Κόκκινο της ζωής στον βουβό τον πόνο

Γνωρίζοντας τους άλλους

Όταν γεννήθηκε, ήταν ένα μεγάλο και όμορφο μωρό. Στο νοσοκομείο που αντίκρισε το χαμόγελο του ήλιου για πρώτη φορά, ήταν η ‘βιτρίνα’ του θαλάμου νεογνών. Να χαζεύουν οι περαστικοί και να ξεχνιούνται οι ασθενείς.

Όταν έφθασε η μεγάλη μέρα, να βγει από το νοσοκομείο, να πάει στο νέο της σπίτι, στη θαλπωρή και ζεστασιά μιας οικογένειας, την παρέλαβε ο ένας γονιός. Υπέγραψε τα σχετικά χαρτιά, την έβαλε σε μια καλαθούνα που δανείστηκε στη γειτονιά, την έδεσε στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου και έφυγε βιαστικά. Δεν ήθελε να αργήσει στη συνάντηση με τους ειδικούς. Δεν κατάλαβε σε τι ήταν ειδικοί, μόνο πως είχαν κάποια σημαντική απόφαση να πάρουν. Να του πουν αν μπορούσε να μεγαλώσει το μωρό μόνος, χωρίς την παρουσία της μητέρας.

Το όμορφο μωρό δεν μεγάλωνε όμορφα. Σε ένα μικρό διαμέρισμα και ένα μικρό δωμάτιο, προσπαθούσε να μάθει τον κόσμο. Να αγγίξει και να νιώσει. Να δει και να καταλάβει. Να μάθει τη θέση του στον κόσμο αυτό. Χωρίς όμορφα ρούχα, χωρίς όμορφα παιχνίδια. Μόνο του. Ο πατέρας δούλευε πολύ. Κι όταν επέστρεφε στο σπίτι, γύριζε την πλάτη στο μωρό και έκλεινε τα μάτια. Εύχονταν να βρίσκονταν αλλού. Χωρίς το μωρό. Οι γείτονες προσπαθούσαν να του σταθούν, να τον βοηθήσουν, αυτόν και το μωρό. Το μωρό όμως ήθελε τον πατέρα. Πεινούσε. Όχι για γάλα αλλά για αγάπη.

Τα χρόνια περνούσαν, το μωρό μεγάλωνε, η πείνα δεν έφευγε. Το κορίτσι πεινούσε για αγάπη. Ποτέ δεν έμαθε πού ήταν η μητέρα. Κανείς στο σπίτι, στη γειτονιά δεν της έδινε σημασία όταν ρωτούσε με όλη της τη δύναμη, «η μαμά, πού είναι η μαμά;». Η απάντηση,  ένα πικρό γέλιο: «Χα, εσένα θα σε κάνουμε κλόουν». Κι όταν το βράδυ, λίγο πριν την ώρα του ύπνου, τα δάκρυα που την επισκέπτονταν έκαιγαν τα μάγουλα της, θα άκουγε το ίδιο πικρό γέλιο. Από τον πατέρα: «Χα, μη γίνεσαι γελοία».

Δεν την ήθελε ο πατέρας, δεν την ήθελαν οι συμμαθητές, δεν την ήθελαν οι δάσκαλοι της. Αν μπορούσαν, θα την άφηναν στην ίδια τάξη. Κι ας προσπαθούσε με απόγνωση να τους διασκεδάζει όλους με τα σκετσάκια της, τα αστειάκια της, τις προσβολές προς τον εαυτό της. Πικρά γέλια παντού που τη γέμιζαν με θλίψη και απελπισία. Τι άλλο μπορούσε να κάνει; Για να νιώσει τη θαλπωρή και ζεστασιά, όπως τα άλλα παιδιά. Μόνη στο θρανίο, θα αναρωτιόταν αν κάποια μέρα, θα έπεφτε η αυλαία στον βουβό τον πόνο.

