Κεφάλαιο 9: Ο παράδεισος δεν είναι εδώ

Μόνος στο καφέ του νοσοκομείου, ο Δημήτρης περιεργάζεται το φλιτζάνι που του ζεσταίνει τα χέρια. Σαν να προσπαθεί να δει ποιο μονοπάτι ακολουθεί η ζωή του. Αυτό της απώλειας ή αυτό της αλήθειας. Έβλεπε αγαπημένα του άτομα να απομακρύνονται από κοντά του και πονούσε. Ήταν μόνος και πονούσε. Κάποια άτομα κρατούσαν μυστικά από τον ίδιο. Τα μυστικά αυτά είχαν στήσει γοργό χορό και τον ζάλιζαν. Περιπλανιόταν στον λαβύρινθο των αποκαλύψεων μα η έξοδος πουθενά. Ήταν μπερδεμένος. Όποιο κι αν ήταν το μονοπάτι της ζωής του, στην είσοδο πρόβαλε η ίδια μορφή. Η θλίψη.

«Είναι όπως τον πίνετε;» τον ρωτά γλυκά και χαμογελαστά η σερβιτόρα. Σαν να είχε νιώσει τη θλίψη στην ψυχή του Δημήτρη και να ήθελε να την απαλύνει.

Κάτι ψελλίζει ο Δημήτρης μα δεν καταλαβαίνει ούτε ο ίδιος τι. Οι σκέψεις τον έχουν εξαντλήσει και δεν μπορεί να μιλήσει, δυνατά και καθαρά. Όπως θα ήθελε και οι άλλοι να του μιλάνε. Με δυσκολία σχηματίζονται δύο εκφραστικές ρυτίδες στα χείλη του. Χαμογελά, με όση δύναμη του έχει απομείνει. Το δικό του χαμόγελο θέλει να κρύψει τη ριζωμένη στην ψυχή του θλίψη.

Πονάει. Δεν καταλαβαίνει πώς ο Άλκης κινδύνευσε να βρεθεί στον άλλον κόσμο. Δεν θυμάται πώς ο ίδιος βρέθηκε στο νοσοκομείο. Του τηλεφώνησαν από το νοσοκομείο; Αυτός πήγε τον Άλκη στο νοσοκομείο; Αν ναι, τον συνάντησε κάπου;

«Δεν αντέχω. Θα σπάσει το κεφάλι μου», λέει ξανά και ξανά στον εαυτό του. Η θύμηση έχει υποταχθεί στη λήθη του αλκοόλ. Ο καφές είναι δυνατός, όπως τον πίνει, όμως δεν είναι αυτό που χρειάζεται τώρα. Έχει συνηθίσει αλλιώς. Έχει συνηθίσει να βυθίζει σκέψεις και συναισθήματα στο αλκοόλ. Λες και θέλει να τα πνίξει, να τα εξαφανίσει, να μην τον ταλαιπωρούν άλλο. Τα δύσκολα βράδια του χειμώνα ζητούσε από τον Γιάννη, τον αδελφικό του φίλο, ένα πράγμα:

Ρίξε στο κρύσταλλο ρίξε παγάκια
μήπως παγώσουνε τα βασανάκια
Μήπως παγώσουνε και δεν πονάνε
οι νύχτες άρχισαν να μην περνάνε (1)

«Μαμά, μαμά, πάμε εκεί, στην τηλεόραση», ακούγεται να λέει μια παιδική φωνούλα.

Ο Δημήτρης σηκώνει το κεφάλι και βλέπει στην είσοδο του καφέ ένα αγοράκι να κρατά το χέρι μιας γυναίκας και να το τραβά προς την τηλεόραση. Στην άλλη άκρη του καφέ, σε απόσταση από τον ίδιο. «Θα είναι με τη μαμά του», σκέφτεται ο Δημήτρης και χαμογελά μέσα του. Για λίγο.

«Λες… λες να έχει γαλανά ματάκια», ο Δημήτρης ρωτά με διστακτικότητα τον εαυτό του. Βλέπει το αγοράκι να κάθεται με ζωντάνια στην πολυθρόνα μπροστά στην τηλεόραση. Δεν μπορεί να δει τι παίζει αυτή την ώρα. Όπως δεν μπορεί να δει τα μάτια του μικρού παιδιού. Αναρωτιέται μόνο αν είναι στο χρώμα των ματιών της Ερατούς.

