Πώς έγινα μια καλή νέα οδηγός
Γνωρίζοντας Εμάς
Για να ξεκινήσει ο μήνας με αισιοδοξία και πολλά χαμόγελα, μοιράζομαι μαζί σας την πρώτη μου flash fiction ιστορία. Όπως δημοσιεύεται στο 121 ΛΕΞΕΙΣ. Όπου μία ιδέα ή μία σκέψη γίνεται ιστορία με αρχή, μέση – ένταση, τέλος, χρησιμοποιώντας 121 λέξεις ακριβώς.
Η περίληψη της ιστορίας: Γυναίκα οδηγός συζητά και θυμάται το πρώτο της μεγάλο βήμα στην οδήγηση. Πώς δίπλα στο «νέα οδηγός» πρόσθεσε το «καλή».
Πίνω καφεδάκι με φίλη. Μαζί με τα μπισκότα μοιραζόμαστε εμπειρίες οδήγησης, Και με θυμάμαι ως νέα οδηγό, προ smartphone εποχή, με την φιλοδοξία να πάω Χαλκιδική οδηγώντας και χαμογελώντας.
Έχω το σήμα Ν, στο χρώμα της φωτιάς, στο παρμπρίζ, να φαίνεται. Πιάνω τη δεξιά λωρίδα. Σ’ όλη τη διαδρομή, στην ανηφόρα και κατηφόρα, ακούω τους άλλους οδηγούς να με καλημερίζουν κορνάροντας. Κάποια στιγμή, βλέπω μια κυρία να μου κάνει νόημα, να πάω πιο δεξιά. «Πού; Στο χαντάκι;» ρωτώ τον εαυτό μου. Φεύγει το χαμόγελο.
Στην επιστροφή, αναλαμβάνω δράση. Ακούω την ανάσα της θάλασσας δίπλα μου και με μια κίνηση, βγάζω το σήμα Ν. Όλα ήσυχα στον δρόμο, κανείς δεν κορνάρει. Φαίνεται το θαλασσινό αεράκι με είχε κάνει μια καλή νέα οδηγό!
Καλό σαββατοκύριακο
Η χαριτωμένη φωτογραφία, κάπου στην Κούβα, του Ed Yourdon
Comments (8)
Άιναφετς
24 Μαρτίου 2019 at 18:31
Μα τι μου θύμησες τώρα! 😉
Τρεις φορές «κόπηκα» στις εξετάσεις οδήγησης, ζούσα στο Παρίσι τότε!
Στη πρώτη, μου είπε, στρίψε δεξιά και επειδή πάντα μπέρδευα την δεξιά μου με την αριστερά, μέχρι να κάνω τον σταυρό μου (με το δεξί), είχα κοπεί!
Στη δεύτερη είχε ομίχλη και δεν έβλεπα τίποτα!
Η τρίτη ήταν στην πλατεία της Ασπίδας του θριάμβου μες το Παρίσι, όπου παρέλυσα μια και τ’ αυτοκίνητα ερχόντουσαν από παντού!
Την τέταρτη, πέρασα γιατί είχα μαζί μου, τον φύλακα άγγελο μου!
Πολλά ΑΦιλιά, Ιωάννα! 🙂
Joanna K.
24 Μαρτίου 2019 at 19:47
Μία πραγματική σωφερίνα. Γέλασα με τη σκηνή του σταυρού. Σαν να βλέπω την εικόνα. Γι’ αυτό σαν οδηγός ζητώ να μου λένε μαγαζί – συγκεκριμένα πράγματα: από ποιο μαγαζί να στρίψω, που να σταματήσω, που να περιμένω.
Ερωφίλη
14 Μαρτίου 2019 at 10:48
Ωραία ιστορία! Θυμάμαι κι εγώ αυτούς τους οδηγούς που σε προσπερνούν χωρίς να υπάρχει χώρος και μόνο που δε σε βγάζουν εκτός δρόμου!!
Πολύ σωστή η παρατήρησή σου, με το που έβγαλες το Ν έγινες καλή οδηγός!! Είδες πόσο εύκολο είναι να πέσουμε στην παγίδα με τις ταμπέλες και να συμπεριφερθούμε ανάλογα χωρίς να συντρέχει λόγος (για τους άλλους οδηγούς μιλάω) ;
Joanna K.
14 Μαρτίου 2019 at 20:20
Καλησπέρα Ερωφίλη. Κάποιες αναμνήσεις είναι έντονες και μεγάλες. Και γίνονται πηγή έμπνευσης ιστοριών! Κρατάμε, λοιπόν, τις ταμπέλες δρόμου και προχωράμε όπως γνωρίζουμε.
Dionyssis Manesis
5 Μαρτίου 2019 at 09:06
Καλημέρα! Με άκουσες που σου κόρναρα περνώντας ή κοιτούσες αποσβολωμένη το χαντάκι; Μια καλημέρα είπα να πω, ο αυτοκινητάνθρωπος!
Joanna K.
5 Μαρτίου 2019 at 09:32
Η μέρα ξεκινά με χαμόγελο. Ηλιόλουστη, ό,τι πρέπει για βόλτα με το αυτοκίνητο. Με άλλον αέρα πλέον, χωρίς τους περιορισμούς του Ν.. Καλή μας βόλτα!
Little Hope Flags
4 Μαρτίου 2019 at 06:32
Δύσκολες εκείνες οι πρώτες μέρες της οδήγησης…τις θυμάμαι ακόμα, την ανασφάλεια πίσω από το τιμόνι, και τον τρόμο για όσα θα μπορούσαν να συμβούν. Αλλά όπως και η ηρωίδα, θέλει τόλμη!
Άλκηστη
Joanna K.
4 Μαρτίου 2019 at 08:34
Καλημέρα. Συμφωνώ. Θέλει τόλμη και η οδήγηση. Σταδιακά, να γίνει ο τρόμος απόλαυση. Είναι ωραίο, να κρατάς το τιμόνι στα χέρια σου.
Comments are closed.