Όπως γεννήθηκε η ελπίδα για μια νέα πράξη στη ζωή, έτσι θα έσβηνε για το κορίτσι. Μαζί με την ελπίδα θα έσβηναν και τα χρώματα. Ένα πρωινό που θα αργούσε να πάει στο σχολείο, στο μάθημα της πρώτης ώρας. Εκείνο το πρωινό, η δασκάλα θα την υποδέχονταν με το βλέμμα της απόρριψης. Θα κάρφωνε το θυμωμένο της βλέμμα στα φοβισμένα μάτια του κοριτσιού. Χωρίς μιλιά, θα της έγνεφε να πάει στη θέση της. Το κορίτσι από την ταραχή του θα σκόνταφτε, θα έπεφτε και θα χτυπούσε. Τα άλλα παιδιά θα γελούσαν. Και η δασκάλα, ξεχνώντας τον ρόλο της στην τάξη, θα φώναζε θυμωμένα: «Τι να περιμένει κανείς από σένα.. ούτε η μάνα σου δεν σε άντεχε».

«Ούτε η μάνα σου δεν σε άντεχε», μια φράση που θα ηχούσε βαριά στα ευαίσθητα αυτιά του κοριτσιού. Η σκέψη πως η μητέρα της δεν την ήθελε, πως γι’ αυτό δεν την ήθελαν οι άλλοι, την έκανε να παγώσει. Καμιά αντίδραση. Μέσα της μπορούσε να ακούσει την καρδιά της να παγώνει και να ραγίζει και να γίνεται κομμάτια που έπεφταν με οργή στα συναισθήματα και άνοιγαν βαθιές πληγές. Ένα κενό θα ρίζωνε μέσα της. Το χρώμα του, γκρι.

Εκείνη τη στιγμή, συναισθήματα και χρώματα θα εγκατέλειπαν το κορίτσι. Κανένα χαμόγελο και κανένα δάκρυ δεν θα την επισκέπτονταν. Θα έβλεπε τις μέρες και τις νύχτες να κυλάνε στο γκρι της ζωής. Η ίδια θα ζούσε στο γκρι της ζωής. Ό,τι και να έλεγαν οι άλλοι, ό,τι και να έκαναν οι άλλοι, το κορίτσι θα πορεύονταν στο κενό και την αδιαφορία.  

Κάποια μέρα, το κορίτσι-έφηβη θα έβρισκε μια τρομπέτα πεταμένη στα σκουπίδια. Θα στέκονταν σε μικρή απόσταση, θα την περιεργάζονταν και θα σκέφτονταν πως είχαν κάτι κοινό: και οι δύο είχαν πολλά να πουν που κανείς δεν ήθελε να ακούσει. Στην πεταμένη τρομπέτα είδε την αντανάκλαση του εαυτού της. Κοίταξε γύρω της με προσοχή. Πλησίασε βιαστικά, άρπαξε την τρομπέτα και έτρεξε προς σπίτι μεριά. Την έκρυψε κάτω από το κρεβάτι της. Από εκείνη τη στιγμή, η τρομπέτα θα γίνονταν η φωνή της. Ο μελαγχολικός της ήχος θα ξεδίπλωνε ανείπωτες σκέψεις και προτάσεις της έφηβης.

Σαββατοκύριακα, η έφηβη θα φορούσε μια μύτη κλόουν, θα έπαιρνε την τρομπέτα αγκαλιά και θα κατηφόριζαν παρέα στην κεντρική πλατεία της μεγάλης και αφιλόξενης πόλης. Θα έλεγαν αυτά που είχαν να πουν, είτε τους άκουγαν είτε όχι. Κάποιοι θα τους χαμογελούσαν, κάποιοι θα τους προσπερνούσαν βιαστικά, κάποιοι θα έριχναν από ένα κέρμα στο καπέλο της έφηβης, μπροστά στα πόδια της.

