Νοσταλγώ το χέρι που δίνονταν

Σκέψεις σε δράση

Νοσταλγώ το χέρι που δίνονταν.

Αυτό που σε στιγμές μελαγχολίας θα έσβηνε απαλά το δάκρυ που κυλούσε αργά στο μάγουλο.

Αυτό που σε στιγμές βαθιάς περισυλλογής θα άγγιζε τον ώμο μου διστακτικά, να μου προσφέρει το πιο γλυκό ρόφημα.

Αυτό που σε στιγμές απόγνωσης θα έπιανε το χέρι μου σφιχτά, να με οδηγήσει στο μονοπάτι της χαράς.

Χειμώνας βαρύς και μόλις ο ήλιος μας έλεγε καλημέρα, θα με τραβούσε προς θάλασσα μεριά.

Στον γυρισμό, θα σταματούσαμε στο διπλανό σχολείο, να βουτήξουμε τα χέρια στα χρώματα της χαράς, να αφήσουμε αποτύπωμα στο δένδρο της φιλίας.

Πριν υπήρχε ζωή. Τώρα υπάρχει σιωπή. 

Επιστροφή σε μια κανονικότητα πιο οικεία, πιο κοντά σ’ αυτή που γνωρίζουμε χρόνια και που έχουμε συνηθίσει. Που στο παρελθόν, κάποια διαστήματα, μας είχε μπερδέψει και μας είχε παιδέψει. Με ένα κείμενο με νοσταλγική διάθεση για εκείνο που μου έλειψε τις ημέρες της καραντίνας και που θα ήθελα να χαρώ στη μετά καραντίνας εποχή. Αυτή η  ανάγκη να γνωρίζω πως η ανθρώπινη επαφή δεν χάνεται, ακόμη κι όταν αλλάζει μορφή ή δοκιμάζεται. Με έναν τίτλο που τον εμπνεύστηκα από μια δράση της Αλεξάνδρας του A button on the moon. Για το χέρι που προσφέρει αγάπη σε όσους την έχουν στερηθεί ή δεν τη θυμούνται. Που όπως βλέπω, ξέρουν να αναγνωρίζουν και να εκτιμούν. Να παίρνουν και να δίνουν.

Αρχίζω να συνηθίζω στην ιδέα πως η χειραψία ανήκει πλέον σε μιαν άλλη εποχή, σε μια κουλτούρα του παρελθόντος. Το νοιάξιμο όμως παραμένει μια διαχρονική αξία. Όπως η  πρόταξη της αγάπης μέσα από το αποτύπωμα του χεριού στον τοίχο των συναισθημάτων – να δείξουμε σε γνωστούς και αγνώστους πως νοιαζόμαστε. Όπως το άνοιγμα της ψυχής μέσα από την ένωση χρωμάτων και σχημάτων – να δείξουμε πως είμαστε ένα με τον κόσμο που μας περιβάλλει. Με γάντια ή χωρίς, κάποιες αξίες ήρθαν για να μείνουν.