Περί καλοσύνης ο λόγος

Γνωρίζοντας τον κόσμο

Υποδέχομαι τη Σαρακοστή με ένα ποίημα. Δεν το συνηθίζω να δημοσιεύω ή να σχολιάζω ποιήματα. Προέκυψε από την ανάγκη να θυμίσω στον εαυτό μου τη δύναμη και την ομορφιά της καλοσύνης. Να νιώσω τη στενή σχέση που διατηρεί με την θλίψη. Πώς; Εξασφαλίζοντας μία δημιουργική νότα. Ζητώντας την βοήθεια της ποιήτριας Naomi Shihab Nye και του μεταφραστή Σπύρου Δόικα. Ο πίνακας ζωγραφικής, ένα υπέροχο έργο της Lena Young.

Καλοσύνη

Πριν γνωρίσεις τι είναι πραγματικά η καλοσύνη

πρέπει να χάσεις πράγματα,

να νιώσεις το μέλλον να διαλύεται σε μια στιγμή

όπως το αλάτι σε αραιό ζωμό.

Αυτά που κρατούσες στο χέρι σου,

αυτά που μετρούσες και φύλαγες προσεκτικά,

πρέπει όλα να φύγουν έτσι ώστε να μάθεις

πόσο έρημο μπορεί να γίνει το τοπίο

μεταξύ των περιοχών της καλοσύνης.

Πώς προχωράς και προχωράς

με τη σκέψη ότι το λεωφορείο δεν θα σταματήσει ποτέ,

ότι οι επιβάτες οι οποίοι τρώνε καλαμπόκι και κοτόπουλο

θα κοιτούν για πάντα έξω από το παράθυρο.

Πριν γνωρίσεις την τρυφερή βαρύτητα της καλοσύνης,

πρέπει να ταξιδέψεις εκεί που ο Ινδιάνος

με μια λευκή κάπα κείται νεκρός στην άκρη του δρόμου.

Πρέπει να δεις πώς θα μπορούσες να ήσουν εσύ εκείνος,

πώς κι εκείνος ήταν κάποιος

ο οποίος ταξίδευε μέσα στη νύχτα με σχέδια

και την απλή αναπνοή που τον κρατούσε ζωντανό.

Πριν γνωρίσεις την καλοσύνη

ως το βαθύτερο πράγμα μέσα σου,

πρέπει να γνωρίσεις τη θλίψη

ως το άλλο βαθύτερο πράγμα.

Πρέπει να ξυπνήσεις με τη θλίψη.

Πρέπει να μιλήσεις σε αυτήν μέχρι η φωνή σου

να αγγίξει το νήμα όλων των θλίψεων

και δεις το μέγεθος του υφάσματος.

Τότε μόνο η καλοσύνη έχει πλέον νόημα,

μόνο η καλοσύνη δένει τα κορδόνια των παπουτσιών σου

και σε στέλνει να ζήσεις την ημέρα

να ταχυδρομήσεις γράμματα και να αγοράσεις ψωμί,

μόνο η καλοσύνη σηκώνει το κεφάλι της

από το πλήθος του κόσμου για να πει

εμένα έψαχνες,

και ύστερα σε συνοδεύει παντού

σαν μια σκιά ή μια φίλη.

Καλή Σαρακοστή