Τα ιδανικά της ειρήνης και της μη βίας

Σκέψεις σε δράση

21 Σεπτεμβρίου, γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης. Όπως μας ενημερώνει η κοινωνική οργάνωση ΠΡΑΚΣΙΣ, καθιερώθηκε από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών το 1981, για να διαδώσει και για να δυναμώσει τα ιδανικά της ειρήνης και της μη βίας ανάμεσα στα έθνη.

Κάθε χρόνο, κοινωνικές οργανώσεις σε όλον τον κόσμο συνηθίζουν να τοποθετούν δενδρύλια ελιάς σε δασικά ή και κοινοτικά πάρκα στην περιοχή δράσης τους. Με την ελιά ως σύμβολο της συμφιλίωσης και της ειρήνης, μέλη και φίλοι των οργανώσεων συναντιούνται στα πάρκα με σκοπό να δημιουργήσουν συμβολικά την βάση όπου θα τοποθετηθούν έννοιες όπως αλληλοκατανόηση, αλληλοϋποστήριξη, διαπολιτισμικός σεβασμός, αποδοχή.

Κάθε χρόνο, η ίδια ευχή: να βρεθούμε ακόμη πιο κοντά στη συμφιλίωση και στην ειρήνη σε όλον τον κόσμο. Κάποιοι από εμάς ζούμε σε ειρηνικές χώρες. Το ξέρουμε επειδή «εμείς» έχουμε την ελευθερία να εκφράζουμε ανοιχτά ανάγκες και επιθυμίες, να κάνουμε όνειρα, να επιλέγουμε τη διαδρομή που θέλουμε να ακολουθήσουμε στη ζωή.

Κάποιοι ζουν σε χώρες όπου η ειρήνη είναι μία άγνωστη λέξη. Το ξέρουμε και το ξέρουν οι ίδιοι επειδή «εκείνοι» δεν μπορούν να χαίρονται το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και στη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου. Εκείνοι ζουν με τον φόβο να μην αποκαλυφθεί η αλήθεια τους σε άτομα που δεν καταλαβαίνουν, που φοβούνται τη διαφορετικότητα αλλά δεν φοβούνται να το δείξουν.

Λίγο πριν την ημέρα ειρήνης, θυμάμαι την εκστρατεία της Ύπατης Αρμοστείας στην Ελλάδα ενάντια στη ρατσιστική βία – και κάθε μορφής βίας. Αν και πέρασαν έξι χρόνια από τότε, θυμάμαι τη συμμετοχή μου στην εκστρατεία. Ένα άρθρο για «εμάς» που έχουμε την βάση μας και για «εκείνους», τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, που αναζητούν ένα καταφύγιο. Ένα άρθρο που ουσιαστικά μιλά για τον φόβο που νιώθουμε όλοι οι άνθρωποι όταν αντικρίζουμε το διαφορετικό, το μη κατανοητό, και για την επιλογή της συμπεριφοράς μας και της ανταπόκρισης σε δύσκολα συναισθήματα. Για την ειρήνη εκτός και εντός του εαυτού.

Θυμάμαι επίσης την προτροπή του Νέλσον Μαντέλα, να κάνουμε επιλογές που αντανακλούν ελπίδα και όχι φόβο. Ίσως αν πούμε στον φόβο πως τον ακούμε και τον καταλαβαίνουμε, πως επιλέγουμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, να πλησιάσουμε αυτούς που μάθαμε να φοβόμαστε, να τους γνωρίσουμε καλύτερα, ίσως τότε να μπορέσουμε να βρούμε την ειρήνη εκτός και εντός του εαυτού.

Να έχετε μία δημιουργική εβδομάδα

Φωτογραφία: Jill Clardy