Μήνας γενεθλίων: Στους ρυθμούς του Summertime

Γνωρίζοντας τον κόσμο

Ιούλιος 2020, το blog μου σβήνει τo δεύτερο κεράκι γενεθλίων του. Και σας προσκαλεί σε ένα ιδιαίτερο πάρτυ γενεθλίων. Πότε; Τον μήνα Ιούλιο, ολάκερο. Πού; Στις τέσσερις δημοσιεύσεις του Ιουλίου, με άρωμα και διάθεση καλοκαιριού.

Χρειάστηκαν δύο χρόνια για να καταλάβω η ίδια για ποιον λόγο επέλεξα το blogging ως μέσο έκφρασης και επικοινωνίας. Και πώς θα ήθελα να δω το blog μου – το σπίτι των σκέψεων και συναισθημάτων μου online, να μεγαλώνει και να εξελίσσεται. Φέτος το βλέπω να γιορτάζει την κατανόηση και αποδοχή του λόγου του – της ύπαρξης του.

Πρώτη δημοσίευση του μήνα, η ιστορία πίσω από τη διαχρονική μελωδία του Summertime, της άριας που χρωματίζει την όπερα Porgy and Bess. Μια όπερα που περίμενε αρκετά χρόνια για την καλλιτεχνική αναγνώριση και αγάπη του κοινού και των ειδικών. Και που μέχρι και σήμερα προβληματίζει και συγκινεί. Για τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα που προβάλλει. Για τον ρόλο της μουσικής στην κατανόηση και αποδοχή του διαφορετικού προς το καθιερωμένο.

Η ιστορία του Summertime και της όπερας Porgy and Bess

Η ιστορία του Summertime ξεκινά το 1926, όταν ο αμερικανοεβραίος συνθέτης George Gershwin θα διάβαζε το μυθιστόρημα Porgy του DuBose Heyward και θα αποφάσιζε να του δώσει μουσική υπόσταση. Έναν χρόνο αργότερα, το μυθιστόρημα θα μετατρέπονταν σε θεατρικό έργο, παρουσιάζοντας την ιστορία του Porgy, ενός σακάτη ζητιάνου που ζει στη συνοικία των μαύρων του Τσάρλεστον, στη Νότια Καρολίνα. Στον αμερικανικό Νότο, δηλαδή, όπου οι αρχές του πουριτανισμού επηρεάζουν ακόμη και σήμερα την αμερικανική ταυτότητα.

Οι συζητήσεις μεταξύ του George Gershwin, του στιχουργού αδελφού του Ira και του συγγραφέα DuBose Heyward θα κρατούσαν μέχρι και το 1933, όταν η συνεργασία θα λάμβανε σάρκα και οστά. Θα γεννιόταν το μουσικό έργο Porgy and Bess (ο τίτλος θα άλλαζε για αποφυγή σύγχυσης με το θεατρικό έργο), το οποίο έχει σημαδέψει την εξέλιξη της όπερας. Η επιθυμία του συνθέτη, να παντρέψει την ευρωπαϊκή παράδοση με στοιχεία μπλουζ, τζαζ και σπιρίτσουαλ – είδος λαϊκού αφροαμερικάνικου τραγουδιού με έντονο το θρησκευτικό στοιχείο. Το μουσικό πάντρεμα, μοναδικό και μαγικό.

To 1935, στην αρχική παραγωγή θα συμμετείχαν μόνο αφροαμερικανοί καλλιτέχνες, μια επιλογή που ερμηνεύτηκε ως προσπάθεια γεφύρωσης του χάσματος μεταξύ ανθρώπων διαφορετικής φυλής. Αν και η παραγωγή εκείνη ανέδειξε αρκετούς καλλιτέχνες, δεν γνώρισε την αντίστοιχη αποδοχή. Η αποδοχή θα έρχονταν το 1937, μετά τον θάνατο του συνθέτη σε ηλικία 38 ετών. Η ιδιαίτερη αυτή όπερα θα έβρισκε το κοινό της και θα γνώριζε την επιτυχία στο Μπρόντγουεϊ, αναδεικνύοντας τη διαχρονικότητα μελωδιών όπως αυτή του Summertime.

Η μοναδικότητα του Summertime

Το Summertime θεωρείται η πιο δημοφιλής μελωδία – άρια. Έχει αγγίξει τις ψυχές των ανθρώπων του κόσμου μέσα από εκτελέσεις που καλύπτουν όλο το φάσμα της μουσικής, από την τζαζ μέχρι και το εναλλακτικό ροκ, και από αναρίθμητες ηχογραφήσεις καλλιτεχνών με διεθνή καταξίωση. Ανάμεσα τους, η Φλέρυ Νταντωνάκη.

Αν και η απάντηση στο ερώτημα τι κάνει το Summertime μοναδικό είναι προσωπική, κάτι έχουν να μας πουν οι ειδικοί. Το πρώτο που τονίζουν είναι πως η ίδια η σύνθεση επιτρέπει διαφορετικές εκτελέσεις και ενθαρρύνει πειραματισμούς. Όσο για το νόημα που κουβαλά η σύνθεση, αυτό θεωρείται διφορούμενο. Για κάποιους ακροατές δηλαδή αναφέρεται στη νωχελικότητα των ημερών του καλοκαιριού. Μια πρόσκληση για χαλάρωση. Για κάποιους άλλους λειτουργεί ως υπενθύμιση συγκεκριμένων δυσκολιών που αναζητούν λύση και που οδηγούν στη δημιουργία επιθυμιών και προσδοκιών. Για μια καλύτερη ζωή. Σαν ένα δροσερό αεράκι στη μέση ενός καυτού καλοκαιριού.  

Για μένα και το blog μου, βεβαίως, το Summertime επιβεβαιώνει το γεγονός πως χαρακτηριστικά και στοιχεία που συναντάμε σε διαφορετικές κουλτούρες μπορούν να δέσουν μεταξύ τους αρμονικά και να αγγίξουν τις ψυχές των ανθρώπων του κόσμου απαλά.

Καλό μήνα

Πηγές

Story of a Song – Summertime, Gordon Harvey, κλικ

Summertime, Wikipedia, κλικ

Πίνακας ζωγραφικής, Rainbow Row Charleston, Pittman, κλικ

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας. Αν το κείμενο είναι το κτίσμα του μπλογκοσπιτιού μου, τα σχόλια είναι η αυλή. Εδώ καθόμαστε στη σκιά, αναπαυτικά, και τα λέμε χαλαρά. Σας περιμένω λοιπόν στην αυλή.