Η Μίνα κάθεται στον υπολογιστή παρέα με τον αγαπημένο της καφέ, να ξορκίσει τον πόνο. Έχει σχέδιο. Με τίτλο. «Επιχείρηση Τάσος»… Η συνέχεια της ιστορίας μας, όπως εξελίσσεται την περίοδο του COVID-19, με ένα κλικ.

Αν βλέπαμε το 2020 σαν έναν νέο φίλο που δεν γνωρίζουμε καλά, τι θα του λέγαμε για εμάς; Όταν θα πίναμε καφεδάκι παρέα. Με άλλα λόγια, πώς θα θέλαμε να μας βλέπει;

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στην Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #4 που διοργανώνει η Μαίρη από τη Γήινη Ματιά. Πηγή έμπνευσης της ιστορίας, η φωτογραφία που διάλεξε η Ρούλα από το Σμαραγδάκι.

Μια μικρή ιστορία για ένα μικρό Χριστουγεννιάτικο θαύμα. Όπως αυτά που συμβαίνουν όταν η σκέψη και το συναίσθημα είναι σε αρμονία με τον λόγο και την πράξη.

Στέκομαι στο παράθυρο του γραφείου μου. Βλέπω δύο ανθρώπινες μορφές να κάθονται στο γκρι σύννεφο. Σαν να κουτσομπολεύουν. Δεν μπορώ να δω τα πρόσωπά τους, όμως μπορώ να δω τα πολλά πρόσωπα του κουτσομπολιού. Και να διακρίνω το συναίσθημα που μοιράζονται.

Μια ιστορία για όσους/όσες από εμάς μπορεί να μπήκαμε στον κόσμο των ενηλίκων με μία διστακτικότητα. Με κάποια επιφυλακτικότητα. Να πω, με τον δικό μου τρόπο, πως για τη συνέχεια, έχουμε επιλογές.