
Νοσταλγώ το χέρι που δίνονταν
Σκέψεις σε δράση
Νοσταλγώ το χέρι που δίνονταν.
Αυτό που σε στιγμές μελαγχολίας θα έσβηνε απαλά το δάκρυ που κυλούσε αργά στο μάγουλο.
Αυτό που σε στιγμές βαθιάς περισυλλογής θα άγγιζε τον ώμο μου διστακτικά, να μου προσφέρει το πιο γλυκό ρόφημα.
Αυτό που σε στιγμές απόγνωσης θα έπιανε το χέρι μου σφιχτά, να με οδηγήσει στο μονοπάτι της χαράς.
Χειμώνας βαρύς και μόλις ο ήλιος μας έλεγε καλημέρα, θα με τραβούσε προς θάλασσα μεριά.
Στον γυρισμό, θα σταματούσαμε στο διπλανό σχολείο, να βουτήξουμε τα χέρια στα χρώματα της χαράς, να αφήσουμε αποτύπωμα στο δένδρο της φιλίας.
Πριν υπήρχε ζωή. Τώρα υπάρχει σιωπή.
Επιστροφή σε μια κανονικότητα πιο οικεία, πιο κοντά σ’ αυτή που γνωρίζουμε χρόνια και που έχουμε συνηθίσει. Που στο παρελθόν, κάποια διαστήματα, μας είχε μπερδέψει και μας είχε παιδέψει. Με ένα κείμενο με νοσταλγική διάθεση για εκείνο που μου έλειψε τις ημέρες της καραντίνας και που θα ήθελα να χαρώ στη μετά καραντίνας εποχή. Αυτή η ανάγκη να γνωρίζω πως η ανθρώπινη επαφή δεν χάνεται, ακόμη κι όταν αλλάζει μορφή ή δοκιμάζεται. Με έναν τίτλο που τον εμπνεύστηκα από μια δράση της Αλεξάνδρας του A button on the moon. Για το χέρι που προσφέρει αγάπη σε όσους την έχουν στερηθεί ή δεν τη θυμούνται. Που όπως βλέπω, ξέρουν να αναγνωρίζουν και να εκτιμούν. Να παίρνουν και να δίνουν.
Αρχίζω να συνηθίζω στην ιδέα πως η χειραψία ανήκει πλέον σε μιαν άλλη εποχή, σε μια κουλτούρα του παρελθόντος. Το νοιάξιμο όμως παραμένει μια διαχρονική αξία. Όπως η πρόταξη της αγάπης μέσα από το αποτύπωμα του χεριού στον τοίχο των συναισθημάτων – να δείξουμε σε γνωστούς και αγνώστους πως νοιαζόμαστε. Όπως το άνοιγμα της ψυχής μέσα από την ένωση χρωμάτων και σχημάτων – να δείξουμε πως είμαστε ένα με τον κόσμο που μας περιβάλλει. Με γάντια ή χωρίς, κάποιες αξίες ήρθαν για να μείνουν.
Comments (12)
ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ
25 Μάϊου 2020 at 22:04
Σε χαιρετώ και από το χώρο σου
ευχαριστώ για την επίσκεψη στο χώρο μου
διαβασα τα σχόλια σου σχετικά με τα έθιμα μας και τους μαθητές σου και σου απάντησα και στο δεύτερο σου σχόλιο
By Joanna IK
27 Μάϊου 2020 at 07:07
Καλημέρα από τον χώρο μου
Ωραία, θα περάσω ξανά από το μπλογκοσπιτάκι σου, να δω την απάντηση και τις νέες σου φωτογραφίες.
Να χαρούμε τις βόλτες μας, εντός και εκτός πόλης
ΣΜΑΡΑΓΔΕΝΙΑ ΡΟΥΛΑ
19 Μάϊου 2020 at 20:34
Μπορεί να εμπόδισαν τις αγκαλιές μας ,μπορεί να εμπόδισαν τις χειραψίες μας..(που είμαι σίγουρη ότι θα τα ξαναβρούμε με τον καιρό,γιατί η ανθρώπινη επαφή είναι στο κύτταρο μας.. ) Τζοάννα μου., όμως δεν μπορούν να εμποδίσουν την καρδιά μας να αγαπά και να βρίσκει τρόπους να ξεπερνά τις δυσκολίες..
