Blog post

Κεφάλαιο 9: Ο παράδεισος δεν είναι εδώ

25 Απριλίου 2020By Joanna IK

Μόνος στο καφέ του νοσοκομείου, ο Δημήτρης περιεργάζεται το φλιτζάνι που του ζεσταίνει τα χέρια. Σαν να προσπαθεί να δει ποιο μονοπάτι ακολουθεί η ζωή του. Αυτό της απώλειας ή αυτό της αλήθειας. Έβλεπε αγαπημένα του άτομα να απομακρύνονται από κοντά του και πονούσε. Ήταν μόνος και πονούσε. Κάποια άτομα κρατούσαν μυστικά από τον ίδιο. Τα μυστικά αυτά είχαν στήσει γοργό χορό και τον ζάλιζαν. Περιπλανιόταν στον λαβύρινθο των αποκαλύψεων μα η έξοδος πουθενά. Ήταν μπερδεμένος. Όποιο κι αν ήταν το μονοπάτι της ζωής του, στην είσοδο πρόβαλε η ίδια μορφή. Η θλίψη.

«Είναι όπως τον πίνετε;» τον ρωτά γλυκά και χαμογελαστά η σερβιτόρα. Σαν να είχε νιώσει τη θλίψη στην ψυχή του Δημήτρη και να ήθελε να την απαλύνει.

Κάτι ψελλίζει ο Δημήτρης μα δεν καταλαβαίνει ούτε ο ίδιος τι. Οι σκέψεις τον έχουν εξαντλήσει και δεν μπορεί να μιλήσει, δυνατά και καθαρά. Όπως θα ήθελε και οι άλλοι να του μιλάνε. Με δυσκολία σχηματίζονται δύο εκφραστικές ρυτίδες στα χείλη του. Χαμογελά, με όση δύναμη του έχει απομείνει. Το δικό του χαμόγελο θέλει να κρύψει τη ριζωμένη στην ψυχή του θλίψη.

Πονάει. Δεν καταλαβαίνει πώς ο Άλκης κινδύνευσε να βρεθεί στον άλλον κόσμο. Δεν θυμάται πώς ο ίδιος βρέθηκε στο νοσοκομείο. Του τηλεφώνησαν από το νοσοκομείο; Αυτός πήγε τον Άλκη στο νοσοκομείο; Αν ναι, τον συνάντησε κάπου;

«Δεν αντέχω. Θα σπάσει το κεφάλι μου», λέει ξανά και ξανά στον εαυτό του. Η θύμηση έχει υποταχθεί στη λήθη του αλκοόλ. Ο καφές είναι δυνατός, όπως τον πίνει, όμως δεν είναι αυτό που χρειάζεται τώρα. Έχει συνηθίσει αλλιώς. Έχει συνηθίσει να βυθίζει σκέψεις και συναισθήματα στο αλκοόλ. Λες και θέλει να τα πνίξει, να τα εξαφανίσει, να μην τον ταλαιπωρούν άλλο. Τα δύσκολα βράδια του χειμώνα ζητούσε από τον Γιάννη, τον αδελφικό του φίλο, ένα πράγμα:

Ρίξε στο κρύσταλλο ρίξε παγάκια
μήπως παγώσουνε τα βασανάκια
Μήπως παγώσουνε και δεν πονάνε
οι νύχτες άρχισαν να μην περνάνε (1)

«Μαμά, μαμά, πάμε εκεί, στην τηλεόραση», ακούγεται να λέει μια παιδική φωνούλα.

Ο Δημήτρης σηκώνει το κεφάλι και βλέπει στην είσοδο του καφέ ένα αγοράκι να κρατά το χέρι μιας γυναίκας και να το τραβά προς την τηλεόραση. Στην άλλη άκρη του καφέ, σε απόσταση από τον ίδιο. «Θα είναι με τη μαμά του», σκέφτεται ο Δημήτρης και χαμογελά μέσα του. Για λίγο.

«Λες… λες να έχει γαλανά ματάκια», ο Δημήτρης ρωτά με διστακτικότητα τον εαυτό του. Βλέπει το αγοράκι να κάθεται με ζωντάνια στην πολυθρόνα μπροστά στην τηλεόραση. Δεν μπορεί να δει τι παίζει αυτή την ώρα. Όπως δεν μπορεί να δει τα μάτια του μικρού παιδιού. Αναρωτιέται μόνο αν είναι στο χρώμα των ματιών της Ερατούς.

