Ιούλιος 2020, το blog μου σβήνει τo δεύτερο κεράκι γενεθλίων του. Παρέα με την ιστορία πίσω από τη διαχρονική μελωδία του Summertime. Της άριας που χρωματίζει την όπερα Porgy and Bess, προβληματίζει και επιβεβαιώνει πως διαφορετικές κουλτούρες μπορούν να δέσουν μεταξύ τους αρμονικά.

Σήμερα σας ζητώ να μου κάνετε παρέα σε μια επιστροφή διαφορετική από τις προτροπές της καθημερινότητας. Αντί της κανονικότητας, να επιλέξουμε την εναλλακτική της ανεμελιάς, που συντροφεύει ή οφείλει να συντροφεύει τα παιδικά μας χρόνια. Να αφήσουμε την φαντασία και το μεράκι για τη ζωή να έχουν τον πρώτο λόγο.

Επιστροφή σε μια κανονικότητα πιο οικεία, πιο κοντά σ’ αυτή που γνωρίζουμε χρόνια και που έχουμε συνηθίσει. Με ένα κείμενο με νοσταλγική διάθεση για εκείνο που μου είχε λείψει τις ημέρες της καραντίνας και θα ήθελα να κρατήσω στη μετά καραντίνας εποχή.

Σήμερα γράφω από καρδιάς. Αφήνω σκέψεις και συναισθήματα να μιλήσουν όσο πιο ελεύθερα μπορούν. Να φωτίσουν την ευάλωτη πλευρά του εαυτού. Να συμβαδίσουν με το νόημα του Πάσχα, της ανθρωπιάς και της σύνδεσης.

Με την αφορμή της παγκόσμιας ημέρας κατά του σχολικού εκφοβισμού (6 Μαρτίου), θυμάμαι προσωπικές εμπειρίες του σχολείου που θεωρούνται δύσκολες και μοιράζομαι το θετικό τους αποτέλεσμα.