
Από καρδιάς
Σκέψεις σε δράση
Σήμερα γράφω από καρδιάς. Αντί να διαλέξω ένα θέμα που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον και που θέλω να το συζητήσω με άλλους, αφήνω σκέψεις και συναισθήματα να μιλήσουν όσο πιο ελεύθερα μπορούν. Να φωτίσουν την ευάλωτη πλευρά του εαυτού. Κάπως έτσι ερμηνεύω το νόημα του Πάσχα. Μια γλυκιά ευκαιρία να μοιραστούμε το ευάλωτο κομμάτι του εαυτού μας με άλλους, αυτό που θεωρείται πιο ανθρώπινο και που μας βοηθά να συνδεθούμε με τους άλλους πιο ουσιαστικά, χωρίς φόβο και δεύτερες σκέψεις.
Μέρες καραντίνας, μέρες ευκαιρίας για να τα πούμε με τον εαυτό μας και να θέσουμε τη σχέση μαζί του σε μια νέα ή και πιο γερή βάση. Όσο καλή και να ήταν η σχέση αυτή στο παρελθόν, σήμερα χρειάζεται μεγαλύτερη φροντίδα και νοιάξιμο και πράξεις αγάπης για να μην μας ξεχάσει και να μην τη χάσουμε. Αυτές τις ημέρες έχω βγει από τον αυτόματο πιλότο και περνώ περισσότερο χρόνο με τον εαυτό. Στην αρχή ένιωθα περίεργα. Αναρωτιόμουν αν είχα το δικαίωμα να δίνω χρόνο στον εαυτό να ακουστεί. Τώρα επιλέγω να κάνω πράγματα που μου θυμίζουν πως η ζωή συνεχίζεται και παραμένει ωραία παρά τις δυσκολίες. Μακριά από τα πρέπει του αυτόματου. Όπως οι επισκέψεις στην μπλογκογειτονιά και οι στιγμές σύνδεσης που προσφέρει η συμμετοχή σε συλλογικές ιστορίες και η ανταλλαγή σχολίων – από καρδιάς.
Με άρωμα νοσταλγίας
Με άρωμα νοσταλγίας έκλεισε μια πρόσφατη επίσκεψη, στην μπλογκογειτονιά. Θυμήθηκα τα λευκώματα των σχολικών μας χρόνων. Προ διαδικτύου εποχή. Τετράδια με μια ιδιαίτερη θέση για φωτογραφίες αγαπημένων ηθοποιών και τραγουδιστών. Από κοντά, τα αυτοκόλλητα αγαπημένων ηρώων κινούμενων σχεδίων που μαζεύαμε και ανταλλάσσαμε με μια παιδική εμμονή. Κάπου ανάμεσα, αφιερώσεις συμμαθητών και φίλων της εποχής εκείνης. Τότε που δίναμε υποσχέσεις αιώνιας φιλίας και αγάπης, με το «για πάντα» να χρωματίζει την παιδικότητα και αθωότητα που οφείλει να τη συνοδεύει. Οι λεπτομέρειες των γεγονότων του τότε μπορεί να έχουν διαγραφεί από τη μνήμη, έχει μείνει το άρωμα της νοσταλγίας που διαπερνά τις ευχάριστες εμπειρίες και απαλύνει τη θύμηση δύσκολων εμπειριών.
Λίγο πριν την καραντίνα, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα κατά του σχολικού εκφοβισμού, μοιράστηκα μέσα από το μπλογκοσπιτάκι μου μια δύσκολη εμπειρία του σχολείου και όσα εκείνη με είχε διδάξει. Τα σχόλια που διάβασα με συγκίνησαν, τόσο που δεν μπορούσα να γράψω κάτι παραπάνω. Σαν κάτι να με βάραινε, όχι για να με στενοχωρήσει αλλά για να νιώσω τη συγκίνηση σε βάθος. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω. Μπορούσα και χαμογελούσα στη σκέψη της δύναμης που έχει ένας καλός λόγος – τα λόγια στήριξης.
Χαμογελώ όταν σήμερα, στον κόσμο των ενηλίκων, ακούω κάποιους να λένε το «για πάντα». Όχι επειδή νιώθω πως ‘εγώ’ ξέρω και ‘εκείνοι’ που το λένε δεν ξέρουν. Πως τίποτα δεν μπορεί να κρατήσει «για πάντα». Όχι. Χαμογελώ επειδή νιώθω πως η ανάγκη να παραμείνουμε μέσα μας παιδιά, να αφεθούμε στο άρωμα της αθωότητας, είναι ζωντανή και περιμένει να ακουστεί.
