Ένα σχέδιο περιμένει
Γνωρίζοντας εμάς – Μια ιστορία
Η Μίνα κάθεται στον υπολογιστή παρέα με τον αγαπημένο της καφέ, να ξορκίσει τον πόνο. Έχει σχέδιο. Με τίτλο. «Επιχείρηση Τάσος».
Με τον Τάσο είχαν μια όμορφη σχέση. Έτσι νόμιζε εκείνη. Έκαναν τις βόλτες τους, τα ταξίδια τους. Γελούσαν, περνούσαν καλά. Μέχρι που ο Τάσος εξαφανίστηκε. Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Μόνο πόνος. Όταν συναντήθηκαν τυχαία σε εκδήλωση, μετά από καιρό, εκείνος της γύρισε την πλάτη. Σαν να μην υπήρχε. Πόνος ξανά.
Το σχέδιο της Μίνας; Θα πήγαινε στο γραφείο του, όταν δεν θα’χε κόσμο, να το βάψει κόκκινο. Μετά θα τρυπούσε τα λάστιχα του αυτοκινήτου του, όλα, όταν θα’πεφτε σκοτάδι. Όχι τώρα. Αργότερα. Τώρα μένει σπίτι, να προστατευτεί από τον νέο ιό. Αργότερα. Πίνει μια γουλιά καφέ, αργά και απολαυστικά. Ίσως.
Σαν σχόλιο
Διανύουμε μία απαιτητική περίοδο, με πολλά ερωτήματα να παραμένουν αναπάντητα, και με την αγωνία για το μέλλον της ανθρωπότητας να γίνεται έντονο. Μία περίοδο που μας ζητά να επιδείξουμε πνεύμα αλληλεγγύης και να γνωρίσουμε καλύτερα την υπομονή και την κατανόηση.
#Μένουμε_σπίτι, να προστατευτούμε από τον νέο ιό, και κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, όλοι και όλες. Μένω σπίτι και διαβάζω κείμενα φίλων blogger που μας προτρέπουν να είμαστε αισιόδοξοι, πεπεισμένοι πως κάτι καλό θα βγει στο τέλος. Βρίσκω πολύ όμορφη την προσπάθεια που κάνουν, να μας στηρίξουν. Παράδειγμα προς μίμηση.. Αυτή είναι η δική μου προσπάθεια, να μας στηρίξω. Να βρω το χιούμορ μου ξανά και να το μοιραστώ. Μέσα από μια ιστορία 121 λέξεων ακριβώς.
Καλή μας δύναμη
Για τον πίνακα
Πρόκειται για έργο της Marie-Denise Villers που φιλοτέχνησε το 1801 και σήμερα φιλοξενείται στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης (Νέα Υόρκη). Βλέπουμε μία νεαρή γυναίκα να ζωγραφίζει, ίσως την ίδια τη ζωγράφο. Η Villers ειδικεύονταν στα πορτραίτα. Γεννήθηκε στο Παρίσι και μεγάλωσε σε μία οικογένεια που ενθάρρυνε τόσο την ίδια όσο και τις αδελφές της να ασχοληθούν με τη ζωγραφική και το πορτραίτο. Η ίδια συνέχισε να ζωγραφίζει και μετά τον γάμο της, με τη στήριξη του αρχιτέκτονα συζύγου της, σε μια εποχή που οι γυναίκες ήταν υποχρεωμένες να εγκαταλείψουν την όποια εργασία τους όταν παντρεύονταν.
Περισσότερα έργα της Villers, με ένα κλικ
Comments (8)
Άννα
24 Μαρτίου 2020 at 11:34
Να προσπαθείς να μας φτιάχνεις το κέφι, να μας κάνεις αισιόδοξους. Κάποιοι έχουν το χάρισμα, κάποιοι χρειάζονται στήριξη ηθική, κάποιοι άλλοι χάνουν το μέτρο.
Όσο για την κοπέλα της ιστορίας σου, νομίζω το »μένω σπίτι» την έκανε να σκέφτεται εκδικήσεις και τα συναφή.
Ο πίνακας πανέμορφος. Το εστιασμένο βλέμμα της κοπέλας όλο ζωντάνια.