«Ερατώ, γιατί…» σιγομουρμουρίζει  ο Δημήτρης. «Πού πήγε ο παράδεισος, πες μου… Τι θα κάνω, πες μου…», για να συμπληρώσει:

Μπρος γκρεμός και πίσω εσύ 
κι η ζωή μου που θα πάει
Με μυαλό που σε μισεί 
και καρδιά που σ' αγαπάει (2)

Αχ, πόσο ήθελε να έχει ένα παιδί! Ένα δικό του παιδί που θα το μεγάλωνε με αγάπη. Αυτό που δεν χάρηκε ο ίδιος στα παιδικά του χρόνια, θα το μοιράζονταν απλόχερα με το παιδί του. «Το παιδί μου!», αναφώνησε λυπημένα. Θα του αγόραζε τα ομορφότερα παιχνίδια και θα το έντυνε με τα ομορφότερα ρούχα. Θα το έστελνε στα καλύτερα σχολεία. Θα περνούσαν χρόνο μαζί. Και εκείνο, το παιδί του, δεν θα τον εγκατέλειπε ποτέ. Όχι όπως τον είχε εγκαταλείψει ο δικός του πατέρας.

Ο Δημήτρης απέφευγε να συζητά για τα παιδικά του χρόνια. Στο σπίτι έμενε και η μητέρα του. Από τότε που ο πατέρας του τους εγκατέλειψε, η μητέρα ήταν σκιά του εαυτού της. Ζούσε στον δικό της κόσμο, στον επάνω όροφο. Τον πατέρα τον θυμόταν ως έναν σκληρό και αυταρχικό άντρα που αρέσκονταν στο να δίνει εντολές. Στον ίδιο και στη μητέρα, πότε στους άλλους. Δεν φώναζε. Έκανε κάτι που πάγωνε τον μικρό Δημήτρη. Σήκωνε το φρύδι. Ο πατέρας ικανοποιούνταν δύσκολα. Όσα άριστα και να είχε στον έλεγχο ο μικρός Δημήτρης, ο πατέρας ήθελε κάτι περισσότερο. «Μπορείς και καλύτερα!», του έλεγε με ειρωνικό χαμόγελο. Όταν δεν ικανοποιούνταν, απειλούσε να φύγει. Μέχρι που μια μέρα, η απειλή έγινε πραγματικότητα. Έφυγε χωρίς μια εξήγηση, χωρίς ένα αντίο. Και όταν ο νεαρός Δημήτρης κοιτούσε κλεφτά την προσεκτικά κρυμμένη φωτογραφία του πατέρα του, έλεγε και ξανάλεγε:

Όλη η ζωή μου μοιάζει μ' ένα ψέμα
ψέμα που δεν ντρέπομαι να πω
Όλη η ζωή μου κόκκινη σαν αίμα
δίχως το δικό σου σ' αγαπώ (3)

«Δεσποινίς, μπορώ να έχω έναν καφέ ακόμη», ο Δημήτρης απευθύνεται στη σερβιτόρα με φωνή που παρακαλά για παρηγοριά. Εκείνη του γνέφει χαμογελαστά και καταφατικά. «Όπως τον κάνατε πριν». Δυνατός καφές, μπας και συνέλθει.

Κοιτάζει γύρω του. Μόλις πρόσεξε πως στο διπλανό τραπέζι κάθεται ένα νεαρό ζευγάρι. Να έχει ώρα που κάθισαν; Εκείνη έχει περάσει το δεξί της χέρι στους ώμους του νεαρού, δείχνοντας στους άλλους πως είναι δικός της. Εκείνος, αγέρωχος και χαμογελαστός. Καμαρώνει για τη γυναίκα που κάθεται δίπλα του.

«Ορίστε ο καφές, ό-πως σας α-ρέ-σει», λέει η σερβιτόρα τονίζοντας μία-μία τις λέξεις της παρηγοριάς. «Πάω να φέρω κουλουράκια», συμπληρώνει.

Ο Δημήτρης δεν ακούει τι του λέει η σερβιτόρα. Παρατηρεί τη νεαρή κοπέλα στο διπλανό τραπέζι. Του θυμίζει την Ερατώ των πρώτων ημερών της γνωριμίας τους, όταν του ψιθύριζε στο αυτί:

Πώς να γλιτώσει μάτια μου ο ένας απ’ τον άλλο
πώς θες να αλλάξουμε ουρανό 
Τώρα που μοιάζουμε με δίδυμα φεγγάρια
που ξενυχτάνε με τον ίδιο στεναγμό (4)

Η κοπέλα περιέγραφε κάποια ταινία που είχε δει πρόσφατα με τις φίλες της. Με χάρη και νάζι. Ο νεαρός είχε παραδοθεί στο νάζι της και άκουγε χωρίς διακοπή.

