Από καρδιάς

Σκέψεις σε δράση

Σήμερα γράφω από καρδιάς. Αντί να διαλέξω ένα θέμα που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον και που θέλω να το συζητήσω με άλλους, αφήνω σκέψεις και συναισθήματα να μιλήσουν όσο πιο ελεύθερα μπορούν. Να φωτίσουν την ευάλωτη πλευρά του εαυτού. Κάπως έτσι ερμηνεύω το νόημα του Πάσχα. Μια γλυκιά ευκαιρία να μοιραστούμε το ευάλωτο κομμάτι του εαυτού μας με άλλους, αυτό που θεωρείται πιο ανθρώπινο και που μας βοηθά να συνδεθούμε με τους άλλους πιο ουσιαστικά, χωρίς φόβο και δεύτερες σκέψεις.

Μέρες καραντίνας, μέρες ευκαιρίας για να τα πούμε με τον εαυτό μας και να θέσουμε τη σχέση μαζί του σε μια νέα ή και πιο γερή βάση. Όσο καλή και να ήταν η σχέση αυτή στο παρελθόν, σήμερα χρειάζεται μεγαλύτερη φροντίδα και νοιάξιμο και πράξεις αγάπης για να μην μας ξεχάσει και να μην τη χάσουμε. Αυτές τις ημέρες έχω βγει από τον αυτόματο πιλότο και περνώ περισσότερο χρόνο με τον εαυτό. Στην αρχή ένιωθα περίεργα. Αναρωτιόμουν αν είχα το δικαίωμα να δίνω χρόνο στον εαυτό να ακουστεί. Τώρα επιλέγω να κάνω πράγματα που μου θυμίζουν πως η ζωή συνεχίζεται και παραμένει ωραία παρά τις δυσκολίες. Μακριά από τα πρέπει του αυτόματου. Όπως οι επισκέψεις στην μπλογκογειτονιά και οι στιγμές σύνδεσης που προσφέρει η συμμετοχή σε συλλογικές ιστορίες και η ανταλλαγή σχολίων – από καρδιάς.  

Με άρωμα νοσταλγίας

Με άρωμα νοσταλγίας έκλεισε μια πρόσφατη επίσκεψη, στην μπλογκογειτονιά. Θυμήθηκα τα λευκώματα των σχολικών μας χρόνων. Προ διαδικτύου εποχή. Τετράδια με μια ιδιαίτερη θέση για φωτογραφίες αγαπημένων ηθοποιών και τραγουδιστών. Από κοντά, τα αυτοκόλλητα αγαπημένων ηρώων κινούμενων σχεδίων που μαζεύαμε και ανταλλάσσαμε με μια παιδική εμμονή. Κάπου ανάμεσα, αφιερώσεις συμμαθητών και φίλων της εποχής εκείνης. Τότε που δίναμε υποσχέσεις αιώνιας φιλίας και αγάπης, με το «για πάντα» να χρωματίζει την παιδικότητα και αθωότητα που οφείλει να τη συνοδεύει. Οι λεπτομέρειες των γεγονότων του τότε μπορεί να έχουν διαγραφεί από τη μνήμη, έχει μείνει το άρωμα της νοσταλγίας που διαπερνά τις ευχάριστες εμπειρίες και απαλύνει τη θύμηση δύσκολων εμπειριών.

Λίγο πριν την καραντίνα, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα κατά του σχολικού εκφοβισμού, μοιράστηκα μέσα από το μπλογκοσπιτάκι μου μια δύσκολη εμπειρία του σχολείου και όσα εκείνη με είχε διδάξει. Τα σχόλια που διάβασα με συγκίνησαν, τόσο που δεν μπορούσα να γράψω κάτι παραπάνω. Σαν κάτι να με βάραινε, όχι για να με στενοχωρήσει αλλά για να νιώσω τη συγκίνηση σε βάθος. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω. Μπορούσα και χαμογελούσα στη σκέψη της δύναμης που έχει ένας καλός λόγος – τα λόγια στήριξης.    

Χαμογελώ όταν σήμερα, στον κόσμο των ενηλίκων, ακούω κάποιους να λένε το «για πάντα». Όχι επειδή νιώθω πως ‘εγώ’ ξέρω και ‘εκείνοι’ που το λένε δεν ξέρουν. Πως τίποτα δεν μπορεί να κρατήσει «για πάντα». Όχι. Χαμογελώ επειδή νιώθω πως η ανάγκη να παραμείνουμε μέσα μας παιδιά, να αφεθούμε στο άρωμα της αθωότητας, είναι ζωντανή και περιμένει να ακουστεί.

Στους δρόμους του γκρι

Τις μέρες αυτές βγαίνω από το σπίτι για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Κάποιο απογευματάκι θα βρεθώ στην πλατεία της γειτονιάς μου. Περνώ μπροστά από τα καφέ και τα ταβερνάκια της – ε ναι, είμαστε μερακλήδες, όπου το άρωμα του καφέ και του μεζέ έχει παραχωρήσει τη θέση του στην βαριά μυρωδιά των κατεβασμένων ρολών. Χάθηκε ο ήχος της παρέας που μαλώνει για το ποιος είπε πρώτος πως θα πληρώσει τον λογαριασμό – «σήμερα εγώ κερνώ, τελείωσε». Και της παρέας που ενοχλείται από τις φωνές των άλλων και σιγομουρμουρίζει, «αν είναι δυνατόν». Στα δεξιά μου βλέπω την παιδική χαρά να έχει μείνει μόνη και έρημη, χωρίς τα γέλια των παιδιών και τις φωνές των μεγάλων που προσπαθούν να τα πείσουν να επιτρέψουν στο σπίτι – «φεύγουμε τώρα, τώρα όμως». Που να είναι τώρα όλες αυτές οι ανθρώπινες ψυχές, και τι να σκέφτονται;  

