότητες να κερδίσω το φλουρί. Είπαμε, στις γιορτές γινόμαστε ξανά παιδιά!

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!

Για τον βασικό πίνακα: A Winter Scene with Skaters near a Castle (1608/9), του Ολλανδού ζωγράφου Hendrick Avercamp. Όπως φιλοξενείται στην Εθνική Πινακοθήκη στο Λονδίνο.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας. Αν το κείμενο είναι το κτίσμα του μπλογκοσπιτιού μου, τα σχόλια είναι η αυλή. Εδώ καθόμαστε στη σκιά, αναπαυτικά, και τα λέμε χαλαρά. Σας περιμένω λοιπόν στην αυλή.