Μπροστά στο θαύμα της αλήθειας

Γνωρίζοντας Εμάς

Κατηφόρισε βιαστικά το στενό δρομάκι που οδηγούσε στην αλάνα, εκεί που είχε αφήσει το αυτοκίνητο για να πάει στον γιατρό. Οι πρώτες στάλες της απογευματινής βροχής δημιουργούσαν τις δικές τους μικρές και ατίθασες παρέες στο δρομάκι. Ούτε που πρόσεξε τις λακκούβες με νερό. Δεν την ένοιαζε που τα καστόρινα παπούτσια της είχαν χλωμιάσει. Η σκέψη της ήταν αλλού, στα λόγια του γιατρού. Το κεφάλι σκυφτό, λες και ήθελε κάποιον να αποφύγει, να μην τη δει. Όντως, ήθελε να αποφύγει την αλήθεια.

Ο ουρανός ήταν πλέον σκοτεινός, όπως και το πρόσωπό της. «Μα πώς γίνεται,» μουρμούρισε θυμωμένα. «Ή έκανε λάθος ή δεν ξέρει τι του γίνεται», έλεγε και ξανάλεγε στον εαυτό της ανασηκώνοντας το αριστερό της φρύδι. Έτσι συνήθιζε να εκδηλώνει τον θυμό της. Είχε μόλις ακούσει κάτι που την τάραξε πολύ. Κάτι που είχε απωθήσει καιρό από το μυαλό της. Στο γραφείο του γιατρού ένιωσε πως η γη είχε ανοίξει να την καταπιεί. Πάγωσε. Ο γιατρός της είπε καθαρά πως οι λόγοι δεν ήταν ιατρικοί. Η φυσική υγεία, εξαιρετική. Το πρόβλημα ίσως να ήταν αλλού. Ίσως για ψυχολογικούς λόγους να μην μπορούσε να κάνει παιδί.

Μπροστά στην πόρτα του αυτοκινήτου, κοντοστάθηκε να πάρει μια βαθιά ανάσα. Έβγαλε το κλειδί από την τσάντα και το κράτησε σφιχτά στην παλάμη της, σαν να προσπαθούσε από κάπου να κρατηθεί, λες και αυτό ήταν το στήριγμά της. Το βλέμμα της έψαχνε παρηγοριά γέρνοντας το κεφάλι αριστερά, στο μέρος της καρδιάς. Ήθελε να ακούσει πως είχε κάποιο άλυτο ιατρικό πρόβλημα και γι’ αυτό δεν μπορούσε να κάνει παιδιά. Ήθελε μία δικαιολογία. Πώς θα μπορούσε να πει στον άντρα της την αλήθεια. Θα έπρεπε να του αποκαλύψει την πληγή που παρέμενε ανοιχτή μέσα της όταν η ίδια αρνούνταν να τη δει. Όχι, όχι, όχι.

«Τι κουδούνισμα είναι αυτό,» αναρωτήθηκε. Ήταν ο ήχος του κινητού. Ταραγμένη, πέταξε το κλειδί κάτω και έβγαλε νευρικά το κινητό από την τσάντα να δει ποιος είναι, μήπως μπορεί να τον αποφύγει, να μην μιλήσει. Δεν χρειάστηκε να το κάνει. Ήταν ένα μήνυμα με θέμα, ευχές για τις γιορτές των Χριστουγέννων. Με συνημμένο αρχείο. Έτοιμη να διαγράψει το μήνυμα, κάτι της είπε να ανοίξει το αρχείο. Ήταν μια αυτοσχέδια κάρτα. Ένας ωραίος τρόπος να δείχνεις σε κάποιον πως τον σκέφτεσαι. Ωραία και τα λόγια που συνόδευαν μία ιδιαίτερη εικόνα. Ακούμπησε την πλάτη της στην πόρτα του οδηγού και μεγέθυνε την εικόνα, να τη δει καλύτερα. Ένιωσε δέος.  

Μπροστά στην εικόνα

Το βλέμμα της χάιδευε την εικόνα απαλά. Σαν να άνοιγε ένα παράθυρο στην ψυχή της. Στο κέντρο έβλεπε να απεικονίζεται η Παναγία με το θείο βρέφος. Στα δεξιά αγγέλους με τη μορφή χαμογελαστού και λαμπερού παιδιού. Στα αριστερά τους μάγους με επιβλητική και διακριτική μορφή. Ήταν εκεί για ένα χαρμόσυνο γεγονός. Το θείο βρέφος και την αγάπη για τους ανθρώπους.

Δάκρυσε. Ήταν δάκρυα θλίψης, για όσα δεν έζησε και όσα φοβότανε να ζήσει. Έβλεπε τον εαυτό της ως μία φοβισμένη γυναίκα που υπήρχε αλλά δεν ζούσε. Στο πρόσωπο της Παναγίας έβλεπε μία γυναίκα με πίστη, κουράγιο και τόλμη. Είχε την τόλμη να φέρει στη γη το θείο βρέφος. Στο πρόσωπο των αγγέλων-παιδιών έβλεπε αυτό που είχε στερηθεί και πίστευε βαθιά μέσα της πως δεν θα μπορούσε να το προσφέρει σε άλλους – σε ένα παιδί. Στο πρόσωπο των μάγων έβλεπε μία ανθρώπινη ψυχή με σταθερότητα και σοφία και στωικότητα. Τα δώρα που κουβαλούσαν. Άραγε η ίδια είχε ποτέ λάβει δώρα σαν αυτά;

Ένιωσε πως όφειλε να είναι ειλικρινής με τον εαυτό της. Ήταν πληγωμένη και φοβισμένη, πώς θα έκανε παιδί. Ίσως όμως η πληγή αυτή να ήταν μία κουβέρτα που κάλυπτε μία βαθύτερη αλήθεια και έναν λόγο καθόλου δραματικό. Όφειλε να είναι ειλικρινής και με τον σύντροφό της – τον συνοδοιπόρο της. Θα το τολμούσε; Να ήταν αυτή η ευχή της για τις γιορτές;

Γιορτές, ώρα των δώρων. Ίσως τα δώρα της σταθερότητας, της σοφίας και της στωικότητας να τα έδινε στη σχέση με τον άντρα της. Μία ανα-γέννηση. Μία νέα αρχή. Ίσως το μοίρασμα της αλήθειας να χάριζε χαρά και λάμψη στη ζωή. Πήρε μία ακόμη βαθιά ανάσα. Πρόσεξε πως το κλειδί του αυτοκινήτου ήταν ακόμη στο χώμα. Χαμογέλασε.

Για την ιστορία

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στην Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #6, το δημιουργικό παιδί της Μαίρης με τη γήινη ματιά, που γεννήθηκε πριν ακριβώς τρία χρόνια, Γενάρη του 2018.

Την φωτογραφία – ζωγραφιά μαζί με τη λέξη «ευχή», την παρέλαβα από την φίλη Ρούλα που κατοικεί δημιουργικά στη σμαραγδένια γειτονιά.

Με τη σειρά μου, παραδίδω στην Μαρίνα μας και το e-periodiko την φωτογραφία – ζωγραφιά που ακολουθεί μαζί με τη λέξη «επιθυμία».

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας. Αν το κείμενο είναι το κτίσμα του μπλογκοσπιτιού μου, τα σχόλια είναι η αυλή. Εδώ καθόμαστε στη σκιά, αναπαυτικά, και τα λέμε χαλαρά. Σας περιμένω λοιπόν στην αυλή.