«Που λες μωράκι μου, αυτός είναι ντετέκτιβ της παλιάς σχολής. Με καμπαρντίνα και καπέλο. Πάει στο σπίτι της νεκρής να βρει ποιος τη σκότωσε. Μπαίνει στο σαλόνι και βλέπει το πορτρέτο της. Της νεκρής. Αυτή, θεά. Με μακριά μαλλιά, αμυγδαλωτά μάτια, έντονο βλέμμα. Αυτός ο καημένος μαγεύεται. Παθαίνει εμμονή μαζί της. Να τον δεις πώς την κοιτά όταν στέκεται μπροστά στο πορτρέτο της! Μωράκι, μάντεψε. Αυτή δεν είναι νεκρή. Παριστάνει τη νεκρή. Κρύβεται…», και η αφήγηση της νεαρής κοπέλας σταματά απότομα.

«Είστε καλά; Χρειάζεστε κάτι;», ρωτά με περιέργεια και ενδιαφέρον ο νεαρός τον Δημήτρη. Ο Δημήτρης με παγωμένο βλέμμα μουρμουρίζει, «όλα θα πάνε καλά». Όπως έλεγε στον εαυτό του κάθε φορά που έβλεπε τον πατέρα του να σηκώνει το φρύδι.

Ήταν ταραγμένος. Το φλιτζάνι του καφέ είχε γλιστρήσει μέσα από τα χέρια του και είχε προσγειωθεί με δύναμη στο πάτωμα. Πληρώνει βιαστικά και με κοφτά βήματα βγαίνει έξω. Νιώθει δυο χέρια να σφίγγουν απειλητικά τον λαιμό του. Δυσκολεύεται να ανασάνει. Κοιτά ψηλά στον ουρανό. Βλέπει ένα λευκό περιστέρι να πετά. Κάτι ψελλίζει, κάτι σαν…

Δώσε μου λιγάκι ουρανό 
πάρε με μαζί στο πέταγμά σου 
μάθε με και εμένα να πετώ 
να μην έχω ανάγκη τα φτερά σου (5)

Κάθεται στο παγκάκι στην είσοδο του νοσοκομείου. Παίρνει μια βαθιά ανάσα, μια δεύτερη ανάσα, τώρα νιώθει κάπως καλύτερα. Κρατά το κεφάλι του με τα δυο του χέρια. Η φωνή της νεαρής κοπέλας του διπλανού τραπεζιού δεν τον αφήνει να ησυχάσει.

«Τι είπε η κοπέλα;», αναρωτιέται δυνατά. «Η νεκρή δεν είναι νεκρή…». Ένας βαθύς αναστεναγμός συνοδεύει τις σκέψεις. «Μα πώς;», ρωτά με απορία τον εαυτό του. Τα δυο του φρύδια ενώνονται, να βρουν μαζί την απάντηση. Και ακούνε μια φωνή μέσα να ψιθυρίζει πως η Ερατώ μπορεί να μην είναι νεκρή. Μπορεί να παριστάνει τη νεκρή και να κρύβεται. Την φωνή την ακούει ο  Δημήτρης δυνατά και καθαρά. Το βράδυ της μαύρης επετείου, εκείνη που τον επισκέφθηκε στο σπίτι και έπαιξε κάποιες νότες στο πιάνο μπορεί να μην ήταν η Θάλεια.

Σηκώνει το κεφάλι και κοιτά ψηλά ξανά. Ποια κατοικεί στον παράδεισο εκεί ψηλά; Η Ερατώ ή η Θάλεια; Αν η Ερατώ παρίστανε τη νεκρή, πού κρύβονταν; Ο Δημήτρης γέρνει το κεφάλι στο πλάι. Τινάζεται όρθιος. Μα βέβαια, πώς δεν το είχε σκεφτεί… Μόνο σε ένα μέρος η Ερατώ θα αναζητούσε ασφάλεια. Εκεί πήγαινε κάθε φορά που νέα κοπέλα, άλλαζε θέση με τη Θάλεια. Γλυκιά και εύθραυστη, φορούσε τον μανδύα της δυναμικής και υποδύονταν τη Θάλεια. Η ίδια έλεγε πως από «αγγελάκι» γίνονταν «διαβολάκι». Άραγε να ήθελε να είναι σαν τη Θάλεια; Άραγε να μην είχαν σταματήσει να αλλάζουν θέση;