«Ερατώ, γιατί…» σιγομουρμουρίζει  ο Δημήτρης. «Πού πήγε ο παράδεισος, πες μου… Τι θα κάνω, πες μου…», για να συμπληρώσει:

Μπρος γκρεμός και πίσω εσύ 
κι η ζωή μου που θα πάει
Με μυαλό που σε μισεί 
και καρδιά που σ' αγαπάει (2)

Αχ, πόσο ήθελε να έχει ένα παιδί! Ένα δικό του παιδί που θα το μεγάλωνε με αγάπη. Αυτό που δεν χάρηκε ο ίδιος στα παιδικά του χρόνια, θα το μοιράζονταν απλόχερα με το παιδί του. «Το παιδί μου!», αναφώνησε λυπημένα. Θα του αγόραζε τα ομορφότερα παιχνίδια και θα το έντυνε με τα ομορφότερα ρούχα. Θα το έστελνε στα καλύτερα σχολεία. Θα περνούσαν χρόνο μαζί. Και εκείνο, το παιδί του, δεν θα τον εγκατέλειπε ποτέ. Όχι όπως τον είχε εγκαταλείψει ο δικός του πατέρας.

Ο Δημήτρης απέφευγε να συζητά για τα παιδικά του χρόνια. Στο σπίτι έμενε και η μητέρα του. Από τότε που ο πατέρας του τους εγκατέλειψε, η μητέρα ήταν σκιά του εαυτού της. Ζούσε στον δικό της κόσμο, στον επάνω όροφο. Τον πατέρα τον θυμόταν ως έναν σκληρό και αυταρχικό άντρα που αρέσκονταν στο να δίνει εντολές. Στον ίδιο και στη μητέρα, πότε στους άλλους. Δεν φώναζε. Έκανε κάτι που πάγωνε τον μικρό Δημήτρη. Σήκωνε το φρύδι. Ο πατέρας ικανοποιούνταν δύσκολα. Όσα άριστα και να είχε στον έλεγχο ο μικρός Δημήτρης, ο πατέρας ήθελε κάτι περισσότερο. «Μπορείς και καλύτερα!», του έλεγε με ειρωνικό χαμόγελο. Όταν δεν ικανοποιούνταν, απειλούσε να φύγει. Μέχρι που μια μέρα, η απειλή έγινε πραγματικότητα. Έφυγε χωρίς μια εξήγηση, χωρίς ένα αντίο. Και όταν ο νεαρός Δημήτρης κοιτούσε κλεφτά την προσεκτικά κρυμμένη φωτογραφία του πατέρα του, έλεγε και ξανάλεγε:

Όλη η ζωή μου μοιάζει μ' ένα ψέμα
ψέμα που δεν ντρέπομαι να πω
Όλη η ζωή μου κόκκινη σαν αίμα
δίχως το δικό σου σ' αγαπώ (3)

«Δεσποινίς, μπορώ να έχω έναν καφέ ακόμη», ο Δημήτρης απευθύνεται στη σερβιτόρα με φωνή που παρακαλά για παρηγοριά. Εκείνη του γνέφει χαμογελαστά και καταφατικά. «Όπως τον κάνατε πριν». Δυνατός καφές, μπας και συνέλθει.

Κοιτάζει γύρω του. Μόλις πρόσεξε πως στο διπλανό τραπέζι κάθεται ένα νεαρό ζευγάρι. Να έχει ώρα που κάθισαν; Εκείνη έχει περάσει το δεξί της χέρι στους ώμους του νεαρού, δείχνοντας στους άλλους πως είναι δικός της. Εκείνος, αγέρωχος και χαμογελαστός. Καμαρώνει για τη γυναίκα που κάθεται δίπλα του.

«Ορίστε ο καφές, ό-πως σας α-ρέ-σει», λέει η σερβιτόρα τονίζοντας μία-μία τις λέξεις της παρηγοριάς. «Πάω να φέρω κουλουράκια», συμπληρώνει.