Κάποια στιγμή νιώθω πως παίζω σε ταινία του Στίβεν Κινγκ, μόνη. Εκεί που κυριαρχεί το μυστήριο και το γκρι της αλήθειας. Δεν υπάρχει το απόλυτο μαύρο ή το απόλυτο λευκό παρά κάτι στη μέση, κάτι γκρι. Τι να απέγιναν οι υπόλοιποι ηθοποιοί και ο σκηνοθέτης; Σκέφτομαι μήπως το θέμα της ταινίας έχει να κάνει με τη ζωή σε παράλληλο σύμπαν. Μήπως όλοι οι υπόλοιποι είναι σε κάποιο άλλο σύμπαν και κινούνται παράλληλα με μένα. Και τότε αναρωτιέμαι αν εμένα με ξέχασαν εδώ ή με άφησαν για κάποιον λόγο. Όσες οι μέρες της καραντίνας, τόσοι οι προβληματισμοί.

Βλέπω κάτι γκρι, κάτι στη μέση του ‘καλού’ και του ‘κακού’, του ‘άσχημου’ και του ‘ωραίου’. Κάτι που μου ζητά από τη μια, να ακούσω με προσοχή τι έχουν να μου πουν οι φόβοι και οι ανασφάλειες που βγαίνουν μαζί στην επιφάνεια και από την άλλη, να εστιάζω στο θετικό της κάθε κατάστασης και κάθε μέρας. Κάθε μέρα που περνά, κάτι νέο έχω να μάθω για τη ζωή.

Η ανάγκη για σύνδεση

Μέρες καραντίνας και η δουλειά δεν σταματά. Μια σύντομη διακοπή και συνεχίζεται. Όχι όμως στον κόσμο που απλώνεται έξω από «τα τείχη» της νέας μας καθημερινότητας, εντός σπιτιού. Τον περισσότερο καιρό τον περνάω πλέον στον διαδικτυακό κόσμο όπου προσπαθώ να εξοικειωθώ με όρους όπως «online επαγγελματική ετικέτα» και “σύγχρονη και ασύγχρονη τηλεκπαίδευση». Και να ακολουθήσω τα βήματα που θα με οδηγήσουν σε μια αποτελεσματική και σωστή χρήση της τεχνολογίας, των εφαρμογών και των εξαρτημάτων της. Συμβουλεύομαι σχετικές πηγές, να βεβαιωθώ πως θα τα πηγαίνω καλά. Θέλω να είμαι καλή σε ό,τι αναλαμβάνω.

Κάθε μέρα λαμβάνω σχετικές οδηγίες και ενημερώσεις. Και όπως διαβάζω όσα χρήσιμα λαμβάνω αρχίζω να συμφωνώ με όσους υποστηρίζουν πως η τεχνολογία έχει ένα ψυχρό πρόσωπο. Προσπαθώ να σκεφτώ πώς θα μπορούσε να αποκτήσει ένα πιο ζεστό και εκφραστικό πρόσωπο. Χμ, διαπιστώνω πως τα μηνύματα με τα βήματα, που φθάνουν από διαφορετικά σημεία, μοιράζονται ένα κοινό χαρακτηριστικό: δεν περιλαμβάνουν ερωτήσεις όπως «είμαστε όλοι καλά» και «πώς πάνε τα κέφια». Ερωτήσεις που μας ενθαρρύνουν να βεβαιωθούμε πως είμαστε καλά μέσα-έξω, πως φροντίζουμε σωστά τον εαυτό μας και πως δεν ξεχνάμε εκείνους που μπορεί να βρίσκονται σε πιο δύσκολη θέση.

Το πιστεύω αυτό που γράφω: πέρα από τη σύνδεση σε ένα γρήγορο δίκτυο που διευκολύνει τη χρήση της τεχνολογίας, οι άνθρωποι χρειαζόμαστε τη σύνδεση με τους άλλους, τα μέλη της ομάδας ή της κοινότητας ή του οργανισμού όπου υπάρχουμε. Μέρες δύσκολες και απαιτητικές, μέρες που θέλουμε να γνωρίζουμε πως κάποιοι άλλοι μας σκέφτονται και μας στηρίζουν, έστω και από απόσταση. Πριν από κάποια χρόνια ίσως να σκεφτόμουν διαφορετικά, όμως τώρα που έχω μετακομίσει στον διαδικτυακό κόσμο με τις εμπειρίες που κουβαλώ, έχω ανάγκη από την αίσθηση της σύνδεσης. Και προσπαθώ αυτά που σκέφτομαι να τα βλέπω να συμβαδίζουν με αυτά που κάνω.

Ευχές

Και κάπως έτσι φτάνουμε στις ευχές. Το Πάσχα φέτος είναι διαφορετικό από όσα γνωρίσαμε και βιώσαμε τις χρονιές που μας πέρασαν. Το μήνυμα της αναγέννησης προβάλλει πιο ηχηρό. Και μας παροτρύνει να έχουμε περισσότερη κατανόηση και υπομονή, πίστη και αισιοδοξία για όσα όμορφα μπορεί να κρύβονται στο αυγό του Πάσχα και της αναγέννησης.

Καλό Πάσχα – Καλή Ανάσταση

Για τον πίνακα

Έργο του Nikolay K. Pimonenko, Ρώσου ζωγράφου ουκρανικής καταγωγής (1862-1912). Ήταν γνωστός για τις απεικονίσεις της ζωής της εργατικής τάξης στην πόλη και στην ύπαιθρο. Συνήθιζε να παρουσιάζει διαφορετικές εκδοχές του ίδιου έργου, ζωγραφισμένες με κάποια χρόνια διαφορά.