Η θλίψη μέσα μας
Γνωρίζοντας Εμάς
Μία νέα ιστορία, όπως δημοσιεύεται στην ανοιξιάτικη συλλογή του 121 ΛΕΞΕΙΣ. Είμαι χαρούμενη, για δύο λόγους. Επειδή πλέον η θλίψη δεν με φοβίζει και τώρα μπορώ να την καταλάβω. Επειδή μπορώ να μοιράζομαι σκέψεις και ιστορίες με ανθρώπους που με καταλαβαίνουν.
Με λίγα λόγια: Ένα μεγάλο σύννεφο αποκαλύπτει το συναίσθημα πίσω από το κουτσομπολιό
Η θλίψη της ιστορίας μας
Αλλάζει ο καιρός διάθεση, αλλάζει το χαμόγελό μας όψη. Γίνεται πιο σκοτεινό και προσκαλεί δύσκολες σκέψεις, δύσκολα συναισθήματα.
Στέκομαι στο παράθυρο του γραφείου. Κοιτώ ψηλά. Βλέπω στο γκρι σύννεφο, το μεγάλο, δυο ανθρώπινες μορφές, θολές, να κουτσομπολεύουν. Τον γείτονα που δεν δουλεύει πια. Την κοπελιά που δεν μιλά με τους δικούς της – ας λένε αυτοί το αντίθετο. Τον ηθοποιό που έφυγε, λένε, από το σπίτι. Ξέρουν τα πάντα για τους πάντες. Μια γνώση που δίνει δύναμη και μια δύναμη που θολώνει το χρώμα της χαράς.
Στο παράθυρο του γραφείου βλέπω κάποιες στάλες βροχής. Έρχονται από το μεγάλο σύννεφο και σαν να προσπαθούν κάτι να μου πουν. Πως ίσως, ίσως οι άνθρωποι να κουτσομπολεύουμε για να κρύψουμε τη θλίψη μέσα μας.
Καλό σαββατοκύριακο
Η φωτογραφία της περισυλλογής, του Camil Tulcan
Comments (8)
Giannis Pit
1 Απριλίου 2019 at 17:56
Πόσο αγαπώ την πένα σου Ιωάννα! πόσο όμορφο είναι αυτό που έγραψες. Μέσα σε 121 μόλις λέξεις λες τόσα πολλά. Μου αρέσει η γραφή σου.
«Στο παράθυρο του γραφείου βλέπω κάποιες στάλες βροχής….»
Μια εικόνα ζωντανή μπροστά μου. Γεμάτη σκέψεις.
Καλό μήνα να σου ευχηθώ ολόψυχα.
Joanna K.
2 Απριλίου 2019 at 16:38
Ευχαριστώ πολύ τον καλό γείτονα για τα τόσο ανθρώπινα και ενθαρρυντικά λόγια. Πόσο σημαντικό, να έχεις γείτονες, στην blogόσφαιρα, που επιλέγουν να βλέπουν το θετικό και ωραίο.
Καλό μας μήνα, Τζοάννα
Dionyssis Manesis
16 Μαρτίου 2019 at 19:23
Είδες, το μεγάλο σύννεφο; Έγινε βροχή, οι στάλες τρύπωσαν στο γραφείο σου και σου ψιθύρισαν όλα τα μυστικά!
Πες του σύννεφού σου, πάντως, ότι κομμάτι μας είναι και η θλίψη και πως ό,τι και να κάνουμε θα μας χτυπάει κι αυτή το τζάμι, θα το ανοίγει, θα στρογγυλοκάθεται απέναντι από το γραφείο μας και θα πολυλογεί προσπαθώντας να μας κάνει να νιώσουμε πως κι αυτή τη ζεστασιά μας αποζητάει.
(Εδώ που τα λέμε, αν την αποδεχτούμε, μπορεί να μειώσουμε και τη διάθεση να κουτσομπολεύουμε!! 🙂 )
Πολλά φιλιά 🙂
ΥΓ. https://www.youtube.com/watch?v=gPYnL7p5yp8
Joanna K.
17 Μαρτίου 2019 at 12:18
Ωραίο. Παραφράζοντας τους στίχους του Μ. Αργυράκη, το πουλί δεν πιάνεται, ούτε και φαίνεται, πάνω από το σύννεφο. Όμως ακούγεται. Ακούγεται η θλίψη που αποζητά τη ζεστασιά μας. Καλή μας βδομάδα
Stella Vardaki
16 Μαρτίου 2019 at 17:10
Έτσι είναι, αυτή η κουβέντα μεταξύ μας, για τον άλλον υπήρχε και θα υπάρχει, ας είναι τουλάχιστον καλόβουλη!
Όμορφο το κείμενο σου, τα σύννεφα σου με ταξίδεψαν.
Καλό σου απόγευμα 🙂
Joanna K.
16 Μαρτίου 2019 at 18:30
Στέλλα, σ’ευχαριστώ για την επίσκεψη, και το ποιητικό σχόλιό σου. Για αύριο, Κυριακή, προγραμματίζω επίσκεψη στον χώρο σου.
Little Hope Flags
16 Μαρτίου 2019 at 12:02
Μα τι ωραίο το τελείωμα. Εξαιρετικό.
Άλκηστη
Joanna K.
16 Μαρτίου 2019 at 12:22
Άλκηστη, με τιμά το σχόλιό σου. Καλή μας μέρα
Comments are closed.