Ένας καφές τον περιμένει
Γνωρίζοντας τους Άλλους
Μία συνάντηση τις προάλλες, για καφέ και κουβέντα γύρω από ένα θέμα που κουβαλά αδιαφορία και αγωνία μαζί, μου ζήτησε να γράψω μία ιστορία. Όχι για κάποιο γεγονός αλλά για ένα συναίσθημα.
Ένας καφές για την ιστορία μας
Κάθονταν και σκέφτονταν. Όσα του είπαν εκείνοι. Τα λάθη που είπαν πως είχε κάνει. «Να είναι αλήθεια;» ρώτησε με αγωνία τον εαυτό του.
Μεγάλωσε μόνος, στο σπίτι της αδιαφορίας. Έμαθε να βασίζεται στον εαυτό του. Όταν χρειάζονταν βοήθεια, την έψαχνε στα βιβλία. Κι ας μην καταλάβαινε πάντα τι του έλεγαν.
Όταν πέρασε στη σχολή που ήθελαν εκείνοι, άρχισε να ψάχνει την απάντηση στα πολύβουα μπαρ του κέντρου. Κάθε βράδυ. Πουθενά η απάντηση.
– Καλά, δεν σε νοιάζει το μέλλον σου;
– Ας περιμένει.
– Καλά, τι ψυχρή απάντηση είναι αυτή;
– Να φύγω τώρα;
Κάθονταν μόνος, στο μπροστινό μπαλκόνι. Ο ήλιος ζέσταινε τις σκέψεις του. «Ο καφές!» αναφώνησε. Τον είχε ξεχάσει στο πεζούλι. Αφέθηκε στη δροσιά του. Η απάντηση, ας περιμένει.
Να έχετε μία δημιουργική εβδομάδα
Φωτογραφία: Ένας καφές με θέα, του Franck Michel
Comments (6)
Little Hope Flags
3 Απριλίου 2019 at 21:41
Πόσο τρομακτική είναι αυτή η μοναξιά άραγε…
Άλκηστη
Joanna K.
4 Απριλίου 2019 at 08:54
Καλημέρα Άλκηστη. Χμ, είναι ένα ερώτημα. Και άμα αυτή η μοναξιά έχει συνέχεια…
Καλό μας μήνα
Dionyssis Manesis
30 Μαρτίου 2019 at 21:10
Kaλησπέρα, Τζοάννα!
Αν και η ώρα που γράφω το σχόλιο δεν είναι η ιδανική για δροσερό καφέ, λίγο η φωτογραφία, λίγο οι 121 λέξεις σου, με έχουν κάνει να αδημονώ να απολαύσω κι εγώ ένα 🙂
Κι επειδή ένα από τα συναρπαστικά στοιχεία της λογοτεχνίας είναι ο κάθε αναγνώστης να ακουμπάει με το δικό του τρόπο το κείμενο και να το προεκτείνει προς τα εκεί που μπορεί / θέλει / του αρέσει, εγώ στο δικό σου κείμενο «διάβασα» για τη δύναμη των μικρών, χειροπιαστών πραγμάτων. Ο ήρωάς σου δυσκολεύεται να δώσει απάντηση σε βαθιά δικά του ερωτήματα, τα αφήνει όμως για ένα λαχταριστό, δροσερό, ελκυστικό καφέ. Δες εδώ ένα απόσπασμα από το Φτωχούλη του Θεού του Καζαντζάκη:
» « Φράτε Λεόνε, είπε, ένας ασκητής μια φορά πέθανε κι ανέβηκε στον ουρανό˙ ανέβηκε στον ουρανό και μπήκε βαθιά στην αγκάλη του Θεού˙ είχε βρει την τέλεια μακαριότητα. Όμως μια μέρα έσκυψε κάτω στη γης και ξέκρινε ένα πράσινο φύλλο. “Κύριε, Κύριε, φώναξε, άσε με να φύγω, να ξαναγγίξω το πράσινο φύλλο!”. Κατάλαβες, φράτε Λεόνε;
Δεν αποκρίθηκα˙ τρόμαξα˙ αχ, τόση είναι, αλήθεια, η δύναμη του πράσινου φύλλου!»
Μην πω άλλα και το χαλάσω, ε;
Φιλιά, καλή Κυριακή.
ΥΓ. Τι ωραίες οι 121 λεξούλες σου!
Joanna K.
31 Μαρτίου 2019 at 21:49
Μία βραδινή καλησπέρα σ’έναν καλό γείτονα
Το άρωμα του καφέ, σταθερή συντροφιά όλη μέρα, κάθε μέρα! Συμφωνώ. Κάθε κείμενο, κάθε έργο, έχει κάτι διαφορετικό να πει σε κάθε αναγνώστη και συνομιλητή. Το σημαντικό, να μπορέσει να μιλήσει στην ψυχή του. Έτσι ένα μικρό πράγμα, μία μικρή λέξη μπορεί να γίνει μικρή απόλαυση.
Καλή βδομάδα
ainafets
30 Μαρτίου 2019 at 19:00
Πώς αλλιώς, όταν έχεις μάθει να βασίζεσαι μόνο στον εαυτό σου…
Joanna K.
31 Μαρτίου 2019 at 21:09
Πράγματι, έχεις την πεποίθηση πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος
Comments are closed.