Στους δρόμους του γκρι
Τις μέρες αυτές βγαίνω από το σπίτι για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Κάποιο απογευματάκι θα βρεθώ στην πλατεία της γειτονιάς μου. Περνώ μπροστά από τα καφέ και τα ταβερνάκια της – ε ναι, είμαστε μερακλήδες, όπου το άρωμα του καφέ και του μεζέ έχει παραχωρήσει τη θέση του στην βαριά μυρωδιά των κατεβασμένων ρολών. Χάθηκε ο ήχος της παρέας που μαλώνει για το ποιος είπε πρώτος πως θα πληρώσει τον λογαριασμό – «σήμερα εγώ κερνώ, τελείωσε». Και της παρέας που ενοχλείται από τις φωνές των άλλων και σιγομουρμουρίζει, «αν είναι δυνατόν». Στα δεξιά μου βλέπω την παιδική χαρά να έχει μείνει μόνη και έρημη, χωρίς τα γέλια των παιδιών και τις φωνές των μεγάλων που προσπαθούν να τα πείσουν να επιτρέψουν στο σπίτι – «φεύγουμε τώρα, τώρα όμως». Που να είναι τώρα όλες αυτές οι ανθρώπινες ψυχές, και τι να σκέφτονται;
Κάποια στιγμή νιώθω πως παίζω σε ταινία του Στίβεν Κινγκ, μόνη. Εκεί που κυριαρχεί το μυστήριο και το γκρι της αλήθειας. Δεν υπάρχει το απόλυτο μαύρο ή το απόλυτο λευκό παρά κάτι στη μέση, κάτι γκρι. Τι να απέγιναν οι υπόλοιποι ηθοποιοί και ο σκηνοθέτης; Σκέφτομαι μήπως το θέμα της ταινίας έχει να κάνει με τη ζωή σε παράλληλο σύμπαν. Μήπως όλοι οι υπόλοιποι είναι σε κάποιο άλλο σύμπαν και κινούνται παράλληλα με μένα. Και τότε αναρωτιέμαι αν εμένα με ξέχασαν εδώ ή με άφησαν για κάποιον λόγο. Όσες οι μέρες της καραντίνας, τόσοι οι προβληματισμοί.
Βλέπω κάτι γκρι, κάτι στη μέση του ‘καλού’ και του ‘κακού’, του ‘άσχημου’ και του ‘ωραίου’. Κάτι που μου ζητά από τη μια, να ακούσω με προσοχή τι έχουν να μου πουν οι φόβοι και οι ανασφάλειες που βγαίνουν μαζί στην επιφάνεια και από την άλλη, να εστιάζω στο θετικό της κάθε κατάστασης και κάθε μέρας. Κάθε μέρα που περνά, κάτι νέο έχω να μάθω για τη ζωή.
Η ανάγκη για σύνδεση
Μέρες καραντίνας και η δουλειά δεν σταματά. Μια σύντομη διακοπή και συνεχίζεται. Όχι όμως στον κόσμο που απλώνεται έξω από «τα τείχη» της νέας μας καθημερινότητας, εντός σπιτιού. Τον περισσότερο καιρό τον περνάω πλέον στον διαδικτυακό κόσμο όπου προσπαθώ να εξοικειωθώ με όρους όπως «online επαγγελματική ετικέτα» και “σύγχρονη και ασύγχρονη τηλεκπαίδευση». Και να ακολουθήσω τα βήματα που θα με οδηγήσουν σε μια αποτελεσματική και σωστή χρήση της τεχνολογίας, των εφαρμογών και των εξαρτημάτων της. Συμβουλεύομαι σχετικές πηγές, να βεβαιωθώ πως θα τα πηγαίνω καλά. Θέλω να είμαι καλή σε ό,τι αναλαμβάνω.