Το θρόισμα των φύλλων του δέντρου που τον προστάτευε με τη σκιά του, σχηματίζει στον αέρα μια φράση: «τα φρένα». Ο Δημήτρης συνεχίζει να είναι προβληματισμένος. Αν όντως κάποιος είχε πειράξει τα φρένα, ποιος ήταν; Και γιατί να ήθελε να κάνει κακό στις δυο αδελφές; Γουρλώνει τα μάτια. Κι αν αυτές δεν ήταν ο στόχος; Η νεκρή γυναίκα το μοιραίο βράδυ οδηγούσε το αυτοκίνητο του. Αν ο ίδιος ήταν ο στόχος; Μα ποιος θα ήθελε να του κάνει κακό; Ο Αυγερινός τον είχε ανάγκη. Αλλά… όχι, ναι. Κάποιες φορές το αυτοκίνητο το δανείζονταν ο Γιάννης. «Να εντυπωσιάσω τις γκόμενες», του έλεγε με σοβαρό ύφος. Λες ο Γιάννης… με τίποτα. Αλλά πάλι… όχι, με τίποτα.

Ο Δημήτρης τα έχει χαμένα. Μέσα στο γκρι του προβληματισμού καταλαβαίνει πως πριν πάει να βρει την Ερατώ να μιλήσουν, να μάθει την αλήθεια, πρέπει να μιλήσει σε κάποιον άλλον πρώτα…

Ένα συλλογικό έργο

Για το κεφάλαιο 9

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο συλλογικό έργο με θέμα «Μια ιστορία από στιχάκια», όπως το εμπνεύστηκε και το οργάνωσε η Κατερίνα του Pause Blog. 14 blogger εμπνεόμαστε από στίχους τραγουδιών και γράφουμε μια ιστορία γεμάτη μυστήριο και συναίσθημα. Τον τόνο τον έδωσε ο Γιάννης του Ηδύποτον και το επόμενο κεφάλαιο γραφεί η Αλεξάνδρα του A Button on the Moon. Ο τίτλος του έργου; Θα τον μάθετε όταν φθάσουμε παρέα στο τελευταίο κεφάλαιο.

Τα τραγούδια του 9

(1) Τίτλος: Ρίξε ουίσκι

Σε στίχους του Δημήτρη Τσακαλιά και μουσική του Στέλιου Φωτιάδη

(2) Τίτλος: Μπρος γκρεμός και πίσω εσύ 

Σε στίχους της Σμαρούλας Μαραγκουδάκη και μουσική του Παναγιώτη Στεργίου

(3) Τίτλος: Όλη η ζωή μου

Σε στίχους του Βασίλη Γιαννόπουλου και μουσική του Αντώνη Βαρδή

(4) Τίτλος: Δίδυμα φεγγάρια

Σε στίχους του Κώστα Φασουλά και μουσική του Μάριου Τόκα

(5) Τίτλος: Δώσε μου λιγάκι ουρανό

Σε στίχους και μουσική ενός αγαπημένου μου, του Γιάννη Πάριου

Η ταινία της περιγραφής

Τίτλος: Λάουρα (1944)

Σε σκηνοθεσία του Ότο Πρέμινγκερ, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Βέρα Κάσπαρι

The end ?

Comments (22)

  • onirokosmos

    20 Μάϊου 2020 at 15:12

    Μία ακόμα υπέροχη συνέχεια στην ιστορία μας, χάρη σε σένα, Joanna! Και είμαι πραγματικά ενθουσιασμένη, όπως άλλωστε είμαστε όλοι μας! Μπράβο, κορίτσι μου! Συγκλονιστική η συνέχειά σου! Όσο πάει και γίνεται πιο δύσκολο και πιο ενδιαφέρον το έργο του επόμενου φίλου/ης μας. Και η επιλογή των τραγουδιών εξίσου όμορφη!!
    Σε φιλώ…!