Ας βάλουμε χρώματα στο γκρι μας και ας γίνουμε και εμείς μετά από όλα αυτά καλύτεροι άνθρωποι..
Ίσως ήταν ένα καμπανάκι που έπρεπε να μας χτυπήσει για να αφυπνιστούμε τι κάνουμε για αυτόν το πλανήτη και το ανθρώπινο είδος..
Θα ξανά αγκαλιαστούμε και θα ξανά απλώσουμε τα χέρια μας.. Τζοάννα μου..οι αξίες μας δεν χάνονται..
Να περνάς όμορφα ότι και να κάνεις..καλό σου βράδυ..❤
By Joanna IK
20 Μάϊου 2020 at 07:06
Καλημέρα Ρούλα
Αρχίζω να το βλέπω, πως η αγάπη βρίσκει τρόπους να ξεπερνά τα εμπόδια, τα εξωτερικά, που αφήνουν την καρδιά ανεπηρέαστη από δύσκολες καταστάσεις και αποφάσεις.
Πραγματικά, ελπίζω να καταλάβουμε όλοι μας πως ο πλανήτης είναι το σπίτι μας, το μεγάλο σπίτι, και πως χρειάζεται να το φροντίζουμε όπως φροντίζουμε τον προσωπικό μας χώρο.
Να έχουμε μια όμορφη και δροσερή εβδομάδα
Mia
17 Μάϊου 2020 at 20:58
Τζοάννα μου, σ’ ευχαριστώ για το γλυκό σου μήνυμα στο μπλογκ μου.
Σε επισκέπτομαι και βλέπω έναν πανέμορφο τοίχο με το δέντρο της φιλίας και ένα ακόμη πιο ωραίο ποίημα γι’ αυτά που στερηθήκαμε την περίοδο της καραντίνας. Ναι, η ζωή γυρνά σταδιακά στην κανονικότητα, μπορεί η χειραψία να μην υπάρχει πια, όμως το «χέρι που δίνει», αυτό το αλληλέγγυο χέρι, πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει. Πολλά φιλιά, φίλη μου.
By Joanna IK
18 Μάϊου 2020 at 17:11
Μία, για μένα που δεν το έχω με τα κοσμήματα, η δημιουργία σου ήταν μια γλυκιά έκπληξη. Τα σκουλαρίκια με χαρακτήρα (καπάκια μπύρας με δέρμα και στολίδια)
Κρατάμε αυτό που όμορφα θέτεις, το αλληλέγγυο χέρι πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει – για το δικό μας καλό.
Καλή, γεμάτη ζεστά συναισθήματα, εβδομάδα
ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΙΤΑΡΟΚΟΙΛΗΣ
16 Μάϊου 2020 at 17:53
Τζοάννα μου καλησπέρα,
σε κάθε εποχή που μας δυσκολεύει την επικοινωνία και την αμεσότητα, η ζωή είναι αναγκασμένη να βρει μια απάντηση.
Αν κάπου αφήσεις ένα τσιμεντένιο κτίριο εγκαταλειμμένο για χρόνια, θα το βρεις μετά γεμάτο πράσινο καθώς η φύση δεν έχει φραγμούς και η δύναμή της είναι τέτοια που θα τους προσπεράσει.
Ζούμε σε μια εποχή που μας επέβαλε την έλλειψη χειραψίας και τον περιορισμό της αγκαλιάς. Θέλω να πιστεύω ότι η επιβολή δεν θα συνεχιστεί με έξωθεν στημένα χαρακτηριστικά εικονικά και πλασματικά γιατί, ακριβώς, θα αποβλέπει εκεί. Θέλω να το πιστεύω. Παραμένω να το δω.
Από την άλλη φυσικά θα αναδείξουμε τις, άλλου τρόπου «χειραψίες» και θα αναπροσαρμόσουμε τις νέες «αγκαλιές» μας. Και ιδού το έχουμε πολλαπλά δοκιμάσει, καθώς λες.
Αρκεί να το θέλουμε αγαπητή μου φίλη.
Σε φιλώ, καλό Σαββατοκύριακο να σου ευχηθώ.
Σε ευχαριστούμε για την ποιότητα που προσθέτεις στην συντροφιά μας.
