Αναζητώντας την αλήθεια της ψυχής κάπου στη μέση

Γνωρίζοντας Εμάς

Καιρού επιτρέποντος, περνώ τα σαββατοκύριακα στην μπλογκογειτονιά. Πηγαίνω επισκέψεις, διαβάζω ιστορίες, αφουγκράζομαι σκέψεις και προβληματισμούς γειτόνων. Γνωρίζω την αλήθεια της ψυχής καλύτερα.

Μία συνάντηση στην μπλογκογειτονιά

Πρόσφατα με σύστησαν στον κύριο Λι (κλικ), έναν δάσκαλο που αναζητά την αλήθεια της ψυχής μέσα από συζητήσεις με φίλους και μαθητές του. Που από τη μία, προσπαθεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των άλλων για τον ίδιο και από την άλλη, να μάθει να βλέπει τον εαυτό του μέσα από τα μάτια του. Απαιτητικό.

Όσο άκουγα τον κύριο Λι να μιλά, αναρωτιόμουν αν συστήνομαι ως μία γυναίκα που πορεύεται στη ζωή μεταξύ δύο πολιτισμών και δύο γλωσσών (των Βαλκανίων) επειδή έτσι βλέπω τον εαυτό μου ή επειδή έτσι με βλέπουν οι άλλοι. Αν δηλαδή με βλέπω μέσα από τα ματιά της ψυχής μου ή της ψυχής των άλλων.

Ένας προβληματισμός

Ναι, είναι γεγονός πως μεγάλωσα ως δίγλωσση. Πως οι παιδικές αναμνήσεις μου διαμορφώθηκαν «εδώ» και «εκεί». Ναι, το γεγονός αυτό έχει τη σημασία του και παίζει έναν σημαντικό ρόλο στην επικοινωνία με τους άλλους. Δεν είμαι βέβαιη αν αποτελεί το βασικό στοιχείο της ύπαρξής μου επειδή είναι επιλογή δική μου ή των άλλων.

Το ταξίδι της γνωριμίας με τον εαυτό έχει τις προκλήσεις του. Ιδιαίτερα όταν μεγαλώνεις μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών και διαφορετικών γλωσσών, και αρχίζεις να βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από πολλά και διαφορετικά μάτια. Έτσι όταν μία νέα φίλη με ρώτησε πέρσι αν είμαι «μισή» και «μισή» στην καταγωγή, δεν βιάστηκα να απαντήσω. Ήθελα χρόνο, να αναζητήσω την αλήθεια της ψυχής μου.

Να επαναλάβω τι απάντησα στον εαυτό μου;

Η απάντηση που αναζητάμε, σε κάθε μας ερώτημα, 
σε κάθε μας βήμα, βρίσκεται μέσα μας

Η αλήθεια της ψυχής

Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις πως το είναι της ψυχής σου είναι χωρισμένο σε δύο κομμάτια, με το ένα κομμάτι να ανήκει στο «εδώ» και το άλλο στο «εκεί». Πού ακριβώς, δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι πως το κάθε κομμάτι κουβαλά τη δική του ιστορία, τις δικές του επιθυμίες και αγωνίες, τις δικές του ανάγκες και ανησυχίες. Το «εδώ» έχει διαμορφωθεί με τον δικό του τρόπο, όπως και το «εκεί». Και εσύ, κάπου στη μέση, ξεκινάς να χτίσεις μία γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ τους.

Αναρωτιέσαι αν και εσύ μπορείς να αποκτήσεις την αίσθηση πως ανήκεις σε μία ομάδα. Μικρή ή μεγάλη, δεν παίζει ρόλο. Ξέρεις πως η αίσθηση αυτή θεωρείται βασική ανάγκη για κάθε άνθρωπο. Αν το «είναι» σου δεν κουμπώνει στο σύνολό του ούτε εδώ ούτε εκεί, μπορείς να αναπτύξεις μία ολοκληρωμένη αίσθηση του ανήκειν; Να γνωρίζεις πως θα χαίρεσαι όλα τα προνόμια και όχι τα μισά. Πως ακόμη και αν οι γύρω σου δεν μπορούν να σε καταλάβουν στο σύνολό σου, μπορούν να σε αποδεχθούν. Πως μπορείτε να διαφωνείτε ανοιχτά, να συμφιλιώνεστε και να συνεχίζετε να δημιουργείτε μαζί. Μου αρέσει η λέξη «δημιουργία».