Κάθε μέρα λαμβάνω σχετικές οδηγίες και ενημερώσεις. Και όπως διαβάζω όσα χρήσιμα λαμβάνω αρχίζω να συμφωνώ με όσους υποστηρίζουν πως η τεχνολογία έχει ένα ψυχρό πρόσωπο. Προσπαθώ να σκεφτώ πώς θα μπορούσε να αποκτήσει ένα πιο ζεστό και εκφραστικό πρόσωπο. Χμ, διαπιστώνω πως τα μηνύματα με τα βήματα, που φθάνουν από διαφορετικά σημεία, μοιράζονται ένα κοινό χαρακτηριστικό: δεν περιλαμβάνουν ερωτήσεις όπως «είμαστε όλοι καλά» και «πώς πάνε τα κέφια». Ερωτήσεις που μας ενθαρρύνουν να βεβαιωθούμε πως είμαστε καλά μέσα-έξω, πως φροντίζουμε σωστά τον εαυτό μας και πως δεν ξεχνάμε εκείνους που μπορεί να βρίσκονται σε πιο δύσκολη θέση.
Το πιστεύω αυτό που γράφω: πέρα από τη σύνδεση σε ένα γρήγορο δίκτυο που διευκολύνει τη χρήση της τεχνολογίας, οι άνθρωποι χρειαζόμαστε τη σύνδεση με τους άλλους, τα μέλη της ομάδας ή της κοινότητας ή του οργανισμού όπου υπάρχουμε. Μέρες δύσκολες και απαιτητικές, μέρες που θέλουμε να γνωρίζουμε πως κάποιοι άλλοι μας σκέφτονται και μας στηρίζουν, έστω και από απόσταση. Πριν από κάποια χρόνια ίσως να σκεφτόμουν διαφορετικά, όμως τώρα που έχω μετακομίσει στον διαδικτυακό κόσμο με τις εμπειρίες που κουβαλώ, έχω ανάγκη από την αίσθηση της σύνδεσης. Και προσπαθώ αυτά που σκέφτομαι να τα βλέπω να συμβαδίζουν με αυτά που κάνω.

Ευχές
Και κάπως έτσι φτάνουμε στις ευχές. Το Πάσχα φέτος είναι διαφορετικό από όσα γνωρίσαμε και βιώσαμε τις χρονιές που μας πέρασαν. Το μήνυμα της αναγέννησης προβάλλει πιο ηχηρό. Και μας παροτρύνει να έχουμε περισσότερη κατανόηση και υπομονή, πίστη και αισιοδοξία για όσα όμορφα μπορεί να κρύβονται στο αυγό του Πάσχα και της αναγέννησης.
Καλό Πάσχα – Καλή Ανάσταση
Για τον πίνακα
Έργο του Nikolay K. Pimonenko, Ρώσου ζωγράφου ουκρανικής καταγωγής (1862-1912). Ήταν γνωστός για τις απεικονίσεις της ζωής της εργατικής τάξης στην πόλη και στην ύπαιθρο. Συνήθιζε να παρουσιάζει διαφορετικές εκδοχές του ίδιου έργου, ζωγραφισμένες με κάποια χρόνια διαφορά.
Comments (6)
ΣΜΑΡΑΓΔΕΝΙΑ ΡΟΥΛΑ
20 Απριλίου 2020 at 21:24
Ερχονται κάποιες συγκυρίες στην ζωή μας που αλλάζουν τα δεδομένα μας Τζοάννα μου και τότε κάνουμε τις ενδοσκοπήσεις μας τι είναι αυτό που θα θέλαμε και δεν είχαμε τον χρόνο να το κάνουμε..
Ισως μέσα από τις δύσκολες καταστάσεις (όπως αυτή που περνάμε ) μας φανεί περίεργο πως τα συναισθήματα που βιώνουμε δεν είναι αυτά που φοβόμασταν ότι θα νιώθαμε..ίσως βρίσκοντας άπλετο χρόνο πια κοιτάζοντας εντός μας ανακαλύψουμε πόσο καλύτεροι άνθρωποι μπορεί να γίνουμε..Βάζοντας μπροστά το εμείς και όχι το εγώ μας..
Χρόνια πολλά Τζοάννα μου φιλιαααα!!???
By Joanna IK
20 Απριλίου 2020 at 22:36
Χρόνια μας πολλά και φιλιά πολλά από την πόλη μας. Πιστεύω πως αυτή θα βγει από την κρίση με ένα ακόμη πιο ανθρώπινο και ζεστό πρόσωπο
Διαβάζοντας το σχόλιο σου συνειδητοποιώ πως αν στην αρχή της καραντίνας φοβόμουν το γκρι, τώρα καταλαβαίνω πως είναι ένα σημαντικό χρώμα στην καθημερινότητα μας. Ανήκει στο στάδιο αναμονής που μας λέει πως κάποιες φορές χρειάζεται να είμαστε σε αδράνεια και να αφήνουμε τα πράγματα να εξελιχθούν από μόνα τους. Στο μεταβατικό στάδιο που μας λέει πως αν δεν φτιάξουμε χώρο μέσα μας, ένα κενό, για νέα και ωραία πράγματα, αυτά θα αργήσουν να μας επισκεφθούν Ωραία όπως τα λουλούδια που βλέπω.