Μια μέρα, στην κεντρική πλατεία της μεγάλης και αφιλόξενης πόλης, η τρομπέτα και η έφηβη θα σκόνταφταν πάνω σε μια παρέα παιδιών που δεν καταλάβαιναν. Που θεωρούσαν πως αυτό που έβλεπαν ήταν γελοίο και που έκριναν πως είχαν το δικαίωμα να το χλευάσουν. Να το μειώσουν. Να το διαλύσουν. Θα έβαζαν τα γέλια που θα έδιωχναν τα πουλιά μακριά. Θα προσπαθούσαν να αρπάξουν την τρομπέτα από τα χέρια της έφηβης. Θα τα έχανε για ένα λεπτό, θα ταράζονταν, θα γαντζώνονταν στην τρομπέτα και θα φώναζε με όση δύναμη της είχε απομείνει: «Όχι την φωνή μου». Η τρομπέτα ήταν η ζωή της. Αν την άρπαζαν, αν της στερούσαν την φωνή της, η αυλαία θα έπεφτε στην ίδια τη ζωή.

Πάλεψε για την φωνή της και τα κατάφερε, να σώσει την τρομπέτα από τα χέρια εκείνων που δεν καταλάβαιναν. Η πάλη ήταν σκληρή και έχασε την ισορροπία της. Η έφηβη παραπάτησε και σωριάστηκε στις αφιλόξενες πλάκες του πεζοδρομίου. Πεσμένη έβλεπε τους περαστικούς να την προσπερνάνε ακόμη πιο βιαστικά. Άλλοι βρίζοντας, άλλοι γκρινιάζοντας, άλλοι με αδιαφορία.    

«Μαμά, κοίτα εκεί κάτω. Κοίτα! Η γκρι μύτη γίνεται κόκκινη!» ακούστηκε να λέει με μεγάλη έκπληξη ένα μικρό παιδί.

«Η μύτη γίνεται κόκκινη…» ψέλλισε η έφηβη. Σαν να μην το πίστευε. Την ίδια στιγμή, κάτι αλμυρό έκαιγε το μάγουλο της. Ένα δάκρυ… Αυτό σήμαινε ένα πράγμα: Μπορούσε και πάλι να νιώθει. Να αντιδρά. Να ανταποκρίνεται. Πεσμένη στο πεζοδρόμιο, μπορούσε να νιώθει. Όταν είχε πέσει στο παγωμένο μάρμαρο της σχολικής τάξης, κάτι μέσα της είχε παγώσει. Τώρα κάτι μέσα της άρχιζε να αλλάζει. Κάτι έκανε τη μύτη να είναι κόκκινη, κόκκινη από ζωή.

Στις αφιλόξενες πλάκες του πεζοδρομίου, κάτι έλεγε στην έφηβη πως η ζωή δεν είχε τελειώσει. Δεν θα ήταν εύκολη, όμως δεν είχε τελειώσει. Η ίδια μπορούσε να αφήσει την αυλαία να πέσει στη ζωή. Να είναι νεκρή μέσα της. Μπορούσε όμως να την αφήσει να πέσει στον βουβό τον πόνο. Να δώσει φωνή στο συναίσθημα. Και χρώμα. Κόκκινο της ζωής…

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στην Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #5, όπως την οργανώνει η Mary του Γήινη Ματιά. Ένα κείμενο εμπνευσμένο από την φωτογραφία, και τη λέξη «αυλαία», που διάλεξε για μένα η Κατερίνα του Pause Blog.

Παραδίδω τη σκυτάλη στον φίλο μας τον Γιάννη του Ηδύποτον. Μια φωτογραφία που πιστεύω πως θα του αρέσει και θα τον εμπνεύσει. Μια σκηνή από την ατμοσφαιρική ταινία «Ο Τρίτος Άνθρωπος», γυρισμένη στη μεταπολεμική Βιέννη, με πρωταγωνιστές τους Όρσον Γουέλς και Τζόζεφ Κότεν – καλοί συνεργάτες και φίλοι. Η λέξη που συνοδεύει την φωτογραφία: σκιά

Καλό μας μήνα