By Joanna IK
16 Μάϊου 2020 at 21:24
Τι ωραία και αισιόδοξη εικόνα.. το γκρι που παραδίδεται στην φύση και μεταμορφώνεται σε πράσινο
Στην περιοχή μας υπάρχει ένα παλιό, εγκαταλειμμένο εργοστάσιο. Από μακριά βλέπεις τα σημάδια της ανθρώπινης εγκατάλειψης. Όταν πλησιάσεις, διαπιστώνεις πως υπάρχει ζωή. Στα αγριολούλουδα, τα δέντρα, το τιτίβισμα. Το διαπιστώνω τώρα, που διαβάζω το σχόλιο σου. Συνήθως περνώ βιαστικά από μπροστά, κλείνοντας έτσι τα μάτια στο διαφορετικά αισιόδοξο, διαφορετικά από τα καθιερωμένα..
Γιάννη, χαίρομαι κάθε επίσκεψη σου στο μπλογκοσπιτάκι μου, κάθε σχόλιο. Κάθε φορά, μαθαίνω κάτι περισσότερο, για τον εαυτό μου και τους άλλους.
Να χαρούμε λοιπόν όσα μας προσφέρει το Σ/Κ
Α, ελπίζω ο σκυλάκος να είναι πολύ καλύτερα και να απολαμβάνει τις βόλτες του στον ήλιο
ainafets
16 Μάϊου 2020 at 14:10
Όταν οι καρδιές είναι γεμάτες Φως, τίποτα ποτέ δεν θα εμποδίσει την εκδήλωση Αγάπης…
Ας διώξουμε τον φόβο και την καχυποψία από μέσα μας και τότε θα λεγόμαστε και πάλι Άνθρωποι…
ΑΦιλάκια Joanna μου και αυτά καρδιάς! <3
By Joanna IK
16 Μάϊου 2020 at 21:05
Όντως.. αν καταφέρουμε να διώξουμε τον φόβο μακριά και να αφήσουμε το φως να μπει στην καρδιά, η αγάπη θα λάμψει.
Κάπου όμως φαίνεται πως κολλάμε. Υπάρχουν στιγμές που φαίνεται πως η ίδια κολλάω. Τότε θα χρειαστεί να τα πω με τον εαυτό μου, να καταλάβω το γιατί πρώτα, και να αφήσω το φως να λάμψει μετά.
Τα φιλιά καρδιάς, τα πιο ζεστά και σημαντικά
Να έχουμε ένα υπέροχο, φωτεινό υπόλοιπο του Σ/Κ ?
Αχτιδα
17 Μάϊου 2020 at 08:00
Θέλω να πιστεύω, να ελπίζω πως όλα θα πάνε καλά και η ζωή θα πάρει το δρόμο της, θα συνεχίσει να ανοίγει μονοπάτια ακόμη και στα πιο δύσβατα μέρη. Χθες μας επισκέφτηκαν στο κτήμα μας που καταφύγαμε μετά την…απελευθέρωση, ήρθαν λοιπόν φίλες από το χώρο αυτό. Εδώ μέσα στη φύση όλα ξεχάστηκαν, μπορεί να έλειψαν τα …φιλιά μα βασίλεψαν τα χαμόγελα τα όνειρα για το αύριο και τα …πρώτα μεράσια που μάζεψαν χαρούμενες από τις κερασιές μας! Καλημέρα φίλη μου !
By Joanna IK
17 Μάϊου 2020 at 12:59
Καλημέρα. Πώς κυλά η Κυριακή στο κτήμα; Μια ακόμη ωραία εικόνα, να γίνεσαι ένα με την φύση, να χαίρεσαι τους καρπούς της παρέα με φίλους.
Διαβάζοντας το σχόλιο σου θυμήθηκα τον παππού μου. Σε πόλη, είχε φτιάξει κήπο με φρούτα και λαχανικά. Κάθε φορά που δοκίμαζα φρούτο του κήπου για πρώτη φορά τη χρονιά, μου έλεγε να κάνω μια ευχή.. Η ευχή σήμερα, το χαμόγελο να έχει τη δύναμη ενός χαδιού που θεραπεύει..
Καλό υπόλοιπο του Σ/Κ
Comments are closed.