Αγοράζουμε πράγματα με χρήμα ή με χρόνο;

Γνωρίζοντας τους Άλλους

Ένα ερώτημα που άκουσα πρόσφατα από κάποιον που ακολουθεί πιστά τη σύγχρονη τάση του μινιμαλισμού στην καθημερινότητα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν με είχε απασχολήσει ένα τέτοιο ερώτημα, φιλοσοφικά και πρακτικά. Τώρα όμως, με το νέο lockdown, με την πληθώρα των συμβουλών στο διαδίκτυο για ‘καλή χρήση’ του υπό περιορισμού χρόνου, με τη συστηματική υπενθύμιση πως ο χρόνος είναι χρήμα, το βρίσκω επίκαιρο και ενδιαφέρον. Θα έχει ενδιαφέρον να μοιραστούμε απόψεις και να δώσουμε έτσι τη δική μας απάντηση. Αγοράζουμε λοιπόν πράγματα με χρήμα ή με χρόνο;

Η ερώτηση δεν περιορίζεται στον μινιμαλισμό, έναν τρόπο ζωής που κατά την άποψή μου, δανείζεται αρκετά στοιχεία από τη ζωή στην Αρχαία Σπάρτη. Έρχεται να μας προτρέψει να αναλογιστούμε πώς ξοδεύουμε τον χρόνο και το χρήμα που διαθέτουμε. Σε κάποιες διαφημίσεις βλέπω την «τιμή» ή το «κόστος» να αντικαθίστανται από τη λέξη «επένδυση». Κρατώντας τη λέξη αυτή, και θεωρώντας το δεδομένο πως κάθε επένδυση κουβαλά ένα ρίσκο, ξεκινάμε να καθορίσουμε συνειδητά τα κριτήρια που μας βοηθούν να κάνουμε επενδύσεις, απλές και σύνθετες.

Έχουμε σκεφτεί πόσες ημέρες της ζωής μας επενδύουμε στην αγορά αγαθών; Πόσες ημέρες ουσιαστικά ανταλλάσσουμε με αγαθά – πέρα από αυτά που καλύπτουν βασικές ανάγκες. Προσωπικά, ξεκίνησα να το σκέφτομαι ακούγοντας την ερώτηση στη διαδικτυακή παρέα. Πόσες ώρες ή και ημέρες εργασίας κοστίζει ένας καφές καθοδόν. Μία σινιέ τσάντα. Ένα δερμάτινο μπουφάν. Ένα ολοκαίνουριο αυτοκίνητο. Ένα ακόμη σπίτι, στη θάλασσα ή στην εξοχή. Ναι, όσο πιο πολλά χρήματα κερδίζει κάποιος, τόσο λιγότερο χρόνο χρειάζεται για την αγορά αγαθών. Τι γίνεται όμως όταν ξοδεύουμε (ή «επενδύουμε») περισσότερα από όσα κερδίζουμε; Τότε αρχίζουν τα δύσκολα..

Ποια η εναλλακτική πρόταση;

Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε αντί να επενδύουμε ώρες εργασίας στην αγορά ενός αγαθού που κοστίζει και μάλιστα, ακριβά. Οι προτάσεις που ακολουθούν έχουν τις ρίζες τους σε πρόσφατο σχόλιο του Γιάννη, του μπαμπά του Cinefil. Πολλά, απλά και πολύτιμα πράγματα. Να πάμε μια βόλτα στην παραλία, μόνοι ή με παρέα. Μια επίσκεψη στην μπλογκογειτονιά. Να δούμε αγαπημένα πρόσωπα. Να βοηθήσουμε ανθρώπους που μας χρειάζονται. Να μην κάνουμε απολύτως τίποτα – πόσο μας λείπει, να τεμπελιάζουμε χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Ο καθένας από εμάς είναι ελεύθερος να διαθέσει τα χρήματα που κερδίζει με τον τρόπο που επιθυμεί. Θεωρώ πως μας βοηθά να γνωρίζουμε πόσες ώρες επενδύουμε στην αγορά πραγμάτων. Μπορούμε τότε να κάνουμε συνειδητές επιλογές. Να είναι η συσσώρευση αγαθών το αποτέλεσμα της επιλογής αντί της συνήθειας. Εσείς τι πιστεύετε 🙂

Το προηγούμενο Σάββατο, χάρηκα που μετά από καιρό βγήκα στην αυλή. Και που το χαρήκατε και εσείς. Έτσι, όσο ο καιρός είναι καλός, ξανά στην αυλή να πούμε την καλημέρα μας.

…ξέχασα πού βρήκα την φωτογραφία. Θα το θυμηθώ.

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας. Αν το κείμενο είναι το κτίσμα του μπλογκοσπιτιού μου, τα σχόλια είναι η αυλή. Εδώ καθόμαστε στη σκιά, αναπαυτικά, και τα λέμε χαλαρά. Σας περιμένω λοιπόν στην αυλή.