Ο Δημήτρης δεν ακούει τι του λέει η σερβιτόρα. Παρατηρεί τη νεαρή κοπέλα στο διπλανό τραπέζι. Του θυμίζει την Ερατώ των πρώτων ημερών της γνωριμίας τους, όταν του ψιθύριζε στο αυτί:

Πώς να γλιτώσει μάτια μου ο ένας απ’ τον άλλο
πώς θες να αλλάξουμε ουρανό 
Τώρα που μοιάζουμε με δίδυμα φεγγάρια
που ξενυχτάνε με τον ίδιο στεναγμό (4)

Η κοπέλα περιέγραφε κάποια ταινία που είχε δει πρόσφατα με τις φίλες της. Με χάρη και νάζι. Ο νεαρός είχε παραδοθεί στο νάζι της και άκουγε χωρίς διακοπή.

«Που λες μωράκι μου, αυτός είναι ντετέκτιβ της παλιάς σχολής. Με καμπαρντίνα και καπέλο. Πάει στο σπίτι της νεκρής να βρει ποιος τη σκότωσε. Μπαίνει στο σαλόνι και βλέπει το πορτρέτο της. Της νεκρής. Αυτή, θεά. Με μακριά μαλλιά, αμυγδαλωτά μάτια, έντονο βλέμμα. Αυτός ο καημένος μαγεύεται. Παθαίνει εμμονή μαζί της. Να τον δεις πώς την κοιτά όταν στέκεται μπροστά στο πορτρέτο της! Μωράκι, μάντεψε. Αυτή δεν είναι νεκρή. Παριστάνει τη νεκρή. Κρύβεται…», και η αφήγηση της νεαρής κοπέλας σταματά απότομα.

«Είστε καλά; Χρειάζεστε κάτι;», ρωτά με περιέργεια και ενδιαφέρον ο νεαρός τον Δημήτρη. Ο Δημήτρης με παγωμένο βλέμμα μουρμουρίζει, «όλα θα πάνε καλά». Όπως έλεγε στον εαυτό του κάθε φορά που έβλεπε τον πατέρα του να σηκώνει το φρύδι.

Ήταν ταραγμένος. Το φλιτζάνι του καφέ είχε γλιστρήσει μέσα από τα χέρια του και είχε προσγειωθεί με δύναμη στο πάτωμα. Πληρώνει βιαστικά και με κοφτά βήματα βγαίνει έξω. Νιώθει δυο χέρια να σφίγγουν απειλητικά τον λαιμό του. Δυσκολεύεται να ανασάνει. Κοιτά ψηλά στον ουρανό. Βλέπει ένα λευκό περιστέρι να πετά. Κάτι ψελλίζει, κάτι σαν…

Δώσε μου λιγάκι ουρανό 
πάρε με μαζί στο πέταγμά σου 
μάθε με και εμένα να πετώ 
να μην έχω ανάγκη τα φτερά σου (5)

Κάθεται στο παγκάκι στην είσοδο του νοσοκομείου. Παίρνει μια βαθιά ανάσα, μια δεύτερη ανάσα, τώρα νιώθει κάπως καλύτερα. Κρατά το κεφάλι του με τα δυο του χέρια. Η φωνή της νεαρής κοπέλας του διπλανού τραπεζιού δεν τον αφήνει να ησυχάσει.

«Τι είπε η κοπέλα;», αναρωτιέται δυνατά. «Η νεκρή δεν είναι νεκρή…». Ένας βαθύς αναστεναγμός συνοδεύει τις σκέψεις. «Μα πώς;», ρωτά με απορία τον εαυτό του. Τα δυο του φρύδια ενώνονται, να βρουν μαζί την απάντηση. Και ακούνε μια φωνή μέσα να ψιθυρίζει πως η Ερατώ μπορεί να μην είναι νεκρή. Μπορεί να παριστάνει τη νεκρή και να κρύβεται. Την φωνή την ακούει ο  Δημήτρης δυνατά και καθαρά. Το βράδυ της μαύρης επετείου, εκείνη που τον επισκέφθηκε στο σπίτι και έπαιξε κάποιες νότες στο πιάνο μπορεί να μην ήταν η Θάλεια.