Συνειδητοποιείς πως θα χρειαστεί να προσπαθήσεις λίγο περισσότερο προκειμένου να γνωρίσεις καλά το είναι της ψυχής σου. Υπάρχουν δύο ταυτότητες πολιτισμού στο σύνολό τους που προσπαθούν να βρουν κοινά σημεία επαφής. Στην προσπάθεια αυτή, εμπειρίες του παρελθόντος αρχίζουν να διεκδικούν την προσοχή σου στο παρόν. Θα θελήσεις να καταλάβεις «πού» διαμορφώθηκαν και πώς έχουν επηρεάσει την πορεία σου προς τη γνώση. Δεν κρίνεις αρνητικά και δεν απορρίπτεις. Αυτό που σε ενδιαφέρει είναι η ισορροπία.

Για να σε καταλάβουν οι γύρω σου

Ξέρεις πως για να σε καταλάβουν οι γύρω σου θα χρειαστεί να τους καταλάβεις πρώτα εσύ. Να αντιληφθείς την ανάγκη πίσω από τις ερωτήσεις για την καταγωγή σου, εδώ και εκεί. Ναι, και εκεί. Να θυμηθείς πως αυτό που συνήθως κεντρίζει την προσοχή είναι το διαφορετικό και όχι το όμοιο. Να καταλάβεις πως θα υπάρχουν φορές που το διαφορετικό θα είναι μη οικείο για κάποιους. Κάτι που θα παραξενεύει ή και θα φοβίζει.

Ο φόβος συνηθίζει να εμφανίζεται στο προσκήνιο με διαφορετικούς τρόπους. Ίσως να στεναχωρηθείς με κάτι που θα δεις. Ίσως τόσο βαθιά που να επιλέξεις τη σιωπή ως τρόπο έκφρασης. Μπορεί αυτή η επιλογή να θεωρείται μία ικανοποιητική λύση; Το σκέφτεσαι. Όχι όταν εκφράζει φόβο. Δεν είναι εύκολο, όμως με τη συζήτηση πετυχαίνεις περισσότερα. Ακούς και ακούγεσαι.

Μία συνειδητοποίηση

Τι σημαίνει, λοιπόν, να είσαι μεταξύ δύο πολιτισμών; Για μένα, σημαίνει πως μαθαίνεις να στέκεσαι με κατανόηση απέναντι στα κομμάτια που σε περιβάλλουν. Ακούς τον εαυτό σου και τους άλλους με προσοχή, παρατηρείς, σκέφτεσαι πολύ. Κάπου φοβάσαι, κάπου αμφιβάλλεις, κάπου κολλάς. Μετά επιλέγεις και προχωράς. Η επιλογή δεν έχει να κάνει με τα κομμάτια. Δεν επιλέγεις το ένα εις βάρος του άλλου. Έχει να κάνει με τη δράση, με το πώς θέλεις να πορεύεσαι στη ζωή. Επιλέγεις, λοιπόν, να πορεύεσαι με κατανόηση για τις προκλήσεις και τις χαρές της ζωής. Κάπου στη μέση, μεταξύ δύο πολιτισμών, βλέπεις καθαρά πως η επιλογή είναι ζωή.

Άρα, ακόμη κι αν δεν έχεις μάθει να βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια της ψυχής σου, ακόμη κι αν μπερδεύεσαι από τα πολλά και διαφορετικά μάτια των άλλων, η επιλογή του να ψάξεις, να μάθεις, να κατανοήσεις την αλήθεια είναι ζωή. Η αναζήτηση της αλήθειας της ψυχής είναι ζωή. Ναι, το πιστεύω.

Να έχετε μία δημιουργική εβδομάδα

Για τον πίνακα

Το Πρόγευμα των Βαρκάρηδων, ένα από τα πιο γνωστά έργα του Πιερ Ογκίστ Ρενουάρ. Ένας από τους βασικούς εμπνευστές του Γαλλικού Ιμπρεσιονισμού, μας συστήνεται την περίοδο που αναζητούσε την έμπνευση σε πιο κλασικές πηγές παρά σε αφηρημένες μορφές. Και μας συστήνει φίλους του που πήγαν για πρόγευμα στο νησάκι του Σηκουάνα όπου σύχναζαν καλλιτέχνες. (Πηγή: Culture Trip)

Καρφιτσωμένο

Μόνιμα στην κορυφή του e-σπιτιού μου, μία ανάρτηση που με βοηθά να μοιράζομαι μία αίσθηση του ποια είμαι, πώς διαμορφώθηκε η ταυτότητά μου (μεταξύ Ελλάδας και πρώην Γιουγκοσλαβίας) και πώς θέλω να πορεύομαι στη ζωή – εντός και εκτός της μπλογκογειτονιάς.