Γιατί δε μου μιλάτε πια;
Γνωρίζοντας τους άλλους – Μια ιστορία
Σάββατο πρωί, η μικρή μας φίλη κάθεται στη σκιά ενός ξεχασμένου δένδρου στην αυλή. Μόνη, στη σιωπή. Κανείς δεν ξύπνησε ακόμη.
Βλέπει τους γονείς της. Τρέχει κοντά τους, να τους αγκαλιάσει με το πιο ζεστό, το πιο γλυκό χαμόγελό της.
Μαμά!! Μπαμπά!! Πάμε να παίξουμε!!
Καμία αντίδραση.
Πάμε! Έκανα ό,τι μου είπαν. Ανέβηκα στην καρέκλα που χορεύει, να καθαρίσω το μεγάλο τραπέζι. Τα πήγα όλα μέσα, στο δωμάτιο με τις σκιές.
Σιωπή.
Δεν κλαίω πια. Δεν έκλαψα όταν έσπασε το παράθυρο πάνω και άναψαν τα φώτα έξω. Μπήκα κάτω από το κρεβάτι. Με την κουβέρτα, να μην βλέπω. Γιατί δε μου μιλάτε πια;
Καμία αντίδραση.
Η μαμά και ο μπαμπάς είναι μια ζωγραφιά, σε τοίχο ενός κτιρίου για του πολέμου ορφανά.
Για την κραυγή αγωνίας «γιατί δε μου μιλάτε πια»
Μία ιστορία αφιερωμένη στην Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων. Στους ανθρώπους που στο πέρασμα του χρόνου είδαν τα όνειρά τους να ξεριζώνονται. Όπως δημοσιεύεται στην ανοιξιάτικη συλλογή του 121 Λέξεις.
Comments (4)
ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΙΤΑΡΟΚΟΙΛΗΣ
27 Ιουνίου 2019 at 15:10
Καλησπέρα Τζοάννα μου.
Συγκλονιστική η σημερινή σου αφιέρωση. Και σε καμαρώνω για αυτήν καθώς σε σημερινές μέρες, γεμάτες γκρίζο και μίσος, αυτές οι απόψεις και οι αξίες ξεχωρίζουν.
Να είσαι καλά.
By Joanna K
27 Ιουνίου 2019 at 17:09
Ξαφνικά έμεινα από λέξεις.. Νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη για το σχόλιο και για την φιλία
Καλό μας Σ/Κ
stefania
23 Ιουνίου 2019 at 13:27
Καλημέρα Joanna!
Ξέρεις πως στις δυο τελευταίες σου αναρτήσεις δεν μπορούσα να σχολιάσω, ούτε παράθυρο με «αφήστε το σχόλιο σας» δεν έβγαζε… για να δούμε αν τώρα εμείς θα μπορέσουμε να «μιλήσουμε»;
ΑΦιλάκια με ευχές όλα αυτά τα μικρά παιδάκια να βρουν την μαμά τους!
By Joanna K
23 Ιουνίου 2019 at 17:58
Καλή μας μέρα
Χαίρομαι που εμείς οι δύο έχουμε τον δικό μας τρόπο να «μιλάμε», να τα λέμε, παρεούλα.
Τι ωραία ευχή, τα μικρά παιδιά του πολέμου να μεγαλώνουν έχοντας δίπλα τους, τους γονείς τους.
Comments are closed.