Σηκώνει το κεφάλι και κοιτά ψηλά ξανά. Ποια κατοικεί στον παράδεισο εκεί ψηλά; Η Ερατώ ή η Θάλεια; Αν η Ερατώ παρίστανε τη νεκρή, πού κρύβονταν; Ο Δημήτρης γέρνει το κεφάλι στο πλάι. Τινάζεται όρθιος. Μα βέβαια, πώς δεν το είχε σκεφτεί… Μόνο σε ένα μέρος η Ερατώ θα αναζητούσε ασφάλεια. Εκεί πήγαινε κάθε φορά που νέα κοπέλα, άλλαζε θέση με τη Θάλεια. Γλυκιά και εύθραυστη, φορούσε τον μανδύα της δυναμικής και υποδύονταν τη Θάλεια. Η ίδια έλεγε πως από «αγγελάκι» γίνονταν «διαβολάκι». Άραγε να ήθελε να είναι σαν τη Θάλεια; Άραγε να μην είχαν σταματήσει να αλλάζουν θέση;

Το θρόισμα των φύλλων του δέντρου που τον προστάτευε με τη σκιά του, σχηματίζει στον αέρα μια φράση: «τα φρένα». Ο Δημήτρης συνεχίζει να είναι προβληματισμένος. Αν όντως κάποιος είχε πειράξει τα φρένα, ποιος ήταν; Και γιατί να ήθελε να κάνει κακό στις δυο αδελφές; Γουρλώνει τα μάτια. Κι αν αυτές δεν ήταν ο στόχος; Η νεκρή γυναίκα το μοιραίο βράδυ οδηγούσε το αυτοκίνητο του. Αν ο ίδιος ήταν ο στόχος; Μα ποιος θα ήθελε να του κάνει κακό; Ο Αυγερινός τον είχε ανάγκη. Αλλά… όχι, ναι. Κάποιες φορές το αυτοκίνητο το δανείζονταν ο Γιάννης. «Να εντυπωσιάσω τις γκόμενες», του έλεγε με σοβαρό ύφος. Λες ο Γιάννης… με τίποτα. Αλλά πάλι… όχι, με τίποτα.

Ο Δημήτρης τα έχει χαμένα. Μέσα στο γκρι του προβληματισμού καταλαβαίνει πως πριν πάει να βρει την Ερατώ να μιλήσουν, να μάθει την αλήθεια, πρέπει να μιλήσει σε κάποιον άλλον πρώτα…

Για το κεφάλαιο 9

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο συλλογικό έργο με θέμα «Μια ιστορία από στιχάκια», όπως το εμπνεύστηκε και το οργάνωσε η Κατερίνα του Pause Blog. 14 blogger εμπνεόμαστε από στίχους τραγουδιών και γράφουμε μια ιστορία γεμάτη μυστήριο και συναίσθημα. Τον τόνο τον έδωσε ο Γιάννης του Ηδύποτον και το επόμενο κεφάλαιο γραφεί η Αλεξάνδρα του A Button on the Moon. Ο τίτλος του έργου; Θα τον μάθετε όταν φθάσουμε παρέα στο τελευταίο κεφάλαιο.

Τα τραγούδια του 9

(1) Τίτλος: Ρίξε ουίσκι

Σε στίχους του Δημήτρη Τσακαλιά και μουσική του Στέλιου Φωτιάδη

(2) Τίτλος: Μπρος γκρεμός και πίσω εσύ 

Σε στίχους της Σμαρούλας Μαραγκουδάκη και μουσική του Παναγιώτη Στεργίου

(3) Τίτλος: Όλη η ζωή μου

Σε στίχους του Βασίλη Γιαννόπουλου και μουσική του Αντώνη Βαρδή

(4) Τίτλος: Δίδυμα φεγγάρια

Σε στίχους του Κώστα Φασουλά και μουσική του Μάριου Τόκα

(5) Τίτλος: Δώσε μου λιγάκι ουρανό

Σε στίχους και μουσική ενός αγαπημένου μου, του Γιάννη Πάριου

Η ταινία της περιγραφής

Τίτλος: Λάουρα (1944)

Σε σκηνοθεσία του Ότο Πρέμινγκερ, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Βέρα Κάσπαρι

The end ?