Να είσαστε καλά, όλη η οικογένεια, με χαμόγελο, με θετική σκέψη, με διάθεση δημιουργίας
ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΙΤΑΡΟΚΟΙΛΗΣ
19 Απριλίου 2020 at 21:29
» Και τότε αναρωτιέμαι αν εμένα με ξέχασαν εδώ ή με άφησαν για κάποιον λόγο….»
Μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η φράση Τζοάννα μου. Ομολογώ με τρόμαξε δε και λίγο. Η περιγραφή σου αυτή στον κόσμο του Στήβεν Κινγκ, σε συνδυασμό με την εικόνα που δημιούργησες, όσο να ‘ναι ένα φόβο τον εισέπραξα. Μάλλον σαν απειλή..
Και φυσικά απειλή είναι αλήθεια. Έτσι που σέρνεται ανάμεσά μας όλον αυτόν τον καιρό.
Μια πιο άμεση προειδοποίηση για το γένος μας ίσως.
Ακόμα θέλω να σταθώ τώρα σε κάτι άλλο που αναφέρεις:
«η τεχνολογία έχει ένα ψυχρό πρόσωπο…»
Όλοι κόπτονται για τα «αγαθά» της τεχνολογίας στη ζωή μας. Αγνοούν κάτι βασικό. Η Τεχνολογία δεν είναι «ουδέτερη». Δεν χρησιμοποιείται ποτέ για τη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων αλλά μονάχα για την αύξηση των κερδών των κατόχων του χρήματος και του πλούτου.
Και ενώ η επιστήμη έχει κάνει θαύματα και θα μπορούσαμε να απολαμβάνουμε μια ζωή ποιοτική, βλέπουμε τη φτώχια και την καταστροφή της φύσης να θεριεύει.
Τζοάννα μου, έχουμε πολλά να δούμε στην επόμενη μέρα αυτής της κρίσης.
Προς το παρόν, να κλείσω με ευχές. Χρόνια πολλά καλή μας φίλη. Να είσαι πάντα καλά, δημιουργική και δοτική.
By Joanna IK
20 Απριλίου 2020 at 21:09
Ευχαριστώ για την ευχή από καρδιάς. Αυτός είναι ο στόχος μου – αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη – για τις ημέρες που βιώνουμε. Να μην φοβάμαι να είμαι δοτική στην πράξη. Στην επικοινωνία με τον εαυτό μου και με τους άλλους. Το να κρατάμε αποστάσεις δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να χαμογελάμε ή να ακούμε πίσω από τη μάσκα.
Μεγάλη αλήθεια, η διαπίστωση πως έχουμε πολλά να δούμε στην επόμενη μέρα Λέμε πως ανυπομονούμε να επιστρέψουμε στην κανονικότητα, στις μέρες πριν την κρίση, όμως οι μέρες εκείνες, όσα κάναμε τότε, μας έχουν οδηγήσει στην κρίση…
Κάνουμε το καλύτερο δυνατό και συνεχίζουμε να είμαστε δημιουργικοί
ainafets
19 Απριλίου 2020 at 21:23
Χρόνια μας Πολλά Joanna μου!
Σήμερα σκέφτηκα έναν άλλο τρόπο να ευχηθώ, κατανόηση, συμπόνοια, ευγνωμοσύνη και Αγάπη!
https://www.youtube.com/watch?time_continue=680&v=UG-1YcNR4-Q&feature=emb_logo
ΑΦιλιά πάντα καρδιάς! <3
By Joanna IK
20 Απριλίου 2020 at 20:53
Οι ευχές για αγάπη στην καθημερινότητα μας, ευπρόσδεκτες όποια και αν είναι η μορφή έκφρασης – μια εικόνα, μια μελωδία, θετικές σκέψεις, πράξεις που συμβαδίζουν με τις ευχές που συνοδεύουν
Να είμαστε καλά, μέσα και έξω
Comments are closed.