»Μένουμε Σπίτι» που για μένα σημαίνει να μην κυκλοφορούμε άσκοπα και να αφήνουμε τους εργαζόμενους ήρεμους να κινούνται. Αλλά δεν κατανοώ και το νόημα όταν οι επιχειρήσεις έχουν γραφεία το ένα απέναντι από το άλλο και οι υπάλληλοι σε μια αίθουσα πολλοί ενώ η τηλεργασία είναι δύσκολη για πολλές επιχειρήσεις. Σκέφτομαι την κόρη μου που πηγαινοέρχεται στη δουλειά …και σαν την κόρη μου χιλιάδες!
Ας δείξουμε αντοχή και δύναμη και να ευχηθούμε η ανθρωπότητα να πάψει να δοκιμάζεται, να μη χάσουμε άλλους συνανθρώπους μας και να αλλάξουμε τακτικές μετά από αυτήν τη δοκιμασία
Καλή σου μέρα Τζοάννα μου
By Joanna IK
24 Μαρτίου 2020 at 14:35
Άννα, καλή σου μέρα με ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη στήριξη σου. Αν και ανησυχείς για την κόρη σου, και είναι απολύτως κατανοητό και σεβαστό, συνεχίζεις να μας στηρίζεις με όμορφα σχόλια. Να επικοινωνείς μαζί μας για να βεβαιωθείς πως είμαστε καλά..
Η αλληλοϋποστήριξη μας προσφέρει τη δύναμη να συνεχίσουμε να ζούμε την καθημερινότητα μας.
Για την ιστορία, χμ, δεν το είχα σκεφτεί πως η αρχική πίεση που θα ένιωσε η κοπέλα μένοντας σπίτι, θα την οδηγούσε σε σκοτεινές σκέψεις. Όταν αφέθηκε σε αγαπημένη της συνήθεια, σαν να ξέχασε την εκδίκηση και να ανέλαβε την ευθύνη του εαυτού της. Παραμένει σπίτι.
Εχθές που έλαβα ομαδικό μήνυμα από τη ΣΧΕΔΙΑ άρχισα να σκέφτομαι τους άστεγους, «τους πιο φτωχούς από τους φτωχούς» – ναι, τους είχα ξεχάσει.. Ως άτομα, μεμονωμένα, μπορούμε κάτι να κάνουμε για να τους στηρίξουμε. Δεν ξέρω το κράτος αν και τι κάνει..
Και ναι, δείχνουμε αντοχή και δύναμη και σκεφτόμαστε πώς θέλουμε να είμαστε μετά την κρίση..
Σμαραγδάκη Ρούλα
22 Μαρτίου 2020 at 01:06
Ναι να μείνουμε σπίτι Τζοάννα μου αν χρειάζεται και τον ελευθερο χρόνο μας ας τον γεμίσουμε να κανουμε δημιουργικά πράγματα…να πλουτίσουμε τις γνωσεις μας..
Θα περάσει και αυτό ο άνθρωπος είναι δυνατός και θα επιβιώσει…όχι χωρίς απώλειες σίγουρα…μακάρι να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι μετά από αυτό…
Να προσεχείς και εσύ .. ας γίνουμε υπεύθυνοι για μας και για τους γύρω μας..
By Joanna IK
23 Μαρτίου 2020 at 20:56
Νομίζω πως αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό μήνυμα: να γίνουμε υπεύθυνοι για μας και για τους γύρω μας..
Σκέφτομαι πόσο πιο ανοιχτή και ελεύθερη και εύκολη θα ήταν η επικοινωνία μας με τους άλλους αν λειτουργούσαμε υπεύθυνα. Αν αναλαμβάναμε την ευθύνη για όσα νιώθουμε, λέμε και πράττουμε..
Ίσως η κοπέλα της ιστορίας να το κατάλαβε προς το τέλος, πως η ίδια είναι υπεύθυνη για το πώς θα διαχειριστεί το συναίσθημα του πόνου. Ίσως γι’αυτό και μπορεί να αφεθεί σε μια αγαπημένη της συνήθεια.
Ποτέ λοιπόν δεν είναι αργά να γίνουμε υπεύθυνοι για μας και τους άλλους
ainafets
21 Μαρτίου 2020 at 20:21
Να ξεκινήσω από τον πανέμορφο πίνακα όπου το βλέμμα της κοπέλας καθρεφτίζει την απορία χιλιάδων ανθρώπων για ότι περνά η ανθρωπότητα, το αν θα διδαχτούμε από όλο αυτό, είναι μια άλλη ιστορία!
Τώρα στην ιστορία που έγραψες, εντύπωση μου έκανε πώς η εκδίκηση περιμένει να περάσει η πανδημία και είμαι σίγουρη πως θα «αναθεωρήσει» ότι μπροστά στην σοβαρότητα της υγείας…
ΑΦιλάκια κορωνοπροστατευμένα, δυναμικά και υπομονετικά!
By Joanna IK
23 Μαρτίου 2020 at 20:44
Ναι, μια κοπέλα δεν μπορεί να κρύψει την απορία της για όσα βιώνουμε τις μέρες τούτες. Αλλά και για το αν θα καταλάβουμε τι αλλαγές βιώνουμε και θα αποδεχθούμε πως δεν θα είμαστε οι ίδιοι μετά την κρίση. Αν και πώς θα διαχειριστούμε τις νέες συνθήκες.
Όσο για την ιστορία, σκεφτόμουν πως ακόμη κι αν έχουμε ξεχάσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, όσα μας κάνουν να νιώθουμε ζωντανοί, μπορούμε τώρα να τα θυμηθούμε. Έχουμε τον χρόνο και τον χώρο. Και ίσως έτσι, στο τέλος, να αφήσουμε στην άκρη όσα μας βαραίνουν και μας κρατούν πίσω – κρατούν την ψυχή πίσω.
Συνεχίζουμε με δύναμη, υπομονή και κατανόηση
Giannis Pit.
21 Μαρτίου 2020 at 15:02
Ιωάννα, δεν γίνεται η οργανωμένη κοινωνία των ανθρώπων να «μείνει σπίτι». Τι εννοούμε «μένω σπίτι».
Δεν υπάρχει παραγωγή; Δεν λειτουργεί η οικονομία; Οι θεσμοί; Τα όργανα; Αυτοί οι άνθρωποι εκεί πως θα μείνουν σπίτι; Τι περιλαμβάνει η έννοια «Μένω σπίτι». Αν αφορά τις άσκοπες μετακινήσεις και αυτές του ελεύθερου χρόνου το αντιλαμβάνομαι. Αλλά το απόλυτο που μπορεί να εφαρμοστεί;
Δεν ξέρω αλλά έχω την εντύπωση ότι σε λίγο, θα πάρουμε ένα πιστόλι, όπως εκεί στις ΗΠΑ, στο Φαρ Ουέστ και θα αρχίσουμε να πυροβολάμε απ τα μπαλκόνια όποιον κινείται έξω άσχετα αν είναι το παιδί μας που έχει βγει να κάνει το ντελίβερι.
Καλησπέρα Τζοάννα μου. Καλή σου δύναμη.
By Joanna IK
23 Μαρτίου 2020 at 20:25
Κατανοητό και άκρως επίκαιρο το ερώτημα, πώς μπορεί να εφαρμοστεί το απόλυτο; Όταν το χρήμα παραμένει η κινητήριος δύναμη. Και η τεχνολογία είναι καλή με όσους ξέρουν να τη χειρίζονται καλά.
Προσπαθώ τώρα να σκεφτώ τι πραγματικά σημαίνει για μένα το «μένουμε σπίτι».. Αγαπάμε τον εαυτό μας – μαθαίνουμε ή θυμόμαστε να το κάνουμε, και φροντίζουμε να είμαστε καλά, ψυχικά και σωματικά. Και στηρίζουμε τους άλλους στη δική τους προσπάθεια. Και δεν ξεχνάμε τους πιο ευάλωτους.
Όντως, η αλληλεγγύη είναι μια έννοια με πολλές αποχρώσεις. Αυτή τη στιγμή φαίνεται να μας ενώνει η αγωνία για το τι θα γίνει αύριο. Αν όμως αρχίσουμε να στοχοποιούμε κάποιους για την αγωνία αυτή – αντί να ψάχνουμε λύσεις, η αλυσίδα μπορεί να μην αντέξει..
Θέλω να πιστεύω πως όλοι κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Αυτή η πίστη μου δίνει δύναμη να συνεχίσω, να μην εγκαταλείπω την προσπάθεια, να αισιοδοξώ. Και κάπως έτσι βλέπω το ‘δυσάρεστο’ να πορεύεται μαζί με το ‘ευχάριστο’.
Γιάννη, το σχόλιο σου με κάνει να σκεφτώ πολλά και σ’ ευχαριστώ γι’αυτό..
Comments are closed.