Επιστροφή στην ανεμελιά: Εσείς ποιον υποστηρίζατε, τον Tom ή τον Jerry;

Γνωρίζοντας τον κόσμο

Σήμερα σας ζητώ να μου κάνετε παρέα σε μια επιστροφή διαφορετική από τις προτροπές της καθημερινότητας. Αντί της κανονικότητας, να επιλέξουμε την εναλλακτική της ανεμελιάς, που συντροφεύει ή οφείλει να συντροφεύει τα παιδικά μας χρόνια. Να αφήσουμε την φαντασία και το μεράκι για τη ζωή να έχουν τον πρώτο λόγο.

Ένα κείμενο στην μπλογκογειτονιά για έναν γάτο πονηρό, φτιαγμένο από υλικά της καθημερινότητας, με φαντασία και μεράκι, μου θύμισε ένα κείμενο που έγραψα πέρσι. Για μια παλιά αγαπημένη σειρά κινουμένων σχεδίων: Tom και Jerry. Και τη στεναχώρια μου για τον έναν από τους δύο πρωταγωνιστές.

Το θέμα της σειράς

Θυμάστε το βασικό θέμα της σειράς; Ήταν η αντιπαλότητα μεταξύ του μεγαλόσωμου γάτου Tom και του μικρόσωμου ποντικού Jerry. Πεδίο δράσης, το σπίτι που φιλοξενούσε επίσημα τον Tom και ανεπίσημα τον Jerry. Κυνηγητό και δυνατή μουσική συνόδευε τη δράση, ξάφνιαζε και συγκινούσε. Χωρίς διάλογο, μόνο κάποια χαχανητά ακούγονταν και κάποιες φωνές αγωνίας.

Οι πρωταγωνιστές 

Ο Tom είχε τον δικό του χώρο στο σπίτι και φαίνεται να περνούσε καλά. Ο Jerry ήταν ο απρόσμενος γείτονας που έμενε σε μία τρύπα μέσα στο σπίτι. Ο Tom ήταν γεμάτος αποφασιστικότητα και ενέργεια. Ο Jerry διέθετε τσαχπινιά και ήξερε να ελίσσεται. Ο Tom υστερούσε σε κάτι που ο Jerry διέθετε σε εντυπωσιακό βαθμό: φυσική δύναμη. Ο μικρόσωμος Jerry σήκωνε με άνεση βάρη που μπορεί να δυσκόλευαν τον Tom. Πώς άραγε να ένιωθε πραγματικά ο γάτος γι’ αυτό;

Η δράση 

Κάθε επεισόδιο ξεκινούσε με τον Tom να σχεδιάζει να πιάσει τον Jerry στα χέρια του. Όχι, όχι για τον λόγο που μία γάτα κυνηγά ένα ποντίκι εκτός τηλεόρασης. Αλλά; Για να αποδείξει πως αυτός ήταν ο δυνατός της παρέας. Ή για να κερδίσει την εύνοια κάποιου ανθρώπου που του ζητούσε να πιάσει τον Jerry.

Όσο κι αν προσπαθούσε, ο Tom δεν τα κατάφερνε. Ο Jerry πάντα έβρισκε έναν τρόπο να ξεφεύγει. Ακόμη κι αν είχε σπάσει κάποιο βάζο, ή είχε πάρει κάποιο κομμάτι τυρί από το ψυγείο, ή κάποια βρύση είχε αφήσει ανοιχτή. Πάντα την πλήρωνε ο Tom. Πάντα έτρωγε κατσάδα ο Tom. Όχι, δεν δικαιολογώ τις ενέργειες του Tom. Όμως αυτό που συνήθως του συνέβαινε δεν ήταν δίκαιο. Το τονίζω! Δεν έφταιγε μόνο αυτός!

Ποιον υποστήριζα τότε

Ε ναι, μικρή, ήμουν με τον Tom. Στεναχωριόμουν για τον Tom. Αυτό που προσπαθούσε να αποδείξει τον έβαζε σε μπελάδες. Τον έκανε να δείχνει αβοήθητος. Και φαίνεται να μην καταλάβαινε πως ο Jerry το γνώριζε. Αλλιώς γιατί να τον τσιγκλά, συνέχεια; Σωστά, δεν συμφωνoύσα με τις πράξεις του Tom. Ούτε το θεωρούσα δίκαιο ο Jerry να προσπαθεί να του την φέρει. Για μένα, αυτό δείχνει εκδικητικότητα. Ποιο το όφελος! Γιατί να βάζει την ουρά του Tom στην πρίζα για να πάθει ηλεκτροπληξία, ή να κόβει το κλαδί του δέντρου όπου είχε σκαρφάλωσει ο Tom – για να πέσει.

Ξέρω πως κάθε παιδική σειρά προσπαθεί να περάσει ένα μήνυμα. Να προετοιμάσει τα παιδιά για τον κόσμο των ενηλίκων, χωρίς να δημιουργεί φόβο. Τότε, σαν παιδί, ένιωθα την ανάγκη να πάρω θέση! Να προστατέψω τον Tom. Να πω στον Jerry να βάλει μία τελεία στις δικές του σκανταλιές. Μα πάλι έδεσε την ουρά του Tom στο πόδι του τραπεζιού;

Ποιον υποστηρίζω σήμερα

Επιστροφή σε μια νέα κανονικότητα, με την ανάγκη για αλληλουποστήριξη έντoνη .. θυμάμαι κάτι που τότε μου είχε διαφύγει. ΟΚ, η σχέση μεταξύ Tom και Jerry χαρακτηρίζονταν από ανταγωνιστικότητα. Υπήρχε όμως και μία φιλικότητα. Έτσι θα χαρακτηρίσω το γεγονός πως κάθε φορά που ένας από τους δύο (πραγματικά) κινδύνευε, ο άλλος προσπαθούσε να τον σώσει. Ή όταν ένα μωρό κινδύνευε, προσπαθούσαν μαζί να το σώσουν. Ένωναν τις δυνάμεις τους. Οι διαφορές μπορούσαν να περιμένουν...

Αν λοιπόν με ρωτήσετε ποιον υποστηρίζω σήμερα, θα σας απαντήσω μονολεκτικά και αυθόρμητα: Tom. Μετά από σκέψη μάλλον θα προσθέσω πως υπάρχει κάτι που αναγνωρίζω στον Jerry. Τις φορές που ο Tom βρίσκονταν σε κίνδυνο, ο Jerry ήταν εκεί, δίπλα του, να τον βοηθήσει.

Αυτό δεν είναι το νόημα της αλληλεγγύης;

Το βασικό ερώτημα, εσείς ποιον (θα) υποστηρίζατε 🙂

Να έχουμε έναν όμορφο και δημιουργικό μήνα

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας. Αν το κείμενο είναι το κτίσμα του μπλογκοσπιτιού μου, τα σχόλια είναι η αυλή. Εδώ καθόμαστε στη σκιά, αναπαυτικά, και τα λέμε χαλαρά. Σας περιμένω λοιπόν στην αυλή.