    1. By Joanna IK

      20 Μάϊου 2020 at 21:02

      Μαριάνα, σ’ ευχαριστώ πολύ για τα ενθαρρυντικά σου λόγια.
      Ναι, είναι μια ενθάρρυνση, να συνεχίσω να εκφράζομαι όσο πιο ελεύθερα μπορώ. Να είναι το συναίσθημα που έχει τον πρώτο λόγο.
      Κάποια από τα τραγούδια, τα άκουσα στο ραδιόφωνο το Σ/Κ που έγραψα το κεφάλαιο. Ηταν σαν να ‘έπρεπε’ να τα ακούσω.
      Πάμε να διαβάσουμε τη συνέχεια της ιστορίας μας ?

  • to e-periodiko mas

    4 Μάϊου 2020 at 12:14

    Τζοάννα μου, ξεχάστηκα και δεν πέρασα εγκαίρως για να σε διαβάσω. Σήμερα που άνοιξα τα mail το είδα και δεν έχασα ευκαιρία! Μου άρεσε πάρα πολύ που ασχολήθηκες με το Δημήτρη. Που φώτισες κι άλλες πλευρές του, δίνοντας στο κεφάλαιό σου μια ξεχωριστή δυναμική και σε όλους εμάς την αγωνία για τη συνέχεια.
    Καλογραμμένο κείμενο που δημιουργεί αβίαστα εικόνες το διάβασα χωρίς σταματημό και το απόλαυσα!!
    Συγχαρητήρια για τη γραφή σου, την επιλογή των τραγουδιών και την ταινία!!
    Χρόνια πολλά, καλό μήνα και κάθε καλό σου εύχομαι από καρδιάς!
    Πολλά φιλιά
    Μαρίνα

    1. By Joanna IK

      6 Μάϊου 2020 at 08:31

      Μαρίνα!! Καλημέρα και καλό μας μήνα
      Πάμε να δούμε τη συνέχεια της ιστορίας μας, στο κεφάλαιο 10.
      Τα λέμε εκεί

  • Σμαραγδάκη Ρούλα

    1 Μάϊου 2020 at 01:23

    Η συνέχεια που έδωσες Τζοάννα μου στην ιστορία σας..πολύ ενδιαφέρουσα ..αφήνεις στον αναγνώστη οπως και οι προηγούμενοι φίλοι να βρίσκεται σε αγωνία για το πως θα είναι από εδώ και πέρα με τόσες βασανιστικές αμφιβολίες στο μυαλό του ο Δημήτρης…Ερατώ ή Θάλεια; ή μήπως υπάρχει και άλλη εκδοχή; ερωτηματικά παντού…γράφεις πολύ όμορφα..
    Τα τραγούδια που πλαισιώνουν την συνέχειά σου τέλεια δεμένα μεταξύ τους..
    Αφήνεις το περιθώριο στην Αλεξάνδρα να το εξελίξει και να το πάει μακρυά..καλή συνέχεια στους υπόλοιπους φίλους.
    Να έχεις ένα όμορφο μήνα καλό σου ξημέρωμα..

    1. By Joanna IK

      2 Μάϊου 2020 at 09:11

      Ρούλα, καλημέρα και καλό μήνα
      Σ’ ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα και γλυκά σου λόγια. Αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί μια όποια δύσκολη εμπειρία μπορεί να γίνει το σκαλοπάτι προς μια δημιουργική ζωή.
      Λοιπόν, ο Δημήτρης μας βασανίζεται. Θα έλεγα καιρό τώρα. Άλλοτε επιλέγει την απομόνωση και άλλοτε αποζητά δύναμη στα άτομα που εμπιστεύεται. Η που νομίζει πως μπορεί να εμπιστεύεται. Θάλεια ή Ερατώ; Η μήπως ένα τρίτο πρόσωπο; Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν, αν υπάρχει τρίτο πρόσωπο και που κρύβονταν τόσο καιρό.
      Περιμένουμε με αγωνία τη συνέχεια, στα επόμενα κεφάλαια

  • Marypertax

    26 Απριλίου 2020 at 10:24

    Τζοάννα μου μια πολύ όμορφη συνέχεια που μας δείχνει σκέψεις και ερωτηματικά να βασανίζουν τον Δημήτρη. Καιρός ήταν να προβληματιστεί κι αυτός. Προχωράει η υπόθεση και η περιέργεια και αγωνία για την εξέλιξη της από τους υπόλοιπους. Πολύ καλή γραφή και σαφής όπως πάντα, και στίχοι τραγουδιών που ταίριαξαν στην εντέλεια! Εξάλλου είναι το διάστημα σου σε όλες τις μεριές. Οπότε θα σε δω στο πλοίο που λένε! Φιλιά πολλά!

    1. By Joanna IK

      26 Απριλίου 2020 at 11:51

      Καλημέρα Mary
      Σ’ ευχαριστώ για τα λόγια στήριξης και ενθάρρυνσης – το εκτιμώ. Θα τα πούμε εν πλω, σύντομα
      Για την ιστορία μας, καιρός να προβληματιστεί ο Δημήτρης και αν κρατά μυστικά, να τα μοιραστεί. Να δει την αλήθεια κατάματα, όποια μορφή κι αν έχει. Αλλιώς θα παραμείνει παγιδευμένος στον λαβύρινθο των ερωτηματικών. Ό,τι και να έχει συμβεί, να βγει από τον λαβύρινθο…

  • ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΙΤΑΡΟΚΟΙΛΗΣ

    25 Απριλίου 2020 at 18:25

    Τζοάννα μου!
    Δεν περίμενα ποτέ ότι, μια λατρεμένη μου κινηματογραφική ταινία, η ομιχλώδης και ερεβώδης αστυνομική ταινία «Λάουρα» με το θρυλικό πορτραίτο της Τζην Τίρνεϋ, θα ήταν επίκεντρο αναφορά στο δικό σου κεφάλαιο. Αυτό και αν είναι έκπληξη τόσο για μένα που την λατρεύω όσο και για τους αναγνώστες μας εδώ.
    Είναι, νομίζω, ένας υπέροχος τρόπος να μας βάλεις στον κόσμο των αμφιβολιών που σιγά-σιγά αρχίζει να αγκαλιάζει τη σκέψη του κεντρικού μας πρωταγωνιστή.

    Θεωρώ επίσης πολύ σημαντική την αναφορά που κάνεις στα παιδικά χρόνια του Δημήτρη και κύρια στη σχέση του με τον πατέρα του. Εδώ ίσως εξηγήσουμε τη στάση που είχε και ο ίδιος αργότερα στη γυναίκα του την Ερατώ.

    Όσον αφορά το γραπτό σου και την αφήγησή σου, μου άρεσε πάρα πολύ. Άλλωστε γράφεις πάντα όμορφα. Αλλά τέλος και τα στιχάκια επιλογής σου φωτογραφίζουν και τις ποιοτικές μουσικές σου αναφορές.

    Πολύ όμορφο Τζοάννα μου, μπαίνει και αυτό στο μεγάλο παζλ με το συλλογικό μας έργο.
    Τα φιλιά μου.

    1. By Joanna IK

      25 Απριλίου 2020 at 23:10

      Γιάννη, πολύ καλησπέρα
      Μεγάλωσα με ταινίες της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ και της παλιάς Ρώσικης σχολής (όλο συναίσθημα). Στο πέρασμα των δοκιμασιών του χρόνου φαίνεται πως εικόνες από δύο διαφορετικές σχολές κούμπωσαν αρμονικά. Και μέσα από την ιστορία μας, βρήκαν φωνή.
      Ήταν το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας μας (του συλλογικού έργου) που ξύπνησε ιδιαίτερες εικόνες. Και τα κεφάλαια που ακολούθησαν, που βοήθησαν να τις δέσω με όμορφο τρόπο. Μέσα μου ένιωσα την ανάγκη να αφιερώσω χρόνο στο κεφάλαιο που έγραψα = να βιώσω τη συμμετοχή.
      Χαίρομαι που (και) η συμμετοχή μου αφήνει μια γλυκιά γεύση

  • Mia

    25 Απριλίου 2020 at 15:42

    Τζοάννα μου, ενθουσιάστηκα με το κεφάλαιό σου. Τα θερμά μου συγχαρητήρια. Από μια τυχαία κουβέντα ενός ζευγαριού που καθόταν κοντά του, ο Δημήτρης άρχισε να υποψιάζεται την αλήθεια. Βάζεις στο παιχνίδι ότι ίσως δεν ήταν η Θάλεια που οδηγούσε το αυτοκίνητο ο πραγματικός στόχος. Εκφραστικότατη περιγραφή με το φρύδι που σηκώνεται (του πατέρα του), με τα φρύδια που σμίγουν (του ιδίου), πλαισιωμένη με πανέμορφα τραγούδια. Χίλια μπράβο, φίλη μου. Και η πάσα σου για το επόμενο κεφάλαιο, εκπληκτική. Πολλά πολλά φιλιά.

    1. By Joanna IK

      25 Απριλίου 2020 at 17:36

      Καλησπέρα Μία
      Χαίρομαι με τον ενθουσιασμό σου. Εκτιμώ τον λόγο σου και παίρνω δύναμη για το επόμενο δρώμενο. Είχα τον χρόνο να αφεθώ σε εικόνες πρώτα και μετά να βρω λέξεις, να αποτυπώσω τις εικόνες. Τώρα ανυπομονώ να διαβάσω τη συνέχεια της ιστορίας μας.
      Και πόσες αλήθειες έχουμε μάθει τυχαία, για τη ζωή μας, τη σχέση μας με αγαπημένο μας πρόσωπο, τη συνεργασία μας με συνάδελφο. Αλήθειες άλλες μικρές και άλλες σημαντικές. Που μας ζητούν να πάρουμε μια απόφαση, να περάσουμε στη δράση. Τώρα αναρωτιέμαι ποιος άλλος μπορεί να κατάλαβε πως η Θάλεια δεν είναι η Θάλεια και είτε το κρύβει είτε περιμένει την κατάλληλη στιγμή για την αποκάλυψη…
      Δημιουργικά φιλιά και από μένα, για μια καλή μέρα

  • Άννα

    25 Απριλίου 2020 at 12:43

    Καλημέρα!! 9ο κεφάλαιο λοιπόν και είμαστε μέσα στο κεφάλι του Δημήτρη, πορευόμαστε με τις σκέψεις του. Νοιώθουμε πόσο δυστυχισμένος είναι, μα και μπερδεμένος και πόσο παλεύει με τις φωνές που τον κατακλύζουν. Πόσο προσπαθεί να ξεδιαλύνει απορίες και ερωτήματα
    Η ώρα ήλθε λοιπόν να βρεθεί αντιμέτωπος με την Ερατώ;
    Να βγουν αλήθειες στην επιφάνεια;
    Ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν πολλά. Μένουν ακόμη 5 φίλοι να γράψουν. Για να δούμε
    Πολύ ωραία έδωσες τον εσωτερικό κόσμο του ήρωά μας, ωραίες γλαφυρές περιγραφές, ζωντανές εικόνες και πολλά συναισθήματα.
    Η αγωνία κορυφώνεται.
    Αναμένουμε την Αλεξάνδρα …
    Οι στίχοι σου πετυχημένοι και η χρήση τους άψογη
    Μπράβο για τη συμμετοχή σου Τζοάννα μου
    Καλή σου μέρα
    ΥΓ Θα κουραστείς να γράφεις μια και πήρες τη σκυτάλη για ένα ακόμη δρώμενο χαχααχα

    1. By Joanna IK

      25 Απριλίου 2020 at 17:12

      Α, χαμογελώ με το υστερόγραφο. Με τον αυτόματο πιλότο να μην είναι..σε λειτουργία αυτή την περίοδο, χαίρομαι τη δημιουργία. Και ενώ δεν συνηθίζω να μιλώ πολύ, γράφω πολύ. Άρχισα δηλαδή να γράφω πολύ. Που γράφω σε τετράδιο πρώτα και μετά στον υπολογιστή;!
      Στην ιστορία μας, για μένα ήταν σημαντικό να δούμε την ψυχή του Δημήτρη να αποκαλύπτει αυτά που την βαραίνουν. Και που επηρεάζουν τη σχέση του Δημήτρη με αγαπημένα του πρόσωπα. Το ό,τι φοβάται τη μοναξιά και εγκατάλειψη. Το ό,τι αναζητά συντροφιά στο ποτό. Ναι, θέλει να συναντήσει την Ερατώ.΄Όσο κι αν φοβάται και ανησυχεί για το τι μπορεί να ακούσει, θέλει να μάθει την αλήθεια. Τη δύναμη για τη συνάντηση αυτή μάλλον ψάχνει να την βρει σε άλλη συνάντηση – σε άλλο πρόσωπο. Θα το δούμε στη συνέχεια, αν και τι θα προηγηθεί της συνάντησης με την Ερατώ.
      Καλή μας μέρα

  • Κατερίνα Β

    25 Απριλίου 2020 at 11:05

    Καλά, τι φοβερό τέχνασμα είναι αυτό!!
    Μπράβο σου Τζοάννα μου…
    Και μας έβαλες στον πιο συναισθηματικό ψυχισμό του Δημήτρη!

    Σ’ευχαριστώ πάρα πολύ για την συμμετοχή σου!!

    1. By Joanna IK

      25 Απριλίου 2020 at 16:53

      Καλημέρα Κατερίνα
      Χαίρομαι που σου άρεσε και η συμμετοχή μου. Λατρεύω τις ταινίες της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ. Αντί να διαβάζω παιδικά βιβλία, μικρή έβλεπα ταινίες όπως η Λάουρα. Από το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας μας είχα μπροστά μου την εικόνα της ηθοποιού που υποδύθηκε τη Λάουρα. Η ταινία έπρεπε να βρει θέση στην ιστορία! Μαζί με μια απάντηση στο ερώτημα: γιατί ο Δημήτρης φοβόταν τόσο πολύ να μείνει μόνος;
      Σ’ ευχαριστώ για την ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα τη δημιουργική μου πλευρά και να τη μοιραστώ. Τα δρώμενα στην μπλογκογειτονιά μας θυμίζουν πόσο ωραίο είναι να μοιραζόμαστε το δημιουργικό κομμάτι της ψυχής μας.

  • Κατια

    25 Απριλίου 2020 at 11:03

    Καταπληκτικό . Αριστούργημα από όλες τις απόψεις μια υπέροχη ανάλυση του εσωτερικού διαλόγου του Δημήτρη , ξεδιπλώνονται όλα αρμονικά από το παρελθόν στο παρόν προδιαγράφοντας τα σοκάκια για την συνέχεια . Τα τραγούδια υπέροχα , η ανάλυση της ταινίας έδεσε απόλυτα . Μπράβο σου !!!!!

    1. By Joanna IK

      25 Απριλίου 2020 at 17:15

      Ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη και για το σχόλιο στήριξης – και τα τόσο όμορφα λόγια.
      Καλή μας συνέχεια

      1. makis

        26 Απριλίου 2020 at 02:27

        Μα πόσο τυραννανε τον Δημήτρη αυτά τα δύο κορίτσια. (Οι αδερφές;).?

        Πολύ ωραίο κείμενο. Κατά την γνώμη μου το προχωρήσεις τόσο όσο… Και σε σχέση με τα προηγούμενα κείμενα, ιδιαίτερες και οι αναφορές των στίχων.

        Εύγε Joanna!

        1. By Joanna IK

          26 Απριλίου 2020 at 11:27

          Καλημέρα Μάκη και ευχαριστώ για την όμορφη επίσκεψη
          Ε ναι, κάτι γένους θηλυκού παιδεύει τον Δημήτρη. Οι δύο αδελφές, οι ενοχές για κάτι που ίσως δεν έκανε αλλά όφειλε να κάνει, η θλίψη του παρελθόντος που έχει ριζώσει στο παρόν. Ο Δημήτρης φαίνεται να είναι παντού και να μην γνωρίζει τίποτα. Ήρθε η ώρα να ακούσει και να αποδεχθεί την αλήθεια, όποια κι αν είναι αυτή.
          Ανυπομονώ για τη συνέχεια

      2. Rena Christodoulou

        26 Απριλίου 2020 at 10:09

        Πολύ ωραία η συνέχεια που έδωσες Joanna.
        Οι σκέψεις του Δημήτρη, οι αμφιβολίες του, δίνεις ωραία πάσα στην επόμενη φίλη .
        Άραγε θα φανεί η αλήθεια στο τέλος και με ποιόν τρόπο;
        Οι ανατροπές πολλές.
        Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά διαδικτυακά και ακίνδυνα

        1. By Joanna IK

          26 Απριλίου 2020 at 11:42

          Καλημέρα Ρένα, με περισσότερα διαδικτυακά φιλιά
          Χαίρομαι που σου άρεσε και το κεφάλαιο μου. Όσα περιγράφεις στο κεφάλαιο σου για τον παράδεισο των δύο αδελφών, της Ερατούς και της Θάλειας, με έκαναν να θέλω να δω την άλλη πλευρά του παραδείσου, αυτή που δεν φωτίζεται.
          Είμαι περίεργη να μάθω αν κάποιος άλλος στην ιστορία μας κατάλαβε από μόνος του πως η Θάλεια δεν είναι η..Θάλεια. Αν το ατύχημα ήταν μια κακιά στιγμή ή μια προμελετημένη πράξη ενός δράματος. Αν ο Δημήτρης κρατά μυστικά. Αν ο Γιάννης είναι πραγματικός φίλος ή έχει τους δικούς του δαίμονες να αντιμετωπίσει